سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : مری‌کین
کارگردان : جین آندرسن (قسمت ۱۹۶۱)، مارتا کولیج (قسمت ۱۹۷۲) و آن هکه (قسمت ۲۰۰۰)
فیلمنامه‌نویس : آندرسن (قسمت ۱۹۶۱)، الکس سیچل و سیلویا سیچل (قسمت ۱۹۷۲) و هکه (قسمت ۲۰۰۰)
فیلمبردار : پل الیوت (قسمت ۱۹۶۱)، رابی گرین‌برگ (قسمت ۱۹۷۲) و پیتر دمینگ (قسمت ۲۰۰۰)
آهنگساز(موسیقی متن) : بازیل پولدوریس
هنرپیشگان : قسمت ۱۹۶۱ ـ ونسا ردگریو، ماریان سلدیس، پل جیاماتی و الیزابت پرکینز؛ قسمت ۱۹۷۲ ـ میشل ویلیامز، کلوئه سوینیی، ناتاشا لیون، هیتر مکوم، ایمی کارلسن و لی کارلینگتن؛ قسمت ۲۰۰۰ ـ شارون استون، الن دجنرس، رجینا کینگ، کتی ناجیما و میچل آندرسن.
نوع فیلم : رنگی، ۹۶ دقیقه.

۱۹۶۱. ̎ایوت̎ (ردگریو) و ̎ابی̎ (سلدیس) دو پیرزن صمیمی‌اند که سال‌هاست با وجود زخم‌ زبان‌های مردم، با هم در یک خانه زندگی می‌کنند. وقتی ̎ابی̎ از روی نردبام می‌افتد، و می‌میرد، ̎ایوت̎ تنها می‌شود و فقط دخترک کوچک یکی از بستگان ̎ابی̎ است که او را می‌فهمد. خیلی زود زن تنها به محبوبش می‌پیوندد. ۱۹۷۲ ̎لیندا̎ (ویلیامز) و دوستان دخترش گروه کوچکی‌اند که با دیگر گروه‌های زن ـ آزاد ـ خواه مدرسه بگو مگوهائی دارند. ̎لیندا̎ در کافه‌ای زنانه با ̎ایمی̎ (سوینیی) آشنا می‌شود؛ دختری که لباس پسرانه می‌پوشد، و آن دو به هم دل می‌بندند. وقتی گروه دوستان ̎لیندا̎ نمی‌توانند رابطهٔ او با دختر جدید را بپذیرند، او از آنان جدا می‌شود و نزد ̎ایمی̎ می‌رود. ۲۰۰۰. ̎فران̎ (استون) و ̎کال̎ (دجنرس) زوجی سعادتمندند که تنها غم‌شان این است که بچه ندارند. ̎کال̎ از طریق اینترنت می‌فهمد می‌تواند با خریدن اسپرم و تزریق آن به ̎فران̎ به آرزوی‌شان برسند. سرانجام با هم‌کاری یک مؤسسه زنان، ̎فران̎ باردار می‌شود.
● فیلمی سرخوشانه و ساده که نشان می‌دهد نه نمایش آدری هپبورن و شرلی مک‌لین در سالن سینمای ساعت کودکان ویلیام وایلر (۱۹۶۲) جائی امن برای عشق آرام دو پیرزن سال‌های ۱۹۶۰ رخ می‌داده، نه هر نوع جدیدی از رابطه که در کافه‌های زنانهٔ سال‌های ۱۹۷۰ رخ می‌داده، حتماً از طرف گروه‌های سرکش اما بی‌معیار دختران پذیرفته می‌شده، و نه زوج زن‌های سال‌های ۲۰۰۰ می‌توانند برای فرزند موعودشان تولدی عاشقانه‌تر از تزریقی در مطب یک پزشک دست و پاکنند. این فیلم دوم از سری فیلم‌های اگر این دیوارها…، مثل فیلم اول (شر و نانسی ساکووا، ۱۹۹۶؛ که موضوعش سقط جنین بود)، در سه اپیزود است با سه داستان در سه دهه، اما همه در یک خانه، اگر دیوارهایش به حرف نمی‌آیند، ساکنانش به اندازهٔ کافی حراف هستند؛ اما هم در اپیزود سوزناک آندرسن، هم در اپیزود پرهیجان کولیج، و هم در اپیزود مفرح هکه، هر وقت حرافی‌های زنانه متوقف می‌شود تا رابطه‌ای پیش برود یا لحظه‌ای چشم‌گیر پدید آید، فیلم تازه جالب می‌شود.