همدلی و همدردی هر دو از اجزای هوش هیجانی(emotional intelligence) هستن.

همدردی(sympathy) چیه؟
همدری وقتیه که احساسات و یا موقعیت طرف مقابل رو اذعان و تصدیق میکنیم؛ مثل وقتی که تاسف و یا ترحم خودمون رو به فرد مقابل ابراز میکنیم.
به طور کلی همدردی یعنی مشاهده و قبول موقعیتی که فرد مقابل در اون هست.
همدری کردن بنا به طبیعتش نوعی فاصله گرفتن از موقعیت رو همراه خودش داره.
همدری مثل همدلی کردن عمیق نیست.

همدلی(empathy) چیه؟
همدلی نسبت به همدردی وسیع تره و از لحاظ هیجانی(emotional) شدت بیشتری داره.
توی همدلی ما احساسی که فردِ مقابل تجربه میکنه رو جذب میکنیم. در همدلی بعد از اینکه از دید فردِ مقابل به موقعیت نگاه کردیم، خودمون هم بخشی از احساسات اون فردو تجربه میکنیم.
تو همدلی به نوعی پا توی کفش فرد مقابل میکنیم.
ما در همدلی به صورت فعال گوش میکنیم، سوال میپرسیم و دنبال راه حل میگردیم.
احساس همدردی یا همدلی نسبت به فرد مقابل داشتن به عوامل مختلفی بستگی داره مثل‌ ویژگی های شخصیتی، فردیت، زمینه و تجارب شخصی.
اگه تجربه اتفاق مشابهی رو داشته باشیم احتمال همدلی کردن بیشتر میشه.
همدردی و همدلی هردو پاسخ های قابل قبولی هستن که با توجه به موقعیت میتونن ابراز بشن.
بیشتر مردم ترجیح‌ میدن بقیه نسبت بهشون همدلی داشته باشن. ما نسبت به بعضی افراد به صورت طبیعی همدلی بیشتری داریم ولی در واقع همدلی کردن معمولا یک انتخابه.
فقدان همدردی و همدلی
ممکنه بعضی افراد فاقد همدلی و همدردی باشن؛ عدم وجود همدلی یا همدردی ممکنه به دلیل ترومای سرکوب شده و یا گرایشات سایکوپتیک باشه.
شانس بیشتری برای افرادی که فاقد همدردی و همدلی هستن وجود داره که از لحاظ احساسی و یا فیزیکی به بقیه آسیب بزنن و یا قانون رو زیر پا بذارن‌. طبق تحقیقات همدلی و همدردی رو میشه پرورش داد.
تمرین کردن همدلی سخت تره.
گوش کردن فعال، کنجکاو بودن، معاشرت کردن با آدمایی از زندگی ها و فرهنگ‌های مختلف و… از راه‌های پروش همدلی و همدردی هستن.
تجربه کردن بعضی موقعیت ها باعث میشه همدردی و همدلی ما بیشتر بشه.