روزی یک بازرگان تصمیم گرفت که به سفری دور و دراز برود. او در انبارش صد من (حدوداً 600 کیلو گرم) آهن داشت. او برای حفاظت از این مال، تصمیم گرفت که آهن ‌ها را نزد دوستش به امانت بگذارد. وقتی بازرگان به سفر رفت، دوستش این امانت را فروخت و پولش را خرج کرد.

وقتی بازرگان از سفر برگشت، نزد دوستش رفت تا آهن ‌ها را پس بگیرد؛ ولی متوجّه شد که آهن‌ها غیب شده است. بازرگان دلیل نبودن آهن‌ها را از دوستش پرسید. دوستش در پاسخ گفت: «آهن‌هایت در انبار بود؛ ولی ظاهراً در انبار من، یک موش آهن‌ خوار زندگی می ‌کند که همه آهن‌ها را خورده است.»

بازرگان، طوری وانمود کرد که قانع شده است و به دوستش گفت: «درست است، موش ‌‌ها خیلی آهن دوست دارند و دندان ‌هایشان، قدرت کافی برای جویدن آهن را دارد.» دوستش گفت: «امروز را مهمان من باش.» ولی بازرگان قبول نکرد و گفت: «فردا باز هم نزدت می‌آیم.»

بازرگان از خانه دوستش بیرون رفت و متوجّه شد که فرزند دوستش دارد در کوچه بازی می‌کند. او پسر را برداشت و به خانه ‌اش برد. دوستش متوجّه شد که پسرش نیست و همه جا را دنبالش گشت. وقتی این مسئله را با بازرگان در میان گذاشت، بازرگان گفت:

«اتفاقاً من اخیراً عقابی را دیدم که بچه ‌ای را با خودش می ‌برد. در شهری که موش ‌هایش آهن می‌ خورند، عقاب ‌هایش هم بچ ه‌ها را با خودشان می ‌برند.»

ناگهان دوست مرد متوجّه شد که ماجرا چیست و به بازرگان گفت: «فرزندم را به من برگردان و آهن ‌هایت را از من پس بگیر.»

خیلی مراقب اعتمادها، دوستی‌ها و معاشرت ‌های ارزشمند خود باشید. یکی از سرمایه ‌های بزرگ و مهّم هر انسانی، دوستی ‌های اوست. اگر انسان، دوستی صمیمی و با وفا دارد، باید نسبت به او امانت ‌دار و وفادار باشد و بکوشد تا حدّ امکان به او کمک کند و سنگی را از جلوی پایش بردارد.

وقتی انسان‌ها در حق دوستان خود بی‌ وفایی می‌کنند، دوستانی که به آن‌ ها خیانت‌شده، به‌ سختی می‌توانند به دیگران اعتماد کنند و با افراد دیگر دوست شوند؛ بنابراین اگر دنبال یک زندگی سالم، آرام و خوب هستید، باید قدر دوستی ‌ها و معاشرت‌های ارزشمند خود را بدانید و تلاش خود را برای حفظ چنین دوستی‌ هایی به کار ببندید.