ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ
ﻗﺎﯾﻘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﻮﺝ ﻏﻢ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﻨﮕﺮِ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ
ﺷﻨﺎﻭﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻫﻨﻮﺯ

ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ
ﺑﯿﺸﺘـﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻋـﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺗﻠﺨﯽ ﺳﺖ ﺍﻣــﺎ ﻣـﻦ ﺍﻋﺘـﺮﺍﻑ ﻣﯽ ﮐﻨـﻢ
ﮔﺮﭼــﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﯾـﻦ ﺍﻋﺘـﺮﺍﻑ ﺳﺨﺖ ﺍﺳـﺖ
ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﯽ ﮐﻨــﻢ ﮐﻪ ﺍﻣـــﺮﻭﺯ
ﺍﺯ ﻧﺒـﻮﺩﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ
ﻭ ﺍﺯ ﺣﺬﻑ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺗـﺮ
ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﮐـﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻧﺒـﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻨﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ
ﺍﻣﺎ ﺍﯾـﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎ
ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﯾـﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭼﻨـﺪﮔﺎﻫﯽ ﺳﺖ ﺧﺴﺘـﻪ ﺍﻡ ﮐــﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻗﻠﺒﻢ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺳـﺮﻡ ﮔﯿﺞ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻧﺒﻀﻢ ﮐـﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧـﺪ
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿـﭻ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ

ﻫﻤﻪ ﺧﻔـــــﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦِ ﺩﻟﺸﺪﻩ ﺭﺍ ﺧــــﻮﺍﺏ ﻧﺒُﺮﺩ …

ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻠﺦ ﺍﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﻨﺪ

ﺩﻫﺨﺪﺍ
ﺗﺠﺮﺑﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﻭﺭﻧﻪ
ﻣﻌﻨﯽ " ﻣﺮﮒ" ﻭ "ﺟﺪﺍﯾﯽ "
ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ
ﻫﺮﺩﻭ ﯾﮑﯽ ﺳﺖ …

ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ، ﺑﺪﺑﺨﺘﯽﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥﺟﺎﯾﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﻨﯿﻢ
ﺩﺭ ﺷﺐﻫﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﺑﯽﭘﻨﺎﻫﯽ.
ﺍﺯ ﺁﻥﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﯼ، ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ .
ﺁﺩﻡ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﺩ.
ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﻨﺪ.
ﺁﺩﻡ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﯾﺰﺩ، ﺗﻮﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﺎ ﺑﺪﻫﺪ .
ﺁﺩﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﺩ

ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﻭﻟﯽ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩﻥ
ﻭﺳﯿﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻭﺳﯿﻠﻪ
ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺩﻡ
ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ
ﻗﺼﺪﺷﮑﺴﺘﻦ ﺩﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ
ﻭ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺴﺖ
ﻋﺸﻖ ﺳﮑـﻮﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ

ﻏﯿـﺮﺗﻢ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﺁﺭﻧﺪﻩ ﯼ ﺣﺎﺟﺎﺕ ﻫﻨﻮﺯ
ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻭﻗﺖ ﺩﻋــﺎ
ﺍﺳـﻢ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ

ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﮕﻔﺖ :
ﺁﺩﻡ ﺑﻮﯼ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ
ﺩﻟـﺶ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ
ﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪﺵ
ﻧﻔﺴَﺶ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ؛ ﻣﺮﯾـﺾ ﻣﯿﺸﻮﺩ !..
ﺩﯾﺮﻭﺯ ﮐﻨﺎﺭِ ﭘﻨﺠـﺮﻩ
ﺑﻮﯼ ﻋﻄﺮﺕ
ﻣﯽ ﺁﻣﺪ …

ﺷﺮﺡ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻉ ﺍﺳﺖ
ﮐﻨﺞ ﺭﯾﻠﯽ ﺩﻭﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻗﻄﺎﺭﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ !

ﺩﻟﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻪ
ﻭﺍﺳﻪ ﭼﯿـﺰﺍﯾـﯽ ﮐﻪ ﺷـﻨـﯿﺪﻡ
ﻭ ﻓـﻬﻤـﯿﺪﻡ ﻧﺒﺎﯾـﺪ ﺑﺎ ﺧﯿـﯿﻠﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮﺭ ﺑﺎﺷﻢ
ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓــﺘﻪ
ﻭﺍﺳـﻪ ﺍﯾـﻨﮑﻪ ﺩﻧـﯿـﺎ ﺗــﻮﺵ ﺁﺩﻡ ﻧـﺪﺍﺭﻩ
ﺑـﺎ ﻫـﺮﮐﺲ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﻡ ﺟـﻮﺭﻩ ﺩﯾـﮕﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﮐﺮﺩ
ﺍﺭﻩ ﺩﻟـﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ،ﺧﯿـﻠﯽ
ﻭ ﯾـﻪ ﭼـﯿﺰ ﻓـﻬﻤـﯿﺪﻡ
ﺗـﻨـﻬﺎ ﯾـﯽ ﺷـﺮﻑ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻫـﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪﻥ
ﺑﺎ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓــﻘﻂ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ

ﻣـﺮﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭﻫﺎ ﻣﺎﻫﯽ
ﮐﻪ ﺣـﺎﺿـﺮﻧﺪ ﺑﻤﯿـﺮﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗـﻮﺭﺕ

ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ
ﺣﺴﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺴﻢ ِ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ
ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮﻗﺪﻡ ﻋﻄﺮ ﺗﻮ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ
ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ !
ﺑﺎ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻡ ﻣﯿﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻮ ،
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪ … ، ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺫﺭﻩ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ!
ﻣﯿﺸﺪ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ
ﺍﻣﺎ ﻧﺸﺪ … ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ
ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺒﻨﺪﯼ ﺯﺧﻢ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ
ﺍﻓﺴﻮﺱ … ﻣﻦ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ ﺁﻥ ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ !
ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ! ﻣﺮﮒ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ … ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺭﮒ ﻫﺎﻡ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﭘﺮﮐﺮﺩﻧﺪ :
ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺟﺎﻥ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺴﻤﯽ ﻣﺮﺩﻩ، ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﻮﺱ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩﺕ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ
ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﯽ ﺧﺒﺮﻡ
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ، ﺩﻩ ﺟﺎﺩﻩ ﻭ ﺻﺪ ﺭﯾﻞ ﻗﻄﺎﺭ
ﺑﺎﻝ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﮐﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺖ ﺑﭙﺮﻡ؟
ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﻣﻦ
ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭﻡ
ﺗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻏﺰﻟﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺮﻭﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﮕﺮ
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ
ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺪﺋﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﻋﺎﻗﻞ ﻧﺸﺪﻡ
ﭘﺪﺭ ﻋﺸﻖ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﭘﺪﺭﻡ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﮎ، ﺑﯽ ﺗﻮ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﮎ
ﮐﻔﺮ ﻣﻄﻠﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﯽ ﻭﺗﺮﻡ
ﻣﻦ ﺧﺪﺍﯼ ﻏﺰﻝ ﻧﺎﺏ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﺍﺯ ﺭﮒ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮﻡ

ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ !
ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﻫﻢ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ !
ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺩﻟﺪﺍﺭﯾﻢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ !
ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ …
ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ !
ﻋﺠﺐ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﻏﻢ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺮﻫﻢ ﺍﻧﺪ
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ … ؟ !
ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ :
ﺑﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ !
ﺳﻨﮓ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﭘﺮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ :
ﺑﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ !
ﺁﺭﯼ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ !!!
‏« ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﭘﻠﻪ ﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ. ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ
ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺧﺖ ﺑﺴﺘﻪ‏»

ﻣﺜﻞ ِ ﺑﺎﺭﺍﻥِ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ
ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ
ﺗـــــــﻮ
، ﻧـــــــﻪ …

ﯾﺎﺩِ ﺗـﻮ ﻣﯽ ﻭﺯﺩ ﻭﻟﯽ ؛ ﺑـﯽ ﺧﺒـﺮﻡ ﺯ ﺟـﺎﯼ ﺗﻮ …

ﻧﺎﻡ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺳﺖ
ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﯽ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﺳﮑﻪ ﻣﯽ *ﺯﻧﻨﺪ

ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺕ ، ﻫﻮﺱ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﺒﺎﺷـﺪ
ﻧﻔـﺲ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺑﺎﺷـﻢ …
ﺗﺎ ﺑﺎﺷﯽ

ﻭﻗﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﺟﺪﯼ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎﺵ
ﻭﻗﺘﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺮ ﺣﺮﻑ ﺍﺳﺖ
ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﺎﺷﻘﻪ
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﯿﻢ ﻣﯿﮕﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻪ
ﺍﺧﻪ ﭼﺮﺍ !

