رسم روزه داری درنزداعراب جزیره العرب سابقه ای قدیمی وماقبل اسلامی داشته است.چنانکه به روایت مورخان اسلامی عبدالمطلب جدمحمدسالی یکباربرای عبادت "الله"که قبیله ی قریش متولی معبداوبودانزوامیگزید ودراین مدت روزه می گرفت.
ولی درزمان ظهوراسلام سابقه ی مهم دیگری نیزدرهمین زمینه وجودداشت وآن روزه ی یکماهه ی مانویان درهرسال بودکه به یادبودزندان ومرگ مانی گرفته میشدوباروزمقدس"به ما"معادل روزفطرمسلمانان پایان میافت.
این روزه که همزمان باعیدپاک مسیحیان بوددرماه فروردین برگزارمیشد.درنخستین سال مهاجرت به مدینه محمدروزدهم محرم راکه یک روزمذهبی قدیمی معادل بادهم تشرین یهودیان بودبرای روزه تعیین کرد.اندکی بهدازآن تمام ماه عبادت کلیمیان(ماه کیپور)راماه روزه مسلمانان مقررداشت.ولی بعدازقطع رابطه بایهودیان مدینه وتغییر قبله مسلمانان ازبیت المقدس به مکه این ماه عبادت رابه رمضان تغییرداد.
بسیاری ازمحققان این قانون روزه داری ماه رمضان رانشانی ازاین دانسته اندکه شارع اسلام ازوضع جغرافیائی واقلیمی مناطقسیازجهان که درآنهاگاه طول روزبه بیشترازبیست ساعت می رسدودرمناطقی نیزحتی خورشیدغروب نمی کندبیخبربوده است.وفکری بحال مناطق سردسیروغیرآفتابی کره ی زمین که ممکن است مسلمان شوندمنظورنشده است.