یادم میاد تو دوره ی راهنمایی یه حکایت شنفتم. حقیقتش صاحب حکایت و جملات دقیقش یادم نیست،شما ببخشید و به کلیت موضوع توجه کنید.
حکایت:“انسان ها همانند چهار دسته اند. دسته اول بسان آلودگی ها(میکروب ها) اند، باید از آنها دوری کرد. دسته ی دوم مانند دارو هستند،از آنها خوشت نمی آید اما مجبوری گاهی به سراغشان بروی. دسته ی سوم همانند غذا اند،مداوم به آنها احتیاج داری. دسته ی چهارم همانند هوا(اکسیژن) هستند، بدون آنها دقیقه ای نمیتوان زندگی کرد.”
حرف زیاد میشه راجب این موضوع زد که حسش نیست اما دوتا سوال مهم برای هرکس بوجود میاره:
اول، شما جزو کدوم دسته برای اطرافیان خودتون هستید
دوم،تراکم تعداد و زمان حضور کدوم یکی از این چهار دسته اطراف شما بیشتره چون آدما شبیه کسایی هستن که بیشتر با اونا هستند.
خیلیا میگن که من اصلا دوستی ندارم یا آدم تنهایی هستم. ولی هممون میدونیم که کسایی که روی ما تاثیر میذارن،فقط آدم های فیزیکی اطرافمون نیستن.
حتی اون شخصی که خودت از خودت تو ذهن خودت برای خودت میسازی، روی شما تاثیر داره.
این موضوع رو میشه به خیلی از جنبه های مختلف زندگی بسط داد و بحث کرد راجبش ولی تهش اینه:
《انتخاب، انتخاب، انتخاب. درست انتخاب کن.》
به قول این استادای بورسی:“اینها صرفا نظر شخصی بنده میباشد”
شما نظر خودت رو پیدا کن.