کاش بجای غزه غزه کردن به فکر همنژادهامون در شهر کوبانی سوریه بودیم جایی که مورد حمله گروه اسلام گرای متحجر ملخ خور داعش قرار گرفته دیشب یک کلیپ از جنایت های داعش میدیدم از ترس تا صبح کابوس میدیدم هم نژاد و خونهای ما این روزها زن مرد با چنگ و دندان باد داعش روبرو شده و مقابله میکنند با این گروه برای زنده ماندن چرا اینقدر غزه غزه میکنیم برای یه مشت عرب تمام جنگهای خاور میانه بخاطر تفرقه بین فرقه های اسلامگرا است به امید روزی که هیچ دینی و مذاهبش باعث این همه جنایت نشوند

همه ما ایرانی هستیم و بر یک تاریخ تکیه داریم، یک تاریخ تمدنی! و چه بخواهیم و چه نخواهیم یک سرنوشت در هم تنیده داریم. امروز حوادثی در ایرانشهر، در خارج از ایران سیاسی فعلی رخ می‌دهد که دقیقا به سرنوشت و احوال ایرانشهری ما مربوط می‌شود. باید این پندار غلط و دیگر ساخته خواب آور را کنار بنهیم که مسایل بیرون از ایران برای ما مساله خارجیست. خیر مسایل ایرانزمین مسایل ماست. اگر ما بجای قرارداد ۱۹۷۵ به یاری کرد‌ها و شیعیان حکومت بعثی را ساقط می‌کردیم، سالهای بعد در تهران موشک‌های صدام را نمی‌دیدیم. وقتی بغداد، شهری واقع در دل ایرانشهر به بعث سپرده شد، دیگر ایران نمی‌توانست جای امنی باشد، ما از جنگ گریختیم و برای این گریز کار‌شناسان وزارت خارجه توجیه منطقی یافتند و آنرا عین سیاست و منافع ملی قلمداد کردند؛ اما سال‌ها بعد کسی یقیه آن‌ها را نگرفت که این چه نوع چرتکه انداختنی بود که با آن منافع ملی را حساب کردید و به این نتیجه رسیدید که این عمل مطابق با منافع ملیست؟! صدام ابتدا کرد‌ها و شیعیان یعنی دو گروه ایران یرا کشت و سرکوب کرد و سپس آمد سراغ ایران سیاسی. برای جلوگیری از اطناب کلام با استفاده از همین یک مثال این حکم را باید دریافت که همه مسایل «ایرانشهر» مسایل ما هست! یا این مسایل را با چشمی باز و هوشیاری درمیابیم و در موردش فکر می‌کنم و آنرا به مساله‌ای برای خود تبدیل می‌کنیم تا راه حل ایرانی قضیه را پیدا کنیم و یا آن مساله در جایی دیگر یقه ما را خواهد گرفت و خود را بر ما تحمیل خواهد کرد اما آن موقع ما باید مساله دیگران را حل کنیم با راه حل آن‌ها و خودمان هم بشویم بخشی از راه حل اغیار! مثلا موضوع طالبان را بخاطر بیاوریم. اگر ما قبل از پیروزی طالبان، احوال آریانا را درست مورد معاینه قرار می‌دادیم، و برای مساله ایرانی آریانا می‌اندیشیدیم آن موقع می‌فهمیدیم که با آوارگان و پناهندگان افغانستانی، یعنی هموطنان ایرانشهری خودمان چطور رفتار کنیم و چطور قضیه را سازمان بدهیم و اوضاع را چطور مرتب کنیم تا بعد با استقرار طالبان مواجه نشویم که در ‌‌نهایت مجبور باشیم به آمریکا برای حل مساله آمریکایی افغانستان یاری بدهیم و کرزای را بر مسند بنشانیم!
