سلام به همگی دوستان اولین داستانک کوتاهی هست که خودم نوشتم ممنون میشم نظر بدین و اینکه اگر دوست داشتین یا عیبی دیدین حتما کامل بگین بهم که انگیزه ای بشه برا نوشتن کارهای بیشتر ممنون از همگی

درخت انجیر

ساعت 7 صبح بود از خواب بلند شده بودم. وقتی از پنجره به بیرون نگاه کردم رو به پایان بودن گرمایِ ذهنِ آشفته ی ابر های تابستان رو دیدم که در تمام این سال ها به چشم خود ندیده بودم. وقتی به سمت حیاط می رفتم دیدم خونه مثل همیشه نبود.
شلوغ بود اما سکوت…پر بود اما خالی …نور بود اما تاریک… وقتی رسیدم به حیاط باد این ذهن آشفته ی خودش رو در قالب یک نسیمِ ولگرد در پیچ و خم درخت انجیر فرو برده بود. انگار که میخواست چیزی بهم بگه. بلاخره منو کشوند سمت خودش بعد مدت ها یک انجیر کوچکِ نرسیده به همان حالت خاص خودش روییده بود، حیف که سکوت خونه نذاشت متولد شدنش رو بفهمم…
چهره ام خسته و درهم بود ولی با همین حالت بیرون از خانه رفتم و دیدم که اون نسیم میخواست به من بگه تمومه،تمام اون خستگی ها سکوت ها و تابش و تمام اون خواسته های ذهنم از اون خونه رفته.
اون نسیمِ ولگرده من بود که در عمق ذهنم، پس چرا حالا در عمق ذهنِ من سکوت کرده… برگشتم به حیاط خانه دیدم درختم خشک شده… درختی که تازه زیبایش بیدار شده بود خشک شد. با خودم گفتم مگه میشه، مگه چه قدر من از خونه دور شدم، مگه چه قدر گذشته…!!؟
اونجا بود که نسیمِ من با وزیدن آزادانه ی خود برگ زردی🍁 جلوی پایم گذاشت… دیدم… گذر عمر را دیدم… به چشم خود دیدم که تابستان هم گذشت و پاییز🍁 آمد…
برگشتم به خانه هنوز به همان حال بود، با خودم گفتم حتما اتفاقی افتاده اما جلوی خودم رو گرفتم و به سمت اتاقم رفتم تا این که
یکدفعه از خواب پریدم… خواب میدیدم
رویایی پیش نبود
ولی دلهُره آور
انگار واقعیت محض بود که در جسمِ ثابت من میگذشت.
با صدای بلند از مادرم پرسیدم امروز چه روزی هست.
گفت: اول مهر… با اضطراب و حالتی مبهم دوان دوان به سمت حیاط رفتم. (با پوزخندی بر لب) به خودم گفتم باز خداروشکر که هنوز درخت انجیرم خشک نشده است…
#مَ_رَ