صدای بسته شدنِ کتاب‌ها گوشم رو تیز می‌کنه. با کنجکاوی به ساعت مچیم نگاه می‌کنم؛ قبل این‌که پیام چشمم به مغزم برسه حدس می‌زنم وقت باید تموم شده باشه. تقریبن همین‌طوره. عقربه دقیقه‌شمار هنوز به سی نرسیده ولی هرچی می‌گذره صدای ورق خوردن بیش‌تر می‌شه. صدای بسته شدن. من هم همین‌کار رو می‌کنم. کتابم رو می‌بندم و داخل کیفم می‌ذارم. سرم پره از فکر و خیال. لباسم رو عوض می‌کنم و هم‌راهِ شلوغی می‌شم. گوشیم رو از روی میزِ مدیر برمی‌دارم و از دَرِ کتاب‌خونه خارج می‌شم. با شکّ و تردید شماره‌گیر گوشیم رو باز می‌کنم؛

+سلام؛ می‌تونی بیای دنبالم؟ کارم تموم شد
با شنیدنِ صدای فشردنِ پی‌در‌پی دکمه‌های کیبرد و چند نفر که ظاهرن دارن هم‌زمان باهاش صحبت می‌کنن جوابم رو می‌گیرم.
_سرم شلوغه پسرم. خودت…
+باشه. فعلن خداحافظ

سرم پره از فکر و خیال. به ساعت مچیم نگاه می‌کنم؛ هفت و سی و چهار دقیقه. مسیرهای رسیدن به خونه رو برای خودم تجزیه تحلیل می‌کنم. به شارژِ باتریِ گوشیم نگاه می‌کنم؛ سی و چهار درصد. مسیرِ نه کوتاه و نه بلند، نسبتن طولانی رو انتخاب می‌کنم. هندزفریم رو از جیبم درمیارم…
از باقیِ راه چیز دیگه‌ای به جز موسیقی توجّه‌م رو جلب نمی‌کنه. مسیرِ تکراری، خیابون و کوچه‌های تکراری، آدم‌های…؛ می‌ایستم؛ اون کیه اون‌جا ایستاده؟! چرا این‌طور نگاه می‌کنه؟! زل زده به نقطه‌ای. پلک نمی‌زنه. تکراری نیست انگار. معمولن شخصیت آدم‌ها رو از نوعِ راه‌رفتن و صحبت کردن‌شون تشخیص می‌دم؛ امّا ساکته. ساکِنه. تکون نمی‌خوره. شلوار جینِ نسبتن تنگی به‌پاش کرده و یک یقه‌اسکیِ ضخیمِ زرشکی. گرمش نمی‌شه یعنی؟! به هرکسی که از اون نقطه که بهش زل زده رد شه نگاه می‌کنه. امّا نگاهش روی هیچ‌کس بیش‌تر از یک لحظه موندگار نمی‌شه. انگار نگاه نمی‌کنه؛ داره تماشا می‌کنه. آدم‌ها رو شاید. با این‌که بهشون نگاه نمی‌کنه. انگار هیچ‌کس توجهش رو جلب نمی‌کنه. نمی‌دونم. از بی‌تفاوتی‌ش نسبت بهم شاکی می‌شم. به ساعت مچیم نگاه می‌کنم؛ هفت و پنجاه و پنج دقیقه! این‌همه گذشته و بااین‌که تو چشم‌هام قفل شده روی صورتش ولی حتا یک بار هم نگاهم نمی‌کنه. آب دهنم رو قورت می‌دم و با غروری ساختگی به سمتش به‌راه می‌اُفتم. هنوز چند قدم با اون نقطه فاصله دارم تا تو زاویه‌ی دیدش قرار بگیرم. می‌ایستم؛ اگه از جلوش رد بشم؛ اگه به من هم فقط چند لحظه نگاه کنه و از اون نقطه که رد شدم دوباره چشم‌هاش برگردن سر جای اوّل‌شون چی؟ رفتارش با من هم مثل بقیّه‌ست یعنی؟ باید یک تغییری ایجاد بشه. باید یک تغییری ایجاد کنم توش. باید وضعیتش رو عوض کن. از اوّل که دیدمش تا الان هنوز یک دستش توی جیب و دست دیگه‌ش زیر چونه‌شه. باید یک تغییری ایجاد کنم. گرمی هوا دور یقه‌م رو خیس کرده. کلافه‌م. یک‌هو سرم رو از زمین به سمتش برمی‌گردونم؛

