صدای بلند موزیک شاد، توی ماشین پیچیده بود. سپیده بدنش رو با ریتم موسیقی تکون میداد میخوند: دختر بندری داغی مث پس‌گردنی…بیا ردبول نخورده به ما بال بده.
مرد صدای موسیقی رو کم کرد: عشقم گرم شدی ؟!
سپیده لبخند زد و گفت: نمیدونی برا لباس پوشیدن چه مشقتی کشیدم، حس میکردم هیچ کدوم مناسب نیست. حتی فندق هم لباس پوشیده بود و می گفت منم میام مامان.
به تصور دیدن گربه ای که برا مهمونی خانوادگی لباس پوشیده خندش گرفت.
تلفن زن جوون که روی صندلی عقب نشسته بود زنگ خورد: مردم حق دارن، ترسیدن، میگه دخترمو نمیفرستم مدرسه، راست میگه؛ سه تا دیگه داره از این کوچکتر خب این بگیره بقیه هم گرفتن.
سپیده از صندلی جلو به عقب برگشت و تقریبا با جیغ پرسید: واسه چی چارتا آخه؟
زن جوون با آرامش جواب داد: خب دوست داشتن.
سپیده غیظش گرفت: آخه چه دوست داشتنی؟ باید شرایط روحی و مالی و روانی و…مساعد باشه . چیکارس حالا ؟
لحنِ جواب، ساکتش کرد: والا حتما داره، بچشو می فرسته مدرسه غیر انتفاعی، خیلی هم خوبه.
سپیده دست مرد رو رها کرد: عزیزم جفت دستت به فرمون باشه.
فکر کرد اگر بلایی سر ماشین بیاد تا آخر عمر باید تاوان بدن یا اگر بمیره دیگه کسی نیست از گربش مراقبت کنه.
صدای آژیر آمبولانس پیچید توی اتوبان، دلش آشوب شد.
آرزو کرد یه بچه داشته باشه، فقط یکی و بفرسته مدرسه غیر انتفاعی و بترسه که کرونا بگیره یا براش حریر بادوم درست کنه یا برای مهمونی آمادش کنه. بزرگ‌شدنش رو ببینه، حتی به جنسیتش هم فکر نکرده بود. فقط یه بچه باشه که بزرگ شدنش رو ببینه .
اما نمی تونست به خودش دروغ بگه تهش دلش از داشتن یه دختر بچه با موی دم اسبی و لباس پفکی غنج میرفت.
یه دختر که مث خودش چشم ابرو مشکی باشه.
آمبولانس توی ترافیک همچنان آژیر میکشید، تاریک بود و موزیک با صدای کمی پخش می شد، سپیده آروم اشکاشو با پشت دست پاک کرد.
توی سرچ گوشیش نوشت: شرایط رحم اجاره ای …

سپیده