اکنون در ایرانشهر دوباره نیروی مخوفی ظاهر شده و مانند آتشی سوزنده و ویرانگر در حال پیشرویست. داعش گروهیست که اعلام خلافت کرده و مرزهای سابق سیاسی که مدیون مداد و خط کش استعمارگران قرن پیش بود را پاک کرده و بصورت هشت پایی تمامی خطوط قرمز مرزی را بدون ویزا لگد کرده و آنرا به کانالی باز برای تردد تبدیل کرده است. در عراق؛ یعنی سرزمینی که به دل ایرانشهر معروف بوده، پیش تاخته و در گام نخست شیعیان را با نام رافضی بعنوان دشمن در نظر گرفته و در حال نبرد خونین با شیعیان است، و تقریبا حالت نه جنگ با اقلیم دارد، یعنی اقلیم پشت خطی که از شمالغربی به جنوب شرقی کشیده شده است دارد مسایل را نظاره می‌کند. در سوی دیگر «داعش» به سوریه تاخته و حکومت شیعی آنجا را درهم کوبیده و الان مناطق کرد نشین سوریه را به محاصره درآورده. همه این‌ها مسایل ماست.
ابتدا باید بکوشیم این نگاه و بینش ایرانشهری را برای خودمان درونی کنیم و سپس چون بینشی صحیح معیار تحلیل و عمل قرار دهیم و آنرا بعنوان دستگاه مناسب فکری تبلیغ کنیم. یعنی باید حوادث را با این دستگاه بسنجیم و ببینیم چکاری صحیح و چه کاری غلط است و ارزش هر کار به این نسبت بستگی دارد. مثلا در مورد اعمال بارزانی با این دستگاه فکری مشخص می‌شود که کار او غلط است، یعنی استقلال اقلیم و کردستان زمانی معنای صحیح و واقعی دارد که در درون مفهوم ایرانشهر و هم راستا با آن باشد و نه همراهی با ایده‌های بیگانه و غریبه و همینطور خالی کردن پشت بغداد، عملی غلط است که عوارضش متوجه منطقه وسیعی از ایرانشهر خواهد شد. همینطور از این نگاه متوجه می‌شویم که اگر چه اسد هم پیمان ماست اما عین ما نیست و منافع ما عین هم نمی‌تواند باشد اما همپوشانی می‌تواند داشته باشد لذا باید بتوانیم با نگاه مخصوص خود یک سنتز برای همراهی کردان سوریه و دولت شیعی آنجا در برابر بنیاد گرایی و… پیدا کنیم. در آن سنتز این دو عنصر با ملاط و مدل ما باید به هماهنگی برسند و ایده آل‌های نسبی خود را به مقتضای زمان در آن مدل بدست آورند.
دوستان و هموطنان عزیز، هدف این صفحه رساندن صدای مردم مظلوم کوبانی به گوش جهانیان است، ما می‌خواهیم از هم تباران کرد خود دفاع کنیم، ما می‌خواهیم تهران گلوی این فریاد باشد، گلوی مادران و زنان کوبانی! چرا؟ چون می‌دانیم که آن‌ها هم تباران ما هستند و در گوشه‌ای از ایرانشهر نشسته و می‌زیند، پس همه ایرانیان از گوشه گوشه ایران می‌بایست مظلومیت آن‌ها را فریا بزنند اما این صدا‌ها باید جمع شوند، این صدا‌ها از گوشه گوشه ایران می‌بایست جمع شود و در تهران به فریاد بلند تبدیل شود، امروز که ترکیه و برخی دیگر از کشور‌ها در حال حمایت‌های پنهان و آشکار از داعش هستند و عده‌ای با خرید نفت و ارایه کمک این گروه تروریستی را پشتیبانی می‌کنند، کار ما سنگین‌تر می‌شود؛ تهران باید پایتخت ایرانشهر باشد و به مرور احوال و مسایل همه ساکنان ایرانشهر را پیگیری کند همانطور که باید به بخارا و سمرقند بیاندیشد.
ار همه هموندان عزیز می‌خواهیم اجازه ندهند افرادی بحث را به حاشیه ببرند، اینجا جایی برای دعوای نژادی و… نیست. اینجا جایی برای توهین به هیچ کدام از تیره‌ها و تبارهای ایرانی نیست و نمی‌تواند باشد، اینجا جایی برای سخن گفتن از افتراق و جدایی نیست. محلی برای تاختن به اعراب و… نیست
همه دوستان همفکری کنند تا بتوانیم صفحه را با قدرت به محلی برای شنیده شدن صدای مظلومیت کردهای هم تبارمان تبدیل کنیم، دوستان در پیام خصوصی برایمان بنویسند که چه کمکی می‌توانند به صفحه بکنند، ما به تعدادی هموند خبرنگار هم نیاز داریم… این صفحه مال همه ماست تا وسیله‌ای باشد در مسیر اهداف و رسالتمان