براى اینکه بیشتر به خودپرستى و آرمان هاى ضدّ انسانى یهود پى ببریم خوب است چند جمله اى از این کتاب را به دقّت مطالعه کنیم:

روز دوازده ساعت است:
در سه ساعت اوّل آن خداوند شریعت را مطالعه مى کند.
و در سه ساعت دوّم احکام صادر مى نماید.
در سه ساعت سوّم هم جهان را روزى مى دهد.
در سه ساعت آخر روز هم با حوت دریا که پادشاه ماهی ها است، به بازى مى پردازد.

هرگز خداوند از کارهاى ابلهانه و غضب و دروغ برکنار نیست.

نطفه ی غیر یهودى، مثل نطفه ی بقیه ی حیوانات است!

براى یهودى مانعى ندارد تسلیم امیال و شهوات خویش شود.

هرگاه یهودى در نزد زن خود با زنى زنا کند، زن او حقّ ندارد مانع او شده یا آنکه بر علیه او شکایت کند.

قسم خوردن جایز است، خصوصا در معاملات با غیر یهود.

اصولاً قسم خوردن براى قطع نزاع تشریع شده است امّا نه براى کفّار، زیرا آنها انسان نیستند.

جایز است انسان شهادت زور بدهد، چنانچه لازم است اگر مى توانید بیست قسم دروغ بخورید، ولى برادر یهودى خویش را در معرض خطر قرار ندهید.

بر یهود واجب است روزى سه مرتبه مسیحیان را لعن کنند و دعا کنند تا خداوند آنها را نابود سازد.

بر ما لازم است که با نصارى، مانند حیوانات معامله کنیم.

باز هم احکامی عجیب از تلمود!

تلمود به عنوان يكي از منابع مهم، تفسيري از تعاليم، عقايد، آداب و احكام يهوديت است كه همواره مرجع يهوديان در تمام اعصار بوده و هست. اين كتاب از دو بخش ميشناه(متن اصلي) وگمارا(شرح متن اصلي)تشكيل شده است. ميشناه بين سال هاي 190 تا 200 پس از ميلاد، يعني حدود يك قرن پس از ويران شدن هيكل توسط تيتوس رومي، بوسيله ی يهودا هاناسي جمع آوري شد. گمارا نيز دو نوع است گماراي اورشليم كه در سال 400 و گماراي بابل كه در سال 500 جمع آوري و تدوين شد. (51)

صرف نظر از مباحثي كه مربوط به شكل تلمود مي شود و اتفاقاً اطلاع از آن هم ضروري است، در اين مقال مي خواهيم به محتواي تلمود به عنوان منبعي كه عامل بسياري از كينه توزي ها و نفرت ها شده، نظري هر چند مختصر بيافكنيم تا شايد ريشه ی مهم و اساسي يهودستيزي در بُعد اعتقادي آن را دريابيم.

