عزیزدلم…
از اینکه روزها و ساعت‌ها و لحظه‌هایمان به دعوا مرافع های روزانه‌ی کسل کننده سپری می‌شود‌؛ مرا ببخش.
ازینکه حرف‌هایمان بجای قربان صدقه‌های همیشگیِ شورانگیز، به غرغرهای تکراری ملال آمیز منتهی می‌شود؛ مرا ببخش.
ازینکه گاها تمام احساسات شیرین و تلخم، و تمام احوالات خوش و ناخوشم، بی ملاحظه حواله‌ی روح و فکر خسته‌ی تو می‌شود؛ مرا ببخش.
دوستت دارم‌، بیشتر از همه‌ی دعواها و قهرها و لجبازی‌هایمان.
ازینکه کودک دوست داشتنی احساساتمان، پشت قامت بلند والد مصلحت اندیش و خودخواه ذهنمان، قایم شده و حق ابراز ندارد هم عذرمیخواهم.
همه‌ی خواسته‌هایم فدای یک تار مویت، مرد قوی من.
دوستت دارم و تو می‌دانی که قدرت احساسم از تندی زبانم هزاران بار بیشتر است.
تندخویی و آتشین مزاجی مرا نه به پای نخواستنت، که به پای زنانگیم بگذار. مگر نمی‌دانی که یک زن در کنار مردش، چقدر آتشین و داغ و سوزان و بی پرواست؟
چه بخواهی چه نخواهی گرفتار من شده‌ای‌. گرفتار منِ پر سر و صدایِ پر شور، منِ ساحرِ رند.
در لحظه‌ لحظه‌های بودن و نبودنت، مست کننده‌ترین تصویر زندگیت خواهم بود. در پس تمام تلخی‌هایم، برای توی آشفته‌ احوال میرقصم و میلولم.
مرا ببخش اگر گاهی زبان سر و دلم همسو نیستند. بالاخره دلبری‌های یک زن، تنها به لحظات خوش ختم نمی‌شوند.
در کل‌کل هایمان هم مرا عاشقانه بپرست.
همیشه، بی ملاحظه دوستت خواهم داشت بهترین…

ما به هم فکر می‌کنیم
خوشحالیم
چه خبره!
اگر از من بپرسی
که راز پنهانم چیه
ممکنه اون راز، خوشبختی باشه…