برف

كوبیده برف زیر لگدهایش
بوی بنفشه های بهاران را
در زیر برف ، خاك تب آلوده
در دل نهفته حسرت باران را
در گوش كرده پنبه ی برف امشب
شهری
كه جاودانه پر از حرف است
چشمان پاك جوی پر از آب است
مژگان سبز كاج،پر از برف است
گاهی غبار برف فرو ریزد
چون اشك من ز شاخه ی مژگان ها
بر خشكسال سینه ی من بارد
این اشك گرم چون نم باران ها
من در كنار آینه می گریم
چشم درشت آینه بیدار است
از پشت اشك ، عكس تو می لرزد
در قاب كهنه ای كه به دیوار است
لب های سرد آینه می بوسد
خال سیاه زیر لبانت را
من در زلال آینه می بینم
بغضی كه بسته راه دهانت را
نور نگاه گرم تو می تابد
از چشم روشنی زده ی تصویر
می خواهمش ز قاب برون آرم
دیر است ، ای امید گریزان
دیر!
دیگر دهان آینه بلعیده ست
نقش ترا چو آب گوارایی
اما دلم چو كودك بی مادر
فریاد می كند كه تو اینجایی
گویی صدای پای تو نزدیك است
پیموده سنگفرش خیابان را
آورده باد تازه نفس از دور
بوی بنفشه های بیابان را

نادر نادرپور
مهرماه ۱۳۳۷