• سلام

… جواب نمی‌ده. شاید انگیزه می‌خواد. برای شروع یک مکالمه. چیزی توی من ندیده شاید. سرم پر فکر و خیاله ولی ظاهرم ساده. باید هرچی که تو سرمه رو بریزم بیرون. شاید توجّهش رو جلب کنه. شاید من رو به‌تر که بشناسه اون‌وقت جوابم رو بده. بدون حرکت ناگهانی که مبادا بترسونمش آروم تو زاویه‌ی دیدش قرار می‌گیرم. تو فاصله‌ی چند متری روبه‌روش؛ درست روی همون نقطه که با تیزی نگاهش دریده بود اون‌جا رو. از اَرّابه‌ی غرورم پیاده می‌شم و چهارزانو روی زمین می‌شینم. درست روبه‌روش. به ساعت مچیم نگاه می‌کنم؛ هشت و بیست دقیقه!
شروع می‌کنم به صحبت کردن. از شروع زندگیم. از پایانش. از شروع دوباره‌ش و دوباره پایانش. زندگیم پره از این آغاز و انجام‌های به‌ظاهر تکراری که هرکدوم‌شون یک تجربه رو روی روحم حک می‌کنن. شرح می‌دم براش فکرهام رو. سرم پره فکر و خیاله. با کسی نمی‌شد حرف زد این چند ماهی. انگار کسی نه حوصله‌ی شنیدن رو داشت نه توان درک. ولی به‌خودم که میام می‌بینم از اولین شروع زندگیم رو گفتم تا رسیدم به آخرین پایانم. همه‌ش رو گوش کرده بود. باحوصله. حتا یک لحظه هم نگاهش رو از روم برنداشت. پلک نزد یک بار هم. به هرکس می‌گفتم به اولین پایانم نرسیده صدتا سناریو توی ذهنش درباره‌م می‌ساخت. قضاوتم می‌کرد هرکی بود. ولی انگار کسی که روبه‌روم ایستاده بود فرق داشت. قضاوت نمی‌کرد که هیچ، حتا لب‌خندی که از شروع صحبتم روی لبش بود هنوز هم پابرجا بود. چطور می‌تونه هم‌چین آدمی وجود داشته باشه؟! از شدّتِ شوقِ خالی شدن و زدن حرف‌های سال‌ها سکوت همون‌طور که چهارزانو نشسته‌م روی زمین وول می‌خورم. دلم می‌خواد از نزدیک‌تر ببینمش. نگاهش کنم. نه؛ تماشاش کنم. از روی زمین بلند می‌شم. نگاهم به ساعت مچیم می‌افته؛ ده و سی دقیقه. توجه نمی‌کنم. می‌ایستم. هنوز توی خط چشم‌هاشم. دلم می‌خواد تا صبح نگاهم کنه. من حرف بزنم و اون سکوت کنه. گوش بده. ولی باید لمسش کنم. باید ببینم چیه ذاتش. به سمتش اولین قدم رو برمی‌دارم. باز هم می‌ایستم. توی دلم آشوبی به‌پا شده. نمی‌دونم چرا ولی دلهره دارم. نمی‌تونم. نمی‌شه نزدیکش بشم. می‌ترسم. نمی‌دونم چرا ولی می‌ترسم. چند لحظه‌ای با خودم کلنجار می‌رم که چی‌کار کنم. تصمیمم رو می‌گیرم. چشم‌هام رو می‌بندم. پاهام رو به زمین می‌کوبم و با سرعت به سمتش می‌دوم. قدم پشت قدم، سرعتم به نهایتش که می‌رسه حس می‌کنم کسی با پتک به صورتم کوبیده. صدای بلندی از هرطرف گوشم رو کر می‌کنه. مثل شکستن می‌مونه صداش. چشم‌هام رو که باز می‌کنم می‌بینم افتادم توی بغلش. دور و برمون پر شده از شیشه‌خرده. حسّ عجیبی بهم دست می‌ده. تکّه‌ای شیشه از گوشه‌ی دستم بیرون کشیده می‌شه. از درد به خودم می‌پیچم و فریاد می‌زنم ولی هنوز گوشم صدایی نمی‌شنوه. فقط سوت می‌کشه. از پشت حسّ می‌کنم دست‌های دو نفر رو که بازوهام رو می‌گیرن و از جام بلندم می‌کنن

• نه؛ ولم کنین؛ منو از آغوشش بیرون نکشید

اشک از چشم‌هام می‌ریزه و صدام رو کسی نمی‌شنوه انگار. بلندم می‌کنن. جدامون می‌کنن. فکر کنم دارن باهام حرف می‌زنن ولی مهم نیست برام حرف‌هاشون. فقط حسّ عجیبی بود؛ وقتی که دستش روی دستم بود؛ وقتی گردنش رو بو کشیدم؛ حسّ عجیبی بود. انگار مثل من از خاک و گِل نبود؛ از چوب انگار. انگار…
کم‌کم صدای اطرافم رو می‌تونم بشنوم. آژیر دزدگیر مغازه، چند نفر دورم جمع شدن، روی نیمکت کنار خیابون نشوندنم. هرکدوم ازم سوالی می‌پرسن
_ چی شد؟ از در نتونستی بری شیشه رو شکوندی؟
_ آخه پسر خوب این موقع شب وقت این کارهاست؟ صبر می‌کردی خلوت‌تر شه خیابون با خیال راحت می‌رفتی دزدی

صداشون آزارم می‌ده. متوجه نمی‌شم درباره‌ی چی حرف می‌زنن. دزدی؟ شیشه؟ قضاوت‌هاشون آزارم می‌ده. راستی اون کجاست که قضاوتم نمی‌کرد؟ کجا رفت؟ همین که سرم رو بالا می‌گیرم چشمم می‌خوره بهش. دستش از بدنش جدا شده. از ته دلم فریاد می‌کشم و دوباره می‌دوم سمتش. همین‌طور که به سمتش قدم برمی‌دارم؛ همین‌طور که سرش روبه‌رومه و تو زاویه‌ی دیدشم؛ چشم‌هاش پلک نمی‌زنه. فقط نگاه می‌کنه. قضاوت نمی‌کنه. فقط نگاه می‌کنه.

_ معلوم نیست چی زده با مانکن مغازه داره عشق و حال می‌کنه.
_ مدل دوست داری پسر جون؟ زنده‌ش گیرت نیومد اومدی با چوبی‌ش حال کنی؟ بی‌خیال بابا

پشت سرم صداشون رو می‌شنوم که حرف می‌زنن ولی متوجه نمی‌شم چی می‌گن. دستِ جداشده‌ش رو توی دستم می‌گیرم. بغضم می‌ترکه. همه‌چیزم رو دید، شنید؛ حتا یک بار هم پلک نزد…