صدای همهمه به سختی بهش اجازه شنیدن صدای مادرشو میداد
صدای بلند مارچ جنگی تمام تمرکزشو دزدیده بود
«ای لشکر صاحب زمان آماده باش آماده باش…»
بوی تند اسپند قوی ترین چیزی بود که توی اون همه همهمه به خوبی می‌تونست تشخیصش بده
چشماش به صورت مادرش افتاد که چادر و مقنعه بیشتر سطحشو پوشونده بود

• سعید مادر برات قرآن گذاشتم، همیشه همراهت باشه، خودکار و کاغذ هم هست. مادر تا رسیدی بهم زنگ بزن

مادرش سعی می‌کرد قوی باشه ولی حلقه شدن اشک توی چشماش از دید سعید پنهان نموند
بغض سعید آهنی نبود، ترکید.
مادرشو محکم تر از همیشه به آغوش کشید

• مامان اگه برنگشتم حلالم کن

• این چه حرفیه مادر! خودتو نباز

یک صدای زمخت مردونه از فاصله دوری فریاد زد: برادرا سوار شید، داریم حرکت میکنیم
جدا شدن از آغوش مادرش براش مثل پریدن از هواپیما بود وقتی که چتر نجات نداره. ولی چاره ای نداشت، باید میرفت.
از پله های رکاب اتوبوس رفت بالا، اولین جای خالی که کنار پنجره دید رو گرفت و نشست.
نتونست برای آخرین بار صورت مادرشو ببینه، اتوبوس حرکت کرد، از جمعیت دور شد و تنهایی شروع شد.
پچ پچ برادرا شروع شده بود. ارشد گروهان که یک بسیجی با مو و ریش جو گندمی و شکم بزرگ بود از جاش بلند شد و از همه خواست که یه صلوات بفرستن و بعدش شروع کرد به صحبت های کلیشه ای:
• برادرا ما داریم میریم که علیه کفر بجنگیم…

سعید که اصلا حوصله این حرفارو نداشت دستشو کرد تو جیب روی پیراهنش، یه تیکه کاغذ کاهی مچاله شده رو درآورد و شروع کرد به خوندنش
× سلام. توی محل پخش شده که شما قراره به جبهه برید. من از بچگی شما رو میشناسم. شما انسان شریف و پاکی هستید. گفتن این حرف برای یک دختر خیلی سخته، اما من مدتیه که به شما علاقه دارم. از روزی به شما علاقه مند شدم که بخاطر من زیر بازار با چند نفر گلاویز شدید. این نامه رو نوشتم که ازتون خواهش کنم از تصمیمتون منصرف بشید آقا سعید.
مرجان دختری بود که سعید از بچگی دوسش داشت. رفت و آمدش توی کوچه رو همیشه زیر نظر داشت. کسی حق نداشت جلوی سعید اسم مرجانو بیاره.
یک هفته قبل از اعزام، سعید نامه رو توی اتاقش، روی تختش پیدا کرد. احتمالا کار عاطفه بود، خواهر سعید که دوست صمیمی و قدیمی مرجان بود.
سعید توی این یک هفته بخاطر اینکه با دیدن مرجان نظرش عوض نشه از خونه خارج نشده بود.
جنگ اصلی توی قلب سعید شروع شده بود. جنگی بین چشمای سیاه مرجان و وطن.
نگاه سعید با ضربه ای که روی شونش خورد از روی نامه برداشته شد. یکی از برادرا میخواست سر صحبتو با سعید باز کنه.
اتوبوس پیچ های جاده رو یکی یکی میپیچید و پیچ به پیچ به مقصد نزدیک میشد.
بیست ساله بعد نه از اتوبوس ها خبری بود، نه از رزمنده ها.
صدای همهمه کل کوچه رو گرفته بود.
مرجان داخل ماشینش نشسته بود، منتظر بود. منتظر پسرش. از پنجره چشم چشم می‌کرد تا پسرشو ببینه.
پسرش ماشین مادرشو شناخت، با احتیاط از کوچه رد شد و سوار ماشین شد. مرجان نگاهی به تابلوی بزرگ سر در مدرسه کرد، استارت زد و حرکت کرد به سمت خونه.
بعد از رسیدن به خونه مرجان میوه هایی که توی مسیر خرید بود رو شست، چایی دم کرد و منتظر رسیدن مهمونش شد.
با به صدا در اومدن زنگ در، پسر مرجان با خوشحالی به سمت در رفت و خاله بزرگش رو که خیلی هم دوسش داشت به داخل راهنمایی کرد. مرجان بعد از احوال پرسی و تعارف کردن بالای خونه به خواهرش برای نشستن رفت توی آشپزخونه که چای بیاره. حین ریختن چای مکالمه خواهرش و پسرش رو شنید:
-چطوری وروجک؟
+خوبم خاله جون
-ای خاله قربون اون حرف زدنت بره. مدرسه چطوره؟
+خوبه، فقط بعضی وقتا حوصلم سر میره
-خب باید دوست پیدا کنی که تنها نباشی وروجک خاله. راستی، یادم رفت که اسم مدرستون چیه؟
پسر مرجان با لحن سرود گونه ای اسم مدرسشو با صدای نسبتا بلند گفت:
«دبستان پسرانه شهید سعید مرادپور»
سکوت خواهر مرجان کشدار شد
مرجان با سینی چایی وارد اتاق شد و سعی کرد بحثو عوض کنه.
بعد از چند ساعت مهمونی کوچیک مرجان تمام شد.
خواهر مرجان وقتی داشت دم در کفشاشو می‌پوشید به چشمای مرجان که تا دم در مهمانشو بدرقه می‌کرد نگاه کرد، صورتشو بوسید و بهش گفت:
«خدا رحمتش کنه، لطفا دوباره شروع نکن مرجان»
خداحافظی کرد و رفت.
مرجان که انگار زخمش تازه شده بود توی آینه جلوی در نگاهی به خودش کرد، سعی کرد به خودش مسلط باشه و بغض نکنه که صدای باز شدن در سکوت رو شکست. شوهرش بود. وارد خونه شد، مرجانو جلوی در دید، بهش سلام کرد و کیسه های خریدی که دستش بودو به مرجان داد. دستش که خالی شد پسرشو صدا کرد:
+سعید کجایی بابا؟