شعر کوتاه برآمدن کی بهرام ورجاوند از آثار کهن ادبیات فارسی است که شوربختانه خیلی کم شناخته شده (شاید به علت اینکه کاملا در ستیز با دین غالب بر ایران یعنی اسلام است). سراینده و زمان نگارش معلوم نیست اما به خط پهلوی نگاشته شده و از زبان و متن آشکار است که مربوط به قرن های اول بعد از حمله تازیان است:

کی بهرام وجاوند در اساطیر زرتشتی یکی از بزرگ ترین منجیان ایرانی است. در اوستا و دیگر کتب زرتشتی از او به عنوان یکی از مهمتران یاوران نخستین سوشیانت منجی نام برده شده است.

پس از یورش عرب و نابودی شکوه تمدن ایرانی، ایرانیان که از ستم و تاراج و تبهکاری عربان به تنگ آمده بودند چشم امید به برآمدن منجی و آزادی از یوغ عرب را داشتند.

پس از شکست یزدگرد سوم فرزندان بزرگ او پیروز به شرق ایران رفت و تا مدتی توانست کنترل سیستان را حفظ کند اما ظاهرا بعد شکست خود و به چین رفت و توسط حاکمان چین به عنوان پادشاه قانونی ایران پذیرفته شد. هنوز هم مجسمه یادبود او در ورودی موزه Gaozong هست و از دلاوری او یاد شده. در فرزند او نارسه در تبعید به تاجگذاری کرد اما تلاش او به جایی نرسید و برای بیرون کردن اعراب متجاوز کامیاب نبود. به گفته برخی پژوهشگران مانند تورج دریایی شاید این شعر اشاره ای به نجات دهنده ای که با سپاه از شرق می آید اشاره به پیروز و نارسه بوده باشد.

برگردان فونتیک از متن پهلوی (برگرفته از تاریخ ایران آکسفورد، ویرایسته تورج دریایی):

برگردان فارسی از استاد مهرداد بهار

**به نام اهورامزدا
**
کی باشد که پیکی آید از هندوستان

که ( گوید ) : آمد آن شاه بهرام از دوده ی کیان

که ( او را ) هست پیل هزار , بر فراز سران(شان) هست پیلبان

که آراسته درفش دارد به آیین خسروان

پی اش لشگر برند به سپهسالاران

مردی گسیل باید کرد زیرک ترجمان

که شود بگوید به هندوان

که ما چه دیدیم از دست تازیکان

با یکی گروه دین نزار کردند

و بکشتند شاهنشاه ما , و هر که آزاده بود ( بود ) ایشان

چو دیوان دین دارند ؛ چون سگ خورند نان

بِسِتَدند پادشاهی از خسروان

نه به هنر , نه به مردمی , بل به افسوس و ریشخند بِسِتَدند

گیرند به ستم از مردمان

زن و خواسته های شیرین , باغ و بوستان

گزیه (=جزیه) برنهادند ؛ بخش کردند بر سران

با ستم خواستند باج گران

بنگر که چند بد افکندند دروغ بدین جهان

که نیست بد تر از وی اندر جهان

از ما بیاید آن شه بهرام ورجاوند از دوده کیان

( تا ) ما بیاوریم کین تازیکان

چونان رستم ( که ) آورد یکصد کین سیاوشان

مزگت ( = مسجد ) ها فرو هلیم ؛ بنشانیم آتشان

بت کده ها برکنیم و پاک کنیم اندر جهان

تا شکسته شوند دروج زادگان از این جهان

صادق هدایت هم این شعر زیبا را به فارسی برگردانده که اگر پیدا کردم اینجا می گذارم.