اخلاقی بودن یا نبودن خودارضایی در رابطه

آیا خودارضایی خیانت محسوب میشود؟ این یکی از سوال های کوچکی است که نباید به آن اهمیت داد چون واقعا مهم نیست ، مگر اینکه این سوال هم مثل سوالاتی مثل " آیا در دنیا به اندازه کافی اکسیژن هست؟" ، “اگر گربه و تی رکس با هم جفت گیری کنند بچه شون چی در میاد؟” ذهنتان را مشغول کند!
جدا از انعطاف پذیری که در روابط امروزی ما وجود دارد هنوز هم اکثر روابط تک همسری هستند ، حتی اگر فضای یک رابطه کمتر سنتی و بسته باشد باز هم رفتار هایی هستند که “خیانت” در نظر گرفته میشوند. هر کس تعریف متفاوتی از اینکه چه کارهایی خیانت محسوب میشوند دارد ولی سوال اینجاست که آیا خودارضایی هم در این دسته قرار میگیرد یا نه؟

مفهوم خیانت برای هر شخص متفاوت است پس قاعدتا وقتی سوال اخلاقی بودن یا نبودن خودارضایی در یک رابطه پیش می آید با واکنش های ضد و نقیضی مواجه میشویم. خیلی از فالوور های توییترم قبول دارند که خودارضایی یک رفتار کاملا سالم و طبیعی است ، چون اکثر آنها دید مثبتی نسبت مسائل جنسی دارند ولی اگر فالوور هایم اکثرا افراد محافظه کار و سنتی بودند احتمالا جوابشان کاملا برعکس بود.

البته علم پشت این قضیه کاملا صریح و روشن است : خودارضایی در بدترین حالت بی تاثیر و در بهترین حالت تاثیر مثبتی روی رابطه دارد ، البته به شرطی که مسئولانه و در حد معقول انجام شود. البته این نتایج از شرکت کنندگان محدود یک آزمایش خاص بدست آمده برای همین شاید حقیقت چیز دیگری باشد چون این تحقیقات معمولا تاثیر خودارضایی را در رابطه از نظر اخلاقی بررسی نمیکنند. حالا سوال اینجاست که خودارضایی چطور میتواند به طور مثبت در چارچوب یک رابطه قرار بگیرد ؟ و چطور میتواند از اخلاقی قابل توجیه باشد؟
در اکثر روابط تک همسری این انتظار وجود دارد که هر پارتنر از نظر جنسی انحصاراً برای دیگری در دسترس باشد. این یعنی هیچ فرد سومی نباید بدون رضایت و آگاهی پارتنر دیگر در رابطه وجود داشته باشد. توجیه محافظه کارانه این مسئله میتواند این باشد که چون پارتنرها همدیگر را برای ارضای جنسی در اختیار دارند پس وجود نیاز و میل برای سکس بیشتر مفهومی ندارد و نباید وجود داشته باشد ، ولی در واقعیت این اینطور نیست. هر پارتنر معمولا سطح میل جنسی متفاوتی از دیگری دارد و افراد فقط به خاطر اینکه از نظر احساسی و فکری زوج ایده آلی برای همدیگر هستند به این معنی نیست که از نظر جنسی هم ترکیب ایده آلی برای هم هستند. اگر این مسئله در یک رابطه به مشکل تبدیل شود باید حتما راه حلی برای آن پیدا کرد.

اگر یک پارتنر میل جنسی بیشتری از دیگری داشته باشد آن فرد حس بی توجهی و بی اهمیت بودن میکند و دیگری هم حس “طعمه بودن” به او دست دهد چون پارتنرش دائما به دنبال سکس است. در این وضعیت خودارضایی میتواند به تعادل کفه های ترازو نیاز جنسی یک رابطه کمک کند تا هر دو نفر بتوانند فعالیت هایی که هر دو از لذت میبرند را انجام دهند. اگر به پارتنری که میل جنسی بیشتری دارد فضای شخصی لازم برای ارضای نیازهایش داده نشود و از طرفی هم نیازهایش در رابطه برطرف نشود آن وقت است که نتیجه چیزی جر دلخوری و خشم در رابطه نخواهد بود.
خودارضایی فقط بخشی از راه حل است.بخش دیگر و مهم قضیه صحبت کردن و ارتباط است. صحبت کردن در مورد خودارضایی و میل جنسی به طور صادقانه برای ریشه کن کردن مشکل قبل از اینکه از کنترل خارج شود ضروری است. شما باید بدانید که پارتنرتان نسبت به خودارضایی در رابطه چه حسی دارد. آیا موافقید که در بعضی شرایط انجام آن قابل قبول است؟ اگر آره در چه مواقعی و چه زمان هایی؟ مثل اکثر مکالمه ها در مورد مسائل اخلاقی یک رابطه حرف زدن در مورد این موضوع هم کار راحتی نخواهد بود ولی انجامش ضروری است.

این را بدانید که اجتناب از چنین مکالمه های سختی باعث میشود که زوج ها کلا در اینباره با هم حرف نزنند و خودارضایی به مرور به سایه کشیده شود و به یک عمل مخفی در رابطه تبدیل شود. اینجاست که خودارضایی وارد قلمرو غیر اخلاقی میشود و میتواند اعتماد ذاتی ای که در یک رابطه تک همسری وجود دارد را از بین ببرد. خودارضایی به طور مخفی در واقع یک عمل جنسی است که بدون آگاهی و رضایت پارتنر فرد انجام میشود و میتوان به آن به چشم خیانت نگاه کرد. چه بخواهید چه نخواهید شما باید در مورد این مسئله با پارتنرتان حرف بزنید ، اگر انجام این کار خیلی شما را معذب می کند ببینید چرا از حرف زدن در مورد این موضوع خجالت میکشید و دلیل اجتناب تان از اینکار درست و منطقی است یا نه.

شرایطی هم هست که در آنها خود ارضایی در واقع استراتژی ای است برای طفره رفتن و اجتناب از مشکل اصلی ای که در رابطه یا زندگی جنسی زوج وجود دارد. خودارضایی کردن راحت تر از این است که به مشکل خاصی که در رابطه تان هست رسیدگی کنید چون در این صورت احتمال دعوا و دلخوری وجود دارد.
مثلا خودارضایی کردن خیلی آسان تر از حرف زدن در مورد مشکل عملکرد جنسی پارتنر فرد در سکس است ، گاهی اوقات هم آنقدر خشم و عصبانیت در رابطه وجود دارد که هیچ کدام از پارتنرها تمایلی به سکس با دیگری ندارد و برای همین به خودارضایی پناه میبرند. در این وضعیت خودارضایی معمولا نشانه ای از سایر مشکلات است و با اینکار فقط بی توجهی کردن به آنها آسان تر میشود ولی مشکلات هنوز سر جایشان هستند. باز هم تکرار میکنم ، اخلاقی بودن یا نبودن خودارضایی به دیدگاه هر شخص بستگی دارد ، در کل میتوان گفت که با این کار فرد موقتا مشکلات اصلی رابطه اش را فراموش میکند ولی با ادامه ی اینکار در دراز مدت اوضاع بدتر میشود. اگر پارتنرتان دلیل اصلی شما از خودارضایی را نداند دریغ کردن موقعیت حرف زدن و حل مشکل به طور مستقیم میتواند به او آسیب بزند.

خودارضایی به خودی خود برای یک رابطه مفید است و تحقیقات زیادی این موضوع را ثابت میکنند در صورتی که تحقیقاتی که اخیرا انجام شده باشند و نشان دهنده ی مضر بودن خودارضایی باشند معدود است. تنها موقعیتی که شاید بتوان به خودارضایی به عنوان یک کار غیر اخلاقی نگاه کرد زمانی است که مخفیانه انجام شود که در این صورت هم احتمالا اینکار نشانه ای از یک مشکل بزرگ تر است نه یک عامل مشکل ساز.



منبع