#تابوت شکنجه

در این روش، قربانی درون قفس قرار می گرفت و پرندگان شکاری به سراغ آن می رفتند. ما این وسیله ترسناک را در فیلم هایی که آن دوران را به تصویر کشیده اند، دیده ایم قفس به شکلی ساخته می شد که یک انسان بتواند درون آن جا شود. شکنجه گرها کسانی که اضافه وزن داشتند را مجبور می کردند درون قفس های کوچکتر بروند تا به این شکل آن ها را بیشتر آزار دهند. در برخی موارد نیز قفس بزرگتر ساخته می شد تا قربانی احساس ناراحتی بیشتری داشته باشد. قفس به شاخه درخت و یا چوبه دار آویزان می شد.

کسانی که جرم های بزرگ مانند کفر و یا توهین به مقدسات را مرتکب می شدند، به این شکل مجازات می گشتند. قربانی در بند شده زیر آفتاب قرار می گرفت و حیوانات و پرندگان از گوشت او تغذیه می کردند. گاهی اوقات نیز تماشاگران به طرف آن ها سنگ و اشیای دیگر پرتاب می کردند تا درد قربانی افزایش یابد.

#دستگاه دندانه ای

این دستگاه به عنوان دردناک ترین ابزار شکنجه در قرون وسطی شناخته می شود. وسیله دندانه ای از فریمی چوبی همراه با دو طناب که در انتهای آن ثابت شده بودند، تشکیل می شد. دو طناب دیگر نیز به دستگیره ای در بالا گره خورده بودند. هنگامی که شکنجه گر دسته را می چرخاند، طناب ها بازوهای قربانی را می کشیدند و استخوان ها را با صدایی وحشتناک جا به جا می کردند. اگر شکنجه گر این کار را ادامه می داد، برخی از اندام های بدن پاره می شدند.

در اواخر قرون وسطی، نوع جدیدی از وسیله دندانه ای گسترش یافت. میخ هایی به دستگاه اضافه شد که در هنگام به اجبار دراز کشیدن قربانی روی تخته، به بدن و پشت آن فرو می رفت. علاوه بر جدا شدن اندام ها، نخاع نیز به شدت آسیب می دید. بنابراین علاوه بر دردهای فیزیکی، درد روحی و روانی نیز اضافه می گشت؛ زیرا قربانی می دانست حتی اگر جان سالم به در ببرد، تا آخر عمر نمی تواند تحرک داشته باشد.

#چرخ شکننده

از این دستگاه برای آرام آرام کشتن قربانی و هرچه بیشتر زجر دادن او استفاده می شد. اندام های قربانی به پره های یک چرخ چوبی بزرگ گره می خورد. سپس در حالی که شکنجه گر توسط یک چکش آهنی به اندام قربانی ضربه می زد، چرخ حرکت داده می شد و همین امر سبب می گشت که حجم و شدت شکستگی ها به شدت افزایش یابد.

پس از شکستگی استخوان ها، فرد روی چرخ رها می شد تا از شدت درد و یا موارد دیگر کشته شود. گاهی اوقات شکنجه گرها چرخ را روی ارتفاعات قرار می دادند تا پرندگان از گوشت قربانی تغذیه کنند؛ آن هم در حالی که هنوز زنده بود. افراد معمولا دو تا سه روز پس از شکنجه بر اثر بی آبی جانشان را از دست می دادند.

در برخی موارد، جلاد به معده و سینه قربانی ضربات سهمگینی وارد می کرد که از آن به عنوان «ضربه رحمت» یاد می شد. این کار صدمات هولناکی به همراه داشت که نتیجه آن کشته شدن فرد بود.

#له کننده سر

له کننده سر از جمله دستگاه های مشهور برای شکنجه بود که اغلب توسط اسپانیایی ها به کار گرفته می شد. چانه روی میله پایینی قرار می گرفت و سر نیز زیر کلاهک گذاشته می شد. شکنجه گر به آرامی پیچ را می چرخاند و میله را تحت فشار قرار می داد.

سپس سر به آرامی فشرده می شد که نتیجه آن در وهله نخست شکستن دندان ها در فک و بعد از آن نیز مرگ تدریجی به شیوه ای دردناک بود. در برخی از نسخه های دستگاه یاد شده، محفظه های کوچکی تعبیه شده بود که پس از درآمدن چشم ها از حدقه، آن ها را دریافت می کردند.

این دستگاه برای گرفتن اعتراف کاربرد زیادی داشت، زیرا شکنجه گر می توانست زمان کشته شدن را برای ساعت ها افزایش دهد و آن را کنترل نماید. هنگامی که شکنجه در میان فرایند آن متوقف می گشت، قربانیان آسیب های زیادی را در نواحی مغز، فک و چشم تجربه کرده بودند.

#جدا کننده زانو

این دستگاه نیز به علت کاربرد و مزایای زیاد مورد توجه اسپانیایی ها قرار داشت. وسیله منگنه مانند مذکور تیغه های تیزی درون خود داشت که از هر دو سمت بیرون زده بودند. هنگامی که شکنجه گر دستگیره را می چرخاند، تیغ ها آرام ارام به سمت یکدیگر حرکت کرده و به پوست و استخوان های زانو نفوذ می کردند. اگرچه این کار به ندرت منجر به مرگ می شد، اما باعث می گشت که زانو به طور کامل از کار بیفتد. این وسیله برای آسیب رساندن به دیگر اعضا مانند آرنج، بازوها و حتی مچ پا مورد استفاده قرار می گرفت.

تعداد تیغ هایی که برای ساخت دستگاه استفاده می شد، از ۳ تا ۲۰ عدد متغیر بود. برخی تیغ ها قبل از استفاده داغ می شدند تا درد و رنج بیشتر گردد. برخی از آن ها نیز ده ها عدد تیغ داشتند که به آرامی و همراه با درد شدید به گوشت بدن نفوذ می کردند.
منبع:روزیاتو