با سلام خدمت دوستان گل
من قصد دارم زندگی یکی از دوستامون که دوست جوانی نیس 40 و خورده ای سنشه و هم صحبت من هسش و آدم درست و محترمی ام هسش…
یک روزی از روزها با هم صحبت میکردیم صحبت از گرونی و تورم تو ایران و اینا…
یهو چهرش میره توهم و نگاش به سمتی خیره میشه . اسمشم مهدی هسش…
گفتم مهدی جان نبینم غمگین باشی.
مهدی که از اون حالت دراومده بود لبخندی زد من و غم؟
غم مال آدمای نا امیده خب بزا من برات چیزی رو بگم .
ببین من حدودای 12 سالم بود خیلی فقیر بودیم باورت میشه ما پیاز با آب میجوشوندیم با نون خشک میخوردیم حالا بماند چه مزه ای میداد )میخنده(.
خب ما اون لحظه انقد شکر خدارو میگرفتیم که یه آدم پولدار و سیر نمیگرفت که آدما برا خودشون بودن . من تو اون سن بود رفته بودم خراسان تو یک جای دور افتاده گفتم 12 سالم بود خب اون زمان بود که درسو بخاطر بی پولی ول کردم اختلافات تو خونه زیاد بود خیلی زیاد گاهی اوقات تو گوشه اتاق سرمو به دیوار میکوبیدم گریه میکردم خدا میشه یه روز خوشی برگرده به زندگیمون؟ امکانش داره ؟
تو اون افکار خوابم میبرد و هی فکر وام ها و بی پولی ها و اقساط عقب مونده خونوادمون به ذهنم میومد کابوس وحشتناکی بود ولی هی میگفتم خدا شکرت که لاقل زیر یه سقف هستیم از ما بدترش وجود داره.خب داشتم میگفتم که خراسان توسط یکی از دوستای بابام بردنم واسه کار کاره چی؟ چاه زدن های متعدد اونم جای دورافتاده . دو سال تمام کار کردم حتی سرمم بر اسر برخورد یک سنگ شکست رنگ پولو ندیدم فقط غذا و آب میداد بهم و کار کار و کار…تا که کارم تموم شد طلب پول کردم دیدم ءنداد میگه کدوم پول؟ غذات مفت بود ¿هه یعنی من دو سال تمام واسه غذای کوفتی کار میکردم؟ حقم همین بود؟ عصبی شدم کل اتاقمو بهم ریختم حتی پتو و چن چیزو آتیش زدم ولی دم نزدم.پدرمم ازم خبر نمیگرفت انگار خوشحال بود یه نون خور کم شده اره خوشحالم نون خورشون کمتر شده پس نرفتم پیششون…رفتم پیش داییم تو مشهد گفتم بهم کمی پول لاقل جا خواب میدی ؟ گف نه ما دختر داریم عیبه پیش ما باشی برو بزرگ شدی ماشالا برو کار کن …من 14 سالم شده بود و حالا 14 بزرگ شده بود؟ هه نه …ولی باز گفتم خدا شکرت لاقل زندم و معتاد نیسم و افتخار میکنم زیر سایه توام…یا الله رو گفتم و رفتم سراغ کار و رسیدم به یه فلکه گفتم کجاس شاید جای کارگراس وایسن واسه کار بیان دنبالشون وایسادم گشنم بود گفتم خدا یه غذا هم ندارم بخورم ولی شکرت کفرت رو نمیگم تو روزی رسان و بزرگی…تو همین حین معجزه شد یه خانم مسن با ماشین وایساد گفت: پسر جان معلومه خیلی گشنته و اینجا با شکمت ور میریا .منم سرمو انداختم پایین گریه میکردم گفتم.: خانم خدا باهامه اینو مامانم یادم داد خدا باهامه مشکلی نیست خدا به دادم میرسه…خانومه اشک میریخت واقعا اشک میریخت و از وضع من که میدید تو ادن وضع نا امید نمیشم واقفا متعجب بود… بهم گف اومدی دنبال کار؟ بابا مامانت کجان؟ خب منم بش به دروغ گفتم بابا مامانم مردن من تنهام و واسه سیر کردن شکمم کار میکنم منتظرم …یهو خانومه هق هقش در میاد خودمم متعجب بودم چرا وایساده و برام دلسوزی میکنه بهم گفت سوار شو برات غذا بگیرم … منم بهش گفتم آخه خانم من غذا رو پولشو ندارم من پول ندارم من نمیام … یهو خانومه دستشو کشید رو سرم نه منو خدا پیشت فرستاده بخاطر همینه پس بیا برات غذا بگیرم اگ نیایی خدا قهرش میگیره…منم خیلی خوشحال بودم سوار شدم…بعد منو برد خونشون و خونشون کسی نبود گفت شوهرش تو راه مشهد به شیراز تصادف کرد و فوت شده مامان باباشم فوت شدن و اینا ارث شوهرشه.گفت میفرستمت مدرسه درس بخونی و واسه خودت کاره ای شی لاقل منم از تنهایی در بیام خانومه حدود 48 سال عمر داشت . بخاطر اصرارش قبول کردم و درس خوندم و کار پیدا کردم مکانیک هم درس هم کار هیچوقت نذاشتم خانومه پول برام خرج کنه اوایلش پول مدرسه و لباس و اینارو داد که دو سال بعدش جبران کردم و پولشو برگردوندم فقط خونش زندگی میکردم …دانشگاه بودم دانشگاه مشهد که 26 سال دکترامو تو شغل چشم پزشکی گرفتم و اون خانومه تو همون سالا فوت شد و وصیت نامش رو باز کردن اموالش رو به اسم من زده بود من حیرت زده بودم ای خدا یعنی انقد هوا منو داشتی و باعث اینا شدی من نوکرتم انقد برام خوبی کردی ولی با این پولا کاری نمیکنم…دادم خیریه و خرج شد منم اعزام شدم چشم پزشکی کرج و الان وضعم خوبه و خدارو شاکرم واقعا نا امیدی آدمو بدبخت میکنه من تو سخترین شرایط خدارو شاکر بودم خدا هم منو شاید امتحان میکرد سعی کن تو سختی ها خودتو نبازی عرفان چون خدا بنده های اینجوری رو دوس داره و جایگاه و منزلت هم دنیا هم آخرت میده…پس بی خود نبود میگفتن نا امیدی کفر است…

…واقعا مهدی خیلی آدم صادق و درست کاریه