بعد از تموم پرسه های تنهایی شبانه ای که با هر قدمش افکاری از دل پوچی به مغز تشنه م سرازیر میشد،
فهمیدم من هنوز نمیدونم از زندگی چی میخام ولی اینم فهمیدم که از زندگی چی نمیخام
من از زندگی، مثلا دوتا دوست دختر همزمان نمیخام، حتی یکیشم نمیخام چون تازه فهمیدم تنهایی چه نعمتیه.
تازه فهمیدم تموم وقتایی که به هربهونه ای میخاستم با یه دوست بزنم بیرون تا حس و حال درونیم خوب بشه
و تهشم دست از پا درازتر برمیگشتم تو غار تنهاییم، درواقع داشتم از بهترین دوستم فرار میکردم؛
همونی که تمام مدت چشمای بزرگشو روم انداخته بود و آرزو میکرد فقط یه بار باهاش چشم تو چشم بشم.
اگه میدونستم چقدر منو میشناسه…
وای اگه آگاه بودم کسی تا این حد منو بلده، درِ خونمو از داخل تخته کوب میکردم تا هیچوقت با اونای دیگه وقتمو تلف نکنم.
دوستِ تنهاییه من
نیمه ی تاریک من
نیمه ی من
…
کاش بجای اون همه خوندن درباره ی جفت روحی و تصور کردنِ یه دیوونه مثل خودم،
فقط لحظه ای که گوشی به دست میخاستم به یکی پیام بدم، گوشی رو خاموش میکردم و توی پوچیِ درونم غرق میشدم؛
اونموقه میتونستم از سنگینیه نگاهت بیدار شم و تو مثل یه کیمیاگر، تموم حسای بد وجودمو به طلای آرامش تبدیل کنی
کاش زودتر میفهمیدم که جفتِ روحی، جایی بیرون از غارِ تاریک و خاک گرفته ی درونم نیست
بعد از تموم پرسه های تنهایی شبانه
بعد از تموم اعتماد های بی جا به دیگران
بعد از همه ی ناامیدی های پی در پی از آدما
فهمیدم کسی رو دارم که از شدتِ بودن، هیچوقت نمیبینمش،
درست مثل موجودی که همین الان تنفسش کردم…
هوایی که وجودش برام بدیهیه ولی اگه لحظه ای نباشه، لحظه ی بعدش منی هم نیست.
تازه فهمیدم چرا همیشه حس مرموزی از نگاه کردن به تاریکی داشتم ولی از قدم گذاشتن تو دلش هراسناک بودم
لحظه ای نبود که به تاریکی نگاه کنم و حضور کسی که مستقیما به من نگاه میکردو احساس نکنم
من از خودم میترسیدم
از جفت روحیم
از خودم