در سال 1888 ميلادي مطبوعات(مجله) مينروه (52)روايت جالبي را از يك مطلب مربوط به نتايج حاصل از فعاليت هاي يك كميته ی تحقيق كه در سال 1240 ميلادي به دستور سن لويي پادشاه فرانسه تشكيل شده بود، چاپ كرد كه هرگز مورد ابطال قرار نگرفت.
پادشاه وقت فرانسه خواسته بود بداند كه چرا يهوديان تا آن حد در فرانسه منفور هستند؟ بدين منظور وي يك دادگاه سلطنتي به رياست شخص خويش افتتاح كرد. كتاب تلمود، توسط يك نفر يهودي مسيحي شده كه زبان عبري را خوب سخن مي گفت، در معرض قضاوت دادگاه قرار گرفت. براي روشن شدن اصالت و اعتبار متون ديني تلمود، دادگاه از جچيل، خاخام پاريس به همراه دو خاخام ديگر به نام هاي يهودا سموئيل، و ژاكوب كه دومي از خطباي مشهور فرانسه واسپانيا بود، دعوت به عمل آورد تا در جلسات شركت كنند. پادشاه منصف فرانسه سعي كرد تا بيشترين تمهيدات را تدارك ببيند كه خاخام هاي نام برده بتوانند به راحتي از تلمود دفاع كنند و اصالت و اعتبار متون تلمودي را در محضر جلسه اثبات نمايند.
علي رغم همه ی اينها، دادگاه اجباراً به اين نتيجه رسيد كه قوانين تلمودي مخالف و بلكه منافي و ناسازگار با هرگونه نظم اجتماعي است، و اين مطلب منحصر به جوامع مسيحي نبود، بلكه در مورد هر اجتماع غيريهودي مصداق داشت. در اثر همين تحقيقات بود كه آن دادگاه بدين نتيجه رسيد كه تلمود نه تنها مكرراً مريم مقدس را مورد اهانت قرار مي داد، بلكه حتي شك به وجود مي آورد كه حضرت عيسي عليه السلام از يك مادر باكره به دنيا آمده است و جسارت را تا جايي پيش مي برد كه مي گفت عيسي عليه السلام فرزند سربازي به نام پاندارا و زني بدكاره بود. مسيحيان وقتي شنيدند كه خاخام هاي دعوت شده، رأي بر صحت اين سخنان ترجمه شده از روي تلمود مي دهند، شگفت زده شدند.
سن لويي، پادشاه فرانسه، در اثر رأي نهايي اين دادگاه تحقيق و تفحص، فرمان داد كه كتاب تلمود را به كلي بسوزانند. (53)

با شنيدن اين روايت يقيناً، كنجكاوي براي اطلاع از محتواي تلمود بيشتر خواهد شد و اينكه چطور ممكن است از متون ديني يك قوم همچون يهوديت، نفرت برون تراود و اقوام و امم ديگر را از خود براند. مسلماً در ابتدا بايد بدانيم كه ديدگاه يهوديان در خصوص اقوام و ملل ديگر چيست و چطور شده است كه غير يهوديان نسبت به يهوديان داراي اين تنفر شديد هستند.

جنتيل (54)يا گوئيم (55)واژگاني هستند كه مي توان معناي غيريهودي و يا بيگانه را بدان اطلاق نمود و اين واژه از لغات محوري در ايجاد اين تنفر است. يهوديان در فرهنگ و عقيده ی منحرف از شريعت حضرت موسي عليه السلام، بجاي اينكه خود را معتقد به دين موسوي بدانند، خود را از نژاد و خون يهودي مي دانند. مقدم بودن نژاد بر دين و مذهب در اين قوم باعث شده است كه آنان هيچ كس را به دين خود دعوت نكنند، و كسي را يهودي بدانند كه مادري يهودي داشته باشد. از همين رو «در موارد متعددي واژه هاي كلي از قبيل «همانند تو»، «بيگانه»، يا حتي «انسان» به معنايي انحصارطلبانه و قوم گرايانه گرفته شده اند. »(56)

در اين دايره هر كسي كه داراي نژادي غير يهودي باشد، به وي جنتيل يا گوئيم گفته مي شود و همين واژه كافي است تا كوهي از تبعيضات نژادي ناروا، در لفافه اي از احكام مذهبي عليه غير يهوديان به عنوان حيوانات انسان نما بار شود. كه در اين فرصت كوتاه فهرست وار بدان نظري مجمل خواهيم داشت.

1-اسرائيل شاهاك مي گويد:
مقامات هلاخايي بر سر اين ملاحظه كه واژه ی «بيگانگان»(GENTILS) در اين ديدگاه به همگي غيريهوديان اشاره دارد، به توافق رسيده اند. (57)

2-به نوشته كتاب هاتانيا، كتاب مقدس جنبش هابادي از شاخه هاي قوي هاسيديسم، غير يهوديان مخلوقات شيطان هستند كه مطلقاً هيچ چيز نيكويي نزد آنان يافت نمي شود. تفاوت كيفي ميان يهوديان و غير يهوديان از مرحله ی جنيني وجود دارد. (58)

3- بنابر حكم تلمود، نجات يك غير يهودي افتاده در چاه جايز نمي باشد. و اما نيز او را در چاه بيشتر فرو بردن نيز نبايد. (59)

