پدر ژپتو رو همه تون میشناسید. میخوام ماجرای ساخت پینوکیو رو بگم.

پدر ژپتو خیلی بدترکیب و پیر بود. یک روز غمگین در زیر آفتاب نشسته بود و جمع کوسهایی که از جلوی او رد می شدند را نگاه می کرد و حسرت میخورد که چرا کسی به او نمیدهد. گاهی سر این قضیه اشک میریخت و در تنهایی جق میزد.

دست راستش هم دیگر او را دوست نداشت و وسط جق به خواب میرفت و فردایش آلت به دست بیدار می شد.

روزی پدرژپتو مشغول نجاری بود که خسته شد و اشتباها روی میخی نشست. اولش دردش گرفت ولی چون میخ، پروستات او را تحریک کرده بود خیلی خوشش آمد .

به فکرش رسید که دیلدوی چوبی بسازد تا حسابی آن را در کون خودش فرو کند. دیلدو را ساخت و خوشحال بود که بلاخره می تواند در کون خودش بگذارد و لذت جدیدی تجربه کند.

ولی به ذهنش آمد که عجب…مردم اگر دیلدوی او را ببینند چه فکری می کنند؟ آن وقت میفهمن کونش میخوارد و مزاحم این پیرمرد می شوند. بس که اهالی ده دیوث هستن و به کون کفتار هم رحم نمیکنن چه برسد به کون او.

پس گفت عروسکی بسازم و این را به دماغش نصب کنم و نامش را پینوکیو بگذارم. هر کس گفت چرا دماغش کیری و بزرگ است افسانه ای سر هم میکنم و میگویم چون دروغ زیاد گفته دماغش بزرگ شده. این گونه عبرتی هم برای بقیه میشود که دروغ نگویند.

آوازه پینوکیو در روستا پیچید و والدین به فرزندانشان گفتن اگر دروغ بگویی دماغت مثل او دراز میشود. خلاصه کسی به عقلش نمی رسید که دماغ پینوکیو در اصل دیلدوی پدر ژپتو است.

پدر ژپتو از این فریب عمومی خوشحال بود و در دلش می گفت: آری…هر کس دروغ بگوید دماغ پینوکیو در کون او…