دوغ كه متفرع از ماست است و پس از گرفتن كره از ماست باقی می ماند. در محیط گله داری بیشتر به مصرف تغذیه سگان گله می رسید.

دوشاب همان شیره است كه با پختن آب انگور بدست می آید .

ولی وجه تناسب دوغ و دوشاب و توجه به اهمّیّت یكی بر دیگری را در سرزمین لرستان باید جستجو كرد ، زیرا به قرار تحقیق، لرهای گله دار برای دوغ كه كره آن گرفته شده ، ارزش و اهمّیتّی قایل نبوده اند و غالباً آن را به دور می ریختند.

دوشاب كه به اصطلاح دیگر به آن شیره می گویند چون مواد اوّلیّه و وسایل و تهیه و تدارك آن برای گله دارها فراهم نبود بدون تردید عزّت و اهمّیّت بیشتر داشت و هرگز دوغ بی خاصیت در نزد لرها نمی توانست جای دوشاب را بگیرد . لرهای گله دار و به طور كلّی طبقه حشم دار ، دوشاب را به سبب شیرینی و حلاوتش دوست دارند زیرا علاوه برآنكه ذائقه را شیرین و حلاوتش را دوست دارند، در سرمای سخت زمستان در كوهستان، بر میزان كالری و حرارت بدن می افزاید.

برای آنكه عزت و اهمیت دوشاب در نزد حشم دارهای لرستانی كاملاً روشن شود ، حكایت زیر نقل می شود.
جوان كم تجربه لری از پیر لری پرسید : شاه سرش را با چه می تراشد؟

لر پیر جواب داد : با دوشاب، نم می كند و با تیغ طلا می تراشد . لغت دوشاب جز در نزد لرها در نزد طوایف دیگر فارس زبان مصطلح نیست . از این عبارت چنین استنباط می شود كه ریشه و منشاء ضرب المثل بالا از لرستان است، چه در سایر مناطق ، شیره یا دوشاب به آن اندازه قابل توجه نیست كه در قیاس نیك و بد و زشت و زیبا ، صورت ضرب المثل پیدا كند.

وقتی كه به زحمات و فداكاری های افراد توجّه نشود و خوب و بد و زشت و زیبا در یك كفه قرار گیرد، به ضرب المثل بالا اشاره می كنند و یا به عبارت دیگر می گویند: (دوغ و دوشاب پیشش یكی است.)