در خصوص بخش اول حرفتون باید عرض کنم مثال گفته شده، صرفاً در راستای صحبت شما بود و حتّی کمی بالاتر. بذارید مفصّل توضیح بدم. شما توی تاپیکتون گفتید: "تفکر زایش ستیز میگه: وقتی یک بچه‌ای اصلا به دنیا نیومده پس نیست و وقتی نیست خوب و بدی براش وجود نداره. ولی وقتی یه بچه به دنیا میاد، هست و خوب و بد براش اتفاق میفته".

نکته ای که در اینجا وجود داره اینه که در خصوص فرد دارای بیماری صعب العلاج یا معتاد، مطمئناً فرزند زاده شده دارای مشکلاتی هست که بلاشک آزادی هایی از اون فرزند سلب میشه(بعنوان بارزترین نمونه از آزادی سلب شده، سلامتی جسمی فرزنده). حتی علاوه بر این، بدلیل نداشتن تربیت صحیح، مشکلاتی برای جامعه به وجود میاره. لذا باید دستی قدرتمند بعنوان حاکم(که ما اینجا اسمشو میذاریم قانون)، بالاتر از اختیارِ فرد معتاد یا بیمار صعب العلاج که ممکنه از این ابزار (که در واقع همون قدرت اختیار خودش هست) به درستی استفاده نکنه و حتی ممکنه تعبیر درستی از آزادی نداشته باشه، قرار بگیره و محدودش کنه. لذا اگر بخوام نتیجه درستی از بخش اول صحبت هام بگیرم، باید بگم: افرادی در جامعه هستند که بدلیل مشکلاتی که براشون بوجود آمده، طبق قانونی که مطابق بر مصالح جامعه نوشته میشه، باید اختیارشون محدود بشه(حالا ممکنه بگید که این وسط خیلی از چنین افرادی وجود دارند که میتونند فرزندان مشکل داری داشته باشند و نسبت به این مساله هم آگاهی دارند، ولی با اختیار خودشون فرزند نمیارند. امّا من در جواب میگم که خیلی ها علی رغم دانایی نسبت به اینکه فرزندشون مشکل داره، بنا به توجیهات خودشون، فرزند میارند و اتّفاقا باید با چنین افرادی که تعبیرشون از آزادی نادرسته برخورد قانونی کرد).

پیش از اینکه بخش دوّمتون رو پاسخ بدم باید بگم خواهش میکنم. امّا جواب.

جواب خیلی ساده هست، ولی طولانی. نویسنده ای هست به نام یووال هری که کتابی داره به نام "انسان خردمند: تاریخ مختصر بشر". نویسنده تاریخ انسان هوشمند رو که دارای قدمت حدود 200هزار ساله هست، به چهار بخش تقسیم می‌کنه: انقلاب شناختی، انقلاب کشاورزی، وحدت انسان‌ها و انقلاب علمی. این کتاب دوتا نکته خیلی اساسی داره. اول اینکه انسان خردمند یا هوشمند در طول تاریخ بشر، در هر چهاربخش دارای پیشرفتِ و این بسیار خوبِ. این امر نشات گرفته از چیزی جز تجمع تجارب و یادگیری از تاریخ پیروزی ها و شکست ها در تمامی امورات زندگی بشری نیست که نسل به نسل و سینه به سینه منتقل شده. گرچه نویسنده در بخشی، انقلاب کشاورزی رو دارای ضعف هایی اساسی میدونه که اگه مرتفع نشه، در بین 4 انقلاب ذکر شده، در آینده یک انقلاب شکست خورده تلقی میشه، ولی در همون بخش اشاره میکنه که مسلماً هدف بشری اینگونه هست که به اون سمتی حرکت کنه تا این انقلاب هم به هدف غایی خودش برسه و از شکست رهایی پیدا کنه. اما نکته دوم بسیار مهم تره. نویسنده معتقده که انسان خردمند در طول تاریخ خودش، بسیار وحشی تر از حیوانات، خصوصاً حیوانات اهلی رفتار کرده و همین امر منجر به این شده که علی رغم انقلاب علمی خودش، نسبت به گذشته، شادی و امیدواری کمتری داشته باشه و این دقیقاً مطابق با صحبت شماست که وجود بدی در حق نسل بعدی رو محتمل میدونید و این بدی با توجه به نظر یووال هری، میتونه وحشی تر شدن نسل بعد، احساسِ کمتر شادی و افزایش ناامیدی نام برد. امّا مساله دقیقاً همین جاست. بشر با انقلاب علمی خودش و از همه بدتر از اون، شروع انقلاب صنعتی، در دام خودش افتاد. در واقع قرار بود انقلاب علمی و صنعتی برای بشر همچون یک قلاب ماهی گیری باشه که فقط ماهی (اختراعات و اکتشافات) رو بگیره. اما در کنار همه اینها منجر به این شد که در نهایت متوجه بشه هر اختراعش و هر اکتشافش یک جنبه مثبت و یک جنبه منفی داره(مثل انرژی اتمی که در کنار صدها فوایدش، ازش بمب اتم هم ساخته میشه و سابقه استفاده ازش هم داره). طبق نکته اول بشر باید با کسب تجربه، انقلاب علمی خودش رو هم بهبود ببخشه. لذا اگر قرار بر این باشه که نسل بشری بخاطر وحشی گرایی، عدم شادی و در نهایت ناامیدی دیگه تولید نشه، تولید دانش و گستردگی علم هم از یک زمانی به بعد متوقف میشه و تمام تجارب چند صد هزار ساله بشری از بین میره. در نتیجه در پاسخ به این مساله باید گفت که افزایش بشر از منظر کمیتی و تعداد، (احتمالاً) میتونه در نهایت منجر به افزایش کیفیت زندگی بشری هم بشه. مساله ای که در کشورهای خصوصاً دارای دانش پایه بسیار مهم شده و فرزندآوری رو تشویق میکنند. یک مثال حاشیه ای به ذهنم رسید و اتفاقاً چون سالمرگ خانم میرزاخانی هم هست میگم. خیلی جالبه که از بین 80 میلیون ایرانی، تنها ایشون تونستن جایزه فیلدز رو کسب کنند و بین 3.5 میلیارد زن جهان، اولین زنی باشند که موفق به دریافت این جایزه شدند(البته لازم به ذکره که این جایزه مختص افراد زیر 40 سال هست و اعداد رو باید یکم کاهش بدم). خب اگر ایشون حدود دو دهه پیش در اون اتوبوس دانشجویان المپیاد جهانی جزو کشته شدگان بود، بشر حالا حالاها چنین کسی رو به خودش نمیدید و لذا اگر ما هرچه جمعیتمون بیشتر باشه، احتمال داشتن افرادی که کیفیت زندگی بشری رو ارتقا میدن هم بیشتر میشه. از بحث دور نشم. نتیجه ای که میتونم بگیرم اینه که بشر برای خروج از دامی که خودش ناخواسته در خودش فرو رفته، نیازمند تولید انسانِ. باید در حد توان خودش تولید کنه تا بتونه یک انقلاب جدید جدای از 4 انقلاب ذکر شده در زمان آتی بوجود بیاره و مشکل انقلاب علمی رو مرتفع کنه.

یک نکته در نهایت بگم: دیدگاه هایی که در بالا ذکر شد، کاملاً شخصیه و من اگر جای شما بودم یک ایراد اساسی بهش میگرفتم. دیدگاه بنده یک دیدگاه کلان، زمان بر، قابل اجرا در شرایط آزمایشگاهی و در نهایت یک دیدگاه از بالا به پایین هستش. بدین معنی که این دیدگاه احتمالاً توسط یک سیاست گذار ملی یا بین المللی (ممکنه) مطرح بشه و برای اون برنامه ای بریزه و یا مثل مسئولان بی عرضه کشور ما، برنامه ای برای افزایش جمعیت نداشته باشند و فقط شعار دادنش رو خوب بلدند(مثل رهبر جمهوری اسلامی که چندین سال پیش در تریبون عمومی بی هیچ ترسی گفت در خصوص شعار فرزند کمتر، زندگی بهتر اشتباه کردیم و باید عوضش کنیم. اما با گذشت چندین سال، هیچ و دقیقاً هیچ برنامه ای برای افزایش فرزندآوری هم خودش و هم مسئولان دولت قبل و این دولت نداشتن و از طرفی اوضاع اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی هم چنان اُفت کرده که رغبت برای حتی داشتن یک فرزند هم داره کم میشه. چه برسه به دوتا و سه تا و بیشتر). لذا بنده کاملاً به شما حق میدم که اگر فردی هستید که در ایران زندگی میکنید، این حرفها رو خیلی مورد توجه قرار ندید. ولی بدونید در عرصه بین المللی دیدگاه های سیاست مدارها متفاوته(گرچه دیدگاه مردم بین الملل هم تا حد زیادی مثل ماست).

موفق باشید

در عوض جبهه مقابل مامور اسمیت تمام تلاش خودش رو کرد تا بتونه نسل بشری که دارای عقل و شعور و احساس هست رو حفظ کنه و البته که اون مغز عظیم متوجه این موضوع شد و تصمیم گرفت نسل بشری حفظ بشه.
بنظر من بشر یک ویروس نیست. بلکه ویروسی شده و نیازمنده درمانه.

صحبت هاتون قشنگ بود. ولی آیا میتونید “نیروی زندگی” رو برای من ترجمه کنید؟ منظور شما از نیروی زندگی دقیقاً چیه؟ اینطور که من درک کردم تعبیر شما اینه که ما در یک جهانی که شما اسمشو نیروی زندگی گذاشتین، محاط شدیم و این نیرو، از ما داره تغذیه میکنه تا به سمت جلو پیش بره(که جالبه بدونید این جزو یکی از نظریات انیشتین هم هست که البته هنوز اثبات نشده). ولی سوال، این نیروی زندگی تا کی میخواد تغذیه کنه؟ آخرش به کجا میخواد برسه؟

من که هرچی فکر میکنم، تهش به نظریه وجود روز قیامت و وجود خدا میرسم (که البته بهش اعتقاد دارم. ولی نه از مدلی که شما گفتین).

نه دیگه اینجوری نمیشه، کدوم آدم عاقلی میاد زحمت نه ماه بارداری با کلی خطر و ضرر رو به جون بخره که بعد بچه‌ش رو بذاره سر راه یا بده بهزیستی؟
این دیگه خیلی سختگیرانه ست‌.

تو نمیفهمی

من میگم زندگی تلخی داره و ارزش نداره بیاریمش اینجا تو هی میگی یه نواختی رو دوس داری…! من کی گفتم؟؟؟

باشه شما هر جور دوس داری برو زندگیتو بکن

این یکی حرفت کاملا درسته

بله دقیقا درسته

آی زنده باد

عالی توضیح دادی سپاس از زحماتت براوو

بله من در ایران زندگی می‌کنم

می‌دونی؟…
من فکر می‌کنم یه روزی میشه که انسانها بی‌رمق و افسرده و از کار افتاده و عقیم میشن؛ اونوقت نگهداری از انسانها تا زمان مرگشون میفته گردن ربات‌ها ادامه‌ی راه علمی انسانها هم میفته گردن ربات‌ها البته نه این ربات‌های احمق الان، ربات‌هایی که مثل انسان با شبکه‌ی عصبی کار کنن و مثل انسان تصمیم بگیرن

این حرفم الان خنده‌دار و احمقانه به نظر میاد اما شاید اونایی که در آینده‌ی دور یا نزدیک که اون موقع براشون میشه “الان” دارن این متنو می‌خونن به اونایی که مسخره‌م میکردن بخندن

ساده‌ترین تعریفی‌ که برای زندگی‌ (Life) می‌تونم بکنم اینجوریه: فرض کن یک نفری الان زندس و سرپا، ظرف چند دقیقه بر اثر یک دلیلی‌ مثل سکته میمیره … حالا “زندگی‌” عبارت است از آنچه قبل از مرگ این شخص در پیکر او جریان داشت ولی‌ حالا دیگه وجود نداره.

اون موقع که زمان شاه بود و مردم تو خوشی بودند و خیال می‌کردند تو بهشتند بچه دار شدند و حالا بچه‌هاشون دارن تو برزخ انقلاب دست و پا میزنن حالا شما میخواین بچه دار شین از این برزخ کیری و تخمی صادرش کنین جهنم؟!

اگه قراره پس بندازید و تو خیابون ولش کنید بهتره نزایید، بچه ای که آینده اش تامینه باید بدنیا بیاد

کاریش نمیشه کرد لذت بدون کاندوم کردن یه چیز دیگس