دَوَران، بدون ابتدا بدون انتها.
یه موزیک ساده، با یه ریتم که هی تکرار میشه، درست مثل آژیرِپلیس.

بعدش یهو میاد!
یه صداقتِ گرم وسط کمپانی دروغپرداز ها.
از دایره‌ی بی ابتدا و انتها پرتت میکنه بیرون.
و میارت رو یه خط صاف. بت هدف میده، هُلت میده جلو.
یه موسیقی رمانتیک لعنتی وسطِ ریتم رباتیک زندگیت.

مثل یه بلور پر از آب یخ چشمه بعد از یه عمر آب لوله‌ی کُلُراَندود.
درست شبیه یه سیب سرخِ درخشان روی بلندترین شاخه ی باغ، بعد از یه سال میوه سردخونه ای.
دقیقا و مطلقا شبیه یه یاسَمَن یاسی رنگِ شاداب وسط میلیون‌ها تُن فولادِ سرد شهرِ خاکستری.

بنگ!
تمام.
رویا تموم میشه و اون رفته.
و لعنت به دایره‌ای که برگشته…

این عاشقانه توی نُت های دوازده سال پیشم پیدا کردم. چه عاشق پیشه ی طنازی بودم من! عمرا اگه اون نوجوون پر احساس روحش خبر داشته باشه قراره به چه پیرمرد پوست کلفتی تبدیل بشه.

موسیقی مد نظر، ماه من، ناصر عبداللهی با دکلمه پرویز پرستویی و شعر عاشقانه نادر ابراهیمی :