4-در جنگ زماني كه لشكريان ما به يك يورش نهايي دست مي زنند، «هلاخا به آنها اجازه و فرمان مي دهد كه حتي از غير نظاميان خوب كشتار كنند، يعني غير نظامياني كه خود را چنين جلوه مي دهند».(60)

5- «يك يهودي تعبدگرا از همان اوان جواني در چهارچوب مطالعات مقدس خويش مي آموزد كه بيگانگان با سگان قابل مقايسه هستند، كه از آنها به نيكي ياد كردن گناه است.»(61)

6- «نكته ی پذيرفته شده اين است كه در فريب بيگانگان به جاي مداواي آنان هيچ چيز قابل سرزنش نيست، اگر اين كار خصومتي را برنمي انگيزد».(62)

7- دكتر مجاز نيست كه يك روز سبت (63) [براي نجات يك بيگانه ] با درشكه جابجا شود. مگر اينكه آوردن عذر و بهانه غيرممكن گردد.»(64)

8- «حتي در برابر دستمزد نبايد به يك زن غيريهودي كه روز سبت در حال زايمان است، ياري رساند. از خصومت نيز نبايد بيمي به دل راه داد. حتي زماني كه با چنين كمكي بي حرمتي به سبت در كار نباشد. »(65)

9- «اگر ديده شود كه يك كشتي كه يهودياني را حمل مي كند، در خطر است، وظيفه ی هر كسي است كه سبت را بخاطر نجات او نقض نمايد. با اين وجود بنابر تفسيري از خاخام عاكيوا ايگر (متوفي به سال 1873)، اين قاعده فقط زماني اعتبار دارد كه بدانند كه يهوديان در عرشه ی كشتي هستند. اما اگر از هويت مسافران چيزي دانسته نباشد، [سبت ] نبايد نقض گردد؛ زيرا كه بيشتر آدمهاي دنيا از زمره ی بيگانگان و غير يهوديان هستند. بدين ترتيب از آنجا كه احتمال بسيار كمي وجود دارد كه كسي از مسافران يهودي باشد، بايد گذاشت كه غرق شوند. »(66)

10-يك طبيب يهودي نبايد يك بيمار غيريهودي را مداوا نمايد. ابن ميمون كه خود يك طبيب مشهور بود، در اين زمينه بسيار صراحت دارد و مي گويد: «پس بدانيد و آگاه باشيد كه مداواي يك بيگانه حتي در برابر دستمزد ممنوع است. [. . . ] با اين وجود اگر از او هراس داريد، يا اينكه از خصومت او مي ترسيد، او را در برابر دستمزد مداوا كنيد. (67) اما ممنوع است كه اين كار بي اجرت انجام گيرد»(68)

11-يك يهودي نبايد از شرابي بنوشد كه يك بيگانه – سهمي - هرچه باشد - در ساختن آن داشته است. از آن مهم تر، شراب در يك بطري باز، حتي اگر كاملاً توسط يهوديان ساخته شده باشد، به محض آنكه بيگانه اي بطري را لمس كند يا دستش را از فراز سر آن بگذراند، به يكي از محرمات بدل مي گردد.»(69)

12- «همچنين مجموعه اي از قواعد وجود دارند كه ستايش بيگانگان (70) و اعمالشان را به هر نحو ممنوع مي سازند.»(71)

13- «يهودي مؤمن كه از برابر گورستاني مي گذرد، بايد ورد لعنت بر زبان آورد اگر مردگان بيگانه اند. و ورد رحمت اگر گورستان يهوديان در ميان است».(72)

14- «تلموذ، بر يهودي اي كه از نزديك مسكني كه غيريهوديان در آن سكونت دارند مي گذرد، مقرر مي دارد كه از خداوند ويراني آن خانه را طلب نمايد و اگر اين خانه ويران است، خداوند را به خاطر انتقام جويي اش شكرگزاري كند. »(73)

15- «تلموذ و تمامي مقامات خاخامي قديمي نه تنها صاحب شي ء گمشده ی يك بيگانه را مجاز مي شمارند، بلكه قاطعانه باز گرداندن آن را ممنوع مي نمايند»(74).