ﺩﻟـﺖ ﮐـﻪ ﻣـﯽ ﮔـﯿـﺮﺩ …
ﺩﺭ ﻟـﺤـﻈـﻪ ﻫـﺎﯾـﯽ ﮐـﻪ ﺛـﺎﻧـﯿـﻪ ﻫـﺎ …
ﻣـﯿـﺦ ﻣـﯽ ﮐـﻮﺑـﻨـﺪ ﺩﺭ ﺳـﺮﺕ ! ﺍﺷـﮏ
ﻫـﺎﯾـﯽ ﻫـﺴـﺘـﻨـﺪ …
ﮐـﻪ ﺩﺭ ﻋـﯿـﻦ ﺳـﺎﺩﮔـﯽ …
ﯾـﮏ ﺩﻓـﻌـﻪ …
ﻧـﺼـﻒ ﺷـﺒـﯽ ﻋـﺠـﯿـﺐ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﻣـﯽ
ﮐـﻨـﻨـﺪ !
ﻭ ﭼـﻪ ﺩﺭﺩﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻗـﺘـﯽ …
ﻋـﺎﺩﺕ ﻣـﯽ ﮐـﻨـﯽ ﺑـﻪ ﻃـﻌـﻢ ﺷـﻮﺭِ ﺍﯾـﻦ
ﺁﺭﺍﻣـﺶ

ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ
ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻨﯽ
ﻭﻗﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻧﻢ
ﺭﺧﺖ ﺑﺒﻨﺪﯼ
ﻭ ﺗﺮﮎ ﺍﯾﻦ ﻻﻧﻪ ﮐﻨﯽ

ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﺴﯽ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﺭﻭ ﻧﮕﯿﺮﻩ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﮐﺴﯽ ﻣﻨﺖ
ﻣﺤﺒﺘﺸﻮ ﺭﻭﻡ ﻧﺰﺍﺭﻩ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺯﻧﮓ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﺎﺷﻢ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺑﺸﻢ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﻧﺸﻦ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺨﻨﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻟﯿﻞ ﮔﺮﯾﻪ
ﮐﻨﻢ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﻨﻢ
ﺳﺨﺘﻪ ﻭﻟﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ …

ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﻦ
ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺭﻭ ﺩﺭﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﭘﺮﭘﺮ ﮐﻨﻢ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻤﻦ ﮔﺮﺑﻌﺪﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ
ﮔﺮﺷﮑﻮﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﺩﻝ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻤﻦ ﮔﺮﺑﻌﺪﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ
ﮔﺮﺷﮑﻮﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺪﻝ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﻦ
ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﺗﻮ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﺍﺳﻮﻥ
ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ
ﺍﻭﻥ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺭﻧﮓ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ
ﺭﻭ ﻟﺒﺎﺵ ﺑﻮﺩ ﻃﻌﻢ ﺑﺎﺭﻭﻥ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻤﻦ ﮔﺮﺑﻌﺪﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ
ﮔﺮﺷﮑﻮﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﺩﻝ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻤﻦ ﮔﺮﺑﻌﺪﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ
ﮔﺮﺷﮑﻮﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺪﻝ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﻦ
ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺭﻭ ﺩﺭﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﭘﺮﭘﺮ ﮐﻨﻢ
ﺗﻮ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﺍﺳﻮﻥ
ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ
ﺍﻭﻥ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺭﻧﮓ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖ
ﺭﻭ ﻟﺒﺎﺵ ﺑﻮﺩ ﻃﻌﻢ ﺑﺎﺭﻭﻥ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻤﻦ ﮔﺮﺑﻌﺪﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ
ﮔﺮﺷﮑﻮﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﺩﻝ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻤﻦ ﮔﺮﺑﻌﺪﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ
ﮔﺮﺷﮑﻮﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺪﻝ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﻦ
ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ
ﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺭﻭ ﺩﺭﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﭘﺮﭘﺮ ﮐﻨﻢ

شهرام صولتی

ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮔﺎﻫﯽ …
ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶِ ﻋﻤﯿﻖِ ﯾﮏ ﺳﻨﮓ …
ﭼﻘﺪﺭ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ …
ﭼﻘﺪﺭ ﺗﺤﻤﻞِ ﺳﮑﻮﺗﺶ ﻃﻮﻻﻧﯽﺳﺖ …
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ !..
ﺣﺎﻟﻢ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ
ﻫﯿﭻ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺩﻧﺞ ﻧﯿﺴﺖ !!!..
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﺒﻀﻢ ﮐﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﯿﺮ ﻣﯽ
ﮐﺸﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻮﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﻻ
ﺑﻪ ﻻﯼ ﭼﺮﺥ ﺩﻧﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ

ﻣﻦ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﯼ ﻧﯿﺎﻣﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ
ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻣﯽﺧﻮﺍﺏ ﻭ
ﺧﯿﺎﻝ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ
ﺣﺎﻻ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺩﻭﺍﯼ ﺩﺭﺩ ﻫﻤﻪ
ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻦ ﻫﺎ ﻭ ﻧﯿﺎﻣﺪﻥ ﻫﺎﺳﺖ
ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﻭﺳﺖ
ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻧﺰﻧﺪ
ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ …
ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺎﻭﺭﻡ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﯽ
ﺁﯾﻨﺪ

ﻻ ﺑﻪ ﻻﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯾﻢ
ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ " ﺩﺭﺩ “ﻡ ﻧﺒﺎﺵ ﺭﻓﯿﻖ !!!
" ﻣﻦ”
ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯِ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ
" ﺩﺭﺩ" ﻡ ﺭﺍ ﻟﺒﺨﻨﺪِ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ…

ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﭼﯿﺰﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﯿﺴﺖ
ﻣﺜﻞ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﻏﻢ
ﻣﺜﻞ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ﻣﺜﻞ ﻧﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﭼﯿﺰﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﯿﺴﺖ
ﻭﻟﯽ ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺤﺘﺎﺟﻢ

ﻣـﺎ ﺑـ ﻧَـבﯾـבَﻧـﺂ ؛ ﺑـ ﻧَـﺮﺳﯿـבَﻧـﺂ ؛ ﺑـ
ﻧَـﺸבَﻧـﺂ ؛ ﻋـﺂבَﺕ ڪـﺮבﯾــ ᓄ . . .

ﺁﻫﻨﮓ Ben Olsaydim ﺍﺯ Mustafa
Sandal
Seni Yakalamak İçin Işık Hızında Bakıyorum
ﺍﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ
ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻧﺖ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮﺭ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ
Gözlerini Kaçırma Karşında Burdayım
ﭼﺸﺎﺕ ﺭﻭ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻭﻥ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻭﺑﺮﻭﺗﻢ
Daha İyi Tanımak İçin Dudağını Okuyorum
ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺖ ﻟﺒﻬﺎﺕ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻢ
Sakın Sözünü Bitirme Büyü Bozulmasın
ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺵ ﺣﺮﻓﺘﻮ ﺗﻤﻮﻡ ﻧﻜﻨﻲ، ﻃﻠﺴﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﺸﻪ
İkimizden Biri Yalan Söylüyor
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻩ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻴﮕﻪ
Hangimiz Haklı Önemli Değil
ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻛﺪﻭﻣﻤﻮﻧﻪ
Bu Gece Günahlar Hesap Sormuyor
ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﭘﺲ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮﻥ
İnkara Mahkum Değiliz
ﻣﺎ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ
İkimizden Biri Farklı Söylüyor
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺣﺮﻑ ﻣﻴﺰﻧﻪ
Hangimiz Farklı Önemli Değil
ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺪﻭﻣﻤﻮﻥ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﻴﻢ
Bu Gece Günahlar Hesap Sormuyor
ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻨﺎﻫﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﭘﺲ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮﻥ
İnkara Mahkum Değiliz
ﻣﺎ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ
Kafesinin Kapısını Açıp Giderdim
ﺩﺭ ﻗﻔﺴﺘﻮ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﻴﻮﺩﻡ ﺗﻮ
Hoş Geldin Aşkıma Diye Diye
ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ ﺧﻮﺵ ﺍﻭﻣﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ
Yılların Acısını Söküp Atardık
ﺩﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻢ ﺩﻭﺭ
Yanında Ben Olsaydım
ﺍﮔﻪ ﻣﻦ ﻛﻨﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩﻡ
Kafesinin Kapısını Kırıp Girerdim
ﺩﺭ ﻗﻔﺴﺘﻮ ﻣﻲ ﺷﻜﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﻴﻮﺩﻡ ﺗﻮ
Kavuştum Aşkıma Diye Diye
ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺸﻘﻤﻮ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻡ
Yılların Acısını Söküp Atardık
ﺩﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻴﻢ ﺩﻭﺭ
Yanında Ben Olsaydım
ﺍﮔﻪ ﻣﻦ ﻛﻨﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩﻡ

ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﯽ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ
ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ
ﻭ ﺁﻥ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺍﺳﺖ …