دو هفته آخر دی ماه تا اوایل بهمن یک دو سه هفته بسیار پر فشار رو سپری کردم. تا به حال دقت کردم وقتی شرایط کاریم به هم می ریزه و استرس و تشویش های کاریم زیاد میشه، انگار روی میل و نیاز جنسیم اثر میذاره و خلاء عشقی و عاطفی که توی زندگیم دارم برام پر رنگ تر و تحملش سخت تر میشه.
چند روزی همش درگیر سایت های پورن شده بودم، عکس و فیلم های پورن می دیدم و خود ارضایی می کردم و داستان ها و مطالب شهوانی رو با ولع بیشتری می خوندم و هر روز هم افسردگی و دپرسیم بیشتر میشد.
از یه جایی به بعد بدون اینکه شرایطم چندان فرقی بکنه، خودم تصمیم گرفتم به خودم کمک بکنم.
هیچ کس نیست. واقعا یک وقت هایی هیچکس نمی تونه بهت کمکی بکنه. من این رو بارها توی زندگیم درک کردم. خصوصا در موضوعات مربوط به احساسات جنسیم که تمایل به همجنسه. از اونجایی که این موضوع هنوز برای خیلی از افراد جامعه ما تابوست، نمیشه با هر کسی درد دل کرد و تازه اگر چند نفر روشنفکر هم پیدا بشن که درکت کنن و بتونی باهاشون درددل کنی، باز در نهایت کار خاصی ازشون بر نمیاد و باز این تو هستی که توی این هوای سرد زمستونی، واسه قدم زدن شب های برفی و بارونی هیچ همقدمی نداری، برای کافه نشینی هیچکسی رو نداری که بخوای برای نگاه بیشتر بهش، نوشیدن یک فنجون قهوه رو، یک ساعت طول بدی، برای موقع برگشتن به خونه کسی رو نداری که به شوق حرف زدن باهاش توی ذهنت کلی موضوع رو آماده کرده باشی، برای موقع خوابیدن کسی رو نداری که سرمای اول تخت و لحاف رو توی بغل هم گرم کنید و البته بوسه های عاشقانه نیمه شب و نوازش و … و بعدش رسیدن به آرامش و تسکین روحی و روانی همه دردها و استرس های روزانه…
آره برای کسی مثل من فقط خودمم که باید حواسم به خودم باشه. باید سعی کنم انگیزه حیات و حس زندگی رو تا حد امکان خودم در خودم زنده نگه دارم وگرنه محیط با همه توان، سعی در دلسرد و نا امیدکردنم داره و اگر ذره ای شل بگیرم ممکنه افسردگی کامل همه زندگیم رو بگیره و دیگه توان ادامه رو نداشته باشم.
به هرحال بعد از اون چند روز بحران شدید شغلی و طوفان سهمگین نیازها و حس های جنسی در وجودم، الان باز کمی آروم تر شدم. هر چند تا وقتی قلب عاشقم، تنها و بی یاور باشه، همیشه رد پایی از افسردگی و نا امیدی رو در اعماق وجود حس می کنم که متاسفانه ازش گریز کاملی نیست اما خب به مرور یاد گرفتم که خودم به خودم کمک کنم و از زیبایی های دیگه زندگی هم غافل نشم.