16- «بنابر دانشنامه ی تلموذي، آن كس كه با زن يك بيگانه روابط جسماني دارد، مستوجب مجازات مرگ نيست.»(75)

17- «نمي توان روابط جنسي ميان يك مرد يهودي و يك زن غير يهودي را زنا توصيف كرد. بنا بر تلموذ، چنين روابطي از گناه حيوانيت ناشي مي گردند. (به همين دليل، در كل فرض مي شودكه بيگانگان پدرشان معلوم نيست»(76)

18-«بيگانگان كه (طبق هلاخا) دروغگويان مادرزاد هستند، گواهي شان در برابر يك دادگاه خاخامي هيچ ارزشي ندارد. در اين زمينه موقعيت آنان همانند زنان، بردگان و صغيران يهودي است؛ در عمل حتي بدتر است.»(77)

19- «تلموذ هر نوع هبه اي را به يك بيگانه اكيداً ممنوع مي نمايد.»(78)

20- «شولهان عاروخ به صراحت بسيار مي گويد دزدي كيفي(همراه با خشونت) اكيداً ممنوع است اگر قرباني يهودي باشد. اما همان عمل چون به دست يك يهودي، به زيان بيگانه اي انجام گردد، به راستي ممنوع نيست. مگر در اوضاع و احوال خاصي، مثلاً زماني كه بيگانگان تحت فرمانروايي ما نيستند»؛ اما مجاز است «وقتي كه آنان تحت فرمانروايي ما هستند». (79)

با رويت 20 بند مذكور كه بنا بر نظر افرادي همچون پوپر، به يك تجديدنظر صادقانه در فكر يهودي نسبت به غير يهودي نياز است، (80) تصويري از چهره ی يهود در ذهن متبادر مي شود كه ممكن است در بعضي از موارد با واقعيات تطابق نداشته باشد. اسرائيل شاهاك يهودي در كتاب خود به اين استثنائات نيز توجه مي دهد و خاطرنشان مي سازد كه رعايت همين استثناء در بسياري از موارد ضامن بقاي يهوديت در تمام اعصار بوده است و آن هم به دو دليل:

1- احكام سخت عليه غيريهوديان تنها در صورتي معلق مي ماند كه سودي بيشتر از اعمال احكام، نصيب يهوديان شود. اين اصل را مي توان در كتاب «تاريخ يهود، مذهب يهود» به عينه مشاهده كرد.

لوئيس مارشالكو در تأييد نظر مذكور در كتاب «فاتحين جهاني» مي گويد:
يكي ديگر از حربه هاي بي نهايت مؤثر يك نفر يهودي، توانمندي وي، مانند يك فرد دمدمي مزاج و متلوّن، در پذيرش رنگ محيط پيرامون خويش است. نام برده در فرانسه، مجارستان، انگلستان و يا هر جاي ديگري كه باشد، در زمينه ی محيط بومي آنجا ادغام مي شود. اما عليرغم اينكه وي در انگلستان همانند يك جنتلمن(آقاي) انگليسي و در آمريكا نيز مانند يك يانكي واقعي به نظر مي آيد، اين مطلب صرفاً نقاب دروغيني بيش نيست و كاري حساب شده براي دفاع از منافع خويش و همچنين كسب پيروزي است. (81)

2-در صورتي كه خطري متوجه يهوديان شود و خصومت غير يهوديان را عليه يهوديان برانگيزد، حكم تلمودي معلق مي ماند.
و به همين دلايل و با رعايت همين استثنائات است كه مثلاً در آمريكا شاهد حمايت عده اي يهودي سرشناس همچون آبراهام هشل از نهضت مارتين لوتر كينگ هستيم. در حالي كه چگونه مي توان با حمايت از سياهان، از حقوق فلسطينيان حتي حقوق فردي اوليه شان به اين سادگي گذشت. (82) در واقع «منافع خاص يهوديان [به عنوان تنها انگيزه ] به همان گونه كه براي كمونيست هايي كه همين سياهان را حمايت مي كردند، هدف يك «بهره برداري» سياسي از جماعت آفريقايي- آمريكايي بود، در مورد يهوديان، بنابر اين بود كه حمايت كور از اصل سياست اسرائيل در خاورميانه به دست آورند.»(83)