سلام دوستان

ارادت

یه داستان کوتاه آماده کردم که براتون بنویسم در خصوص آدم‌های خیلی شاد از جمله خودم . . .

نگاهم بهش افتاد . تو این دنیای مغموم لبخند روی صورتش جلب توجه میکرد . نمی‌تونستم نگاهم رو ازش بردارم . هم لبخندش قشنگ بود ، هم قیافه زیبایی داشت و هم منو از این دنیا آورده بود بیرون .

ایستگاه دروازه دولت اغلب آدما پیاده شدن ولی اون هنوز سر جاش نشسته بود . رفتم کنارش .

ببخشید خانم ایرادی نداره اینجا بشینم ؟
شبنم : نه آقا خواهش میکنم . من به این کوچولویی همین یه صندلی هم برام زیاده (به حالت جوک و خنده).

زدم زیر خنده . نشستم کنارش . بهش گفتم : شما همیشه انقدر خوش خنده هستید؟

گفت این که خنده نیست . من کل مترو رو رو سرم می‌زارم

بازم زدم زیر خنده . حرفاش رو خیلی بانمک میزد . جوری که آدم واقعا دوست داشت باهاش معاشرت کنه …

می‌گفت دانشجوهه و امروز از قضا تنها می‌ره خونشون . اغلب با دوستاش میاد و تو مترو انقد شیطنت میکنن که مترو از حالت سکوت خارج میشه.

با منم که حرف میزد جوری طنز آمیز صحبت میکرد که باعث میشد همش در حال لبخند و خنده باشم.

بهم گفت دیدن شادی آدما رو دوست داره

حاضره دلقک بازی در بیاره ولی طرف مقابلش شاد باشه

پرسیدم خب چرا ؟؟ یه دلیل منطقی بیار !!!

چند ثانیه سکوت کرد

آروم آروم لبخند روی صورتش گم شد.

لبخند منم همینطور

گفت من یه مادر پیر دارم . دو تا برادرام ازدواج کردن و رفتن . من باید به مادر رسیدگی کنم .

همونجا تا تهش رو رفتم

آدمهای شاد یا بهتر بگم آدمهای خیلی شاد یه غمی دارن به بزرگی دریا . ولی آنقدر قشنگ این دریا رو پشت کوه طنز مخفی کردن که کمتر کسی متوجهش میشه

سپاس از نگاه گرمتون