صورتش گل انداخته بود،دلم می‌خواست لپش را بخورم. کلاه صورتیش را تا نزدیکی دماغ فینگیلیش کشیده بود،دست‌های کوچیکش را گرفتم یخ کرده بود. دست‌کش صورتی‌اش را ازجیب بغل کاپشن قرمزِ گل گلی‌اش در آوردم،دستش کردم خندید و گفت: «آخلش». گفتم:«خب چرا از اول نگفتی من دستت کنم». عینک گردش را از روی صورتش به سختی جا به جا کرد و گفت؛«خو تُو ندفتی». دستی کشیدم روی سرش و گفتم: « ای بلا گرفته». دست‌هایش سفت گرفتم، در دل می‌گفتم: «ننه‌‌ی من، همه‌کس من».

روزهای اول که اینطوری می‌گفتم، حسام گفت: «بسه آنقدر قربون صدقه این نرو، غربی باش». می‌زدم روی شانه‌اش ‌و می‌گفتم: «من ننه‌‌ی ایرانیم جونمم برای بچه‌ام میدم». نگاهی به ساعتم کردم دیدم هنوز دوازده ساعت به پرواز مانده‌است پس کلی وقت دارم، نشستم روی صندلی سبزی، عاشق این رنگم، هرجا رنگ سبزاست من اونجام. یکی از روزهای زمستان کنار رود دنیپر، مشغول قدم زدن بودم، به زور دندان‌هایم را نگه‌داشته بودم روی هم، پالتویم را با دو دست گرفته بودم. دیدم یک جایی کنار رودخانه سبز هست، جلبک‌هایی رشد کرده‌اند خیلی وقت بود سبز و سرسبزی ندیده بودم همانجا عاشق آن مکان شدم حتی حسام هم آنجا دیدم وقتی یکباره گفت: «اوه چه خوشگله دخترو چه جیگری»، منم نفهمیدم یکباره گفتم:«خیلی». سرخ شد منم بیشتر، گرم گرم شدم، و باهام گرم گرفتیم.

المیرا دست‌هایم را تکان داد، روی پاهام نشسته بود، دلم نیامده بود بذارم روی صندلی سرد بازار تجریش بنشیند،. آرام گفت:«مامای بابای نوری». تندی بلند شدم گفتم:«کو‌و». با انگشت‌های کوچیکش عروسکی را نشان داد که دماغش بزرگ بود گوش‌هایش مثل آینه مینی بوس. خندید، آمدم اخم کنم نتوانستم،خندیدم گفتم: «عه زشته». دست‌هایم را کشید و گفت: «من دوس، بابانوری». خنده خنده رفتم خریدم، گفتم: «به بابا بزرگ نشون ندی نگی این تویی». باز گفت: «من دوس». دلم رفت براش، تندی چسبوندمش تنگ خودم، دوست داشتم سفت سفت بغلش کنم.

یکباره یکی گفت: «وای خانم بچه‌موکشتی». نشستم وسط بازار زار زدم، خانمی من را برد داخل مغازه‌اش. گفت: «از دوازده ماه، چهارده ما اینجایی! چته؟». گریه‌ام بند نیامد، عروسک تنها باقی‌مانده او را سفت گرفتم در بغلم و گفتم: « کاش منم سوار هواپیما اوکراینی می‌شدم همراه شوهر،دخترم تیکه تیکه می‌شدم». هنوز صدای جیک جیک کفش‌های المیرا در ذهنم رژه می‌رود.

بابانوریم گفت: «میشه چند روزی بیشتر بمونی مادرت عمل دارد بعدش برو». حسام گفت: «من باید برم سرکار،المیرا هم مدرسه داره». قبول کردن خودشان بروند بعدا من بیام. من ماندم اما کاش رفته بودم، عروسک را بیشتر بغل کردم.

نویسنده : ابوالفضل گلستانی