گر ببوسم آن دو لبِ شهداب که جانِ من است
تو گویی رِسَم به آرزویی که در نهانِ من است
زِ لب به گردن روم و ببوسم چاکِ آن پستان
بیابم مأمنی زِ چشمانش، که آن ایمانِ من است
دو رانِ خوشتراشش را به دندان کِشَم و لیسَم
و بعد سر نَهَم به پیشانی، آنجا که آستانِ من است
بپیچَم بر تناش چون مار، زَنَم ضربه پی در پی
صدای نالهاش خیزَد، آن صدا جهانِ من است
بِلرزَد جیغکشان زیرَم، دو پایاش گِردِ پهلویم
ز عشق نعره زَنَم وافر، که او روح و روانِ من است.
اون قسمت لیسیدنش، اونجا کی این شاهکار که گذاشتی الان مود منه، برخلاف بیشتر شعرای اروتیک فارسی این یکی خیلی خوب بود
چه تاپیک عجیبی
حالا به ویبره رفتن تن فردوسی و سعدی تو گور کار ندارم ولی پسره عجب پسر سفیدیه🤣🤦♂️
↩ zizigolo96
آفرین خیلی خوبه.
اگر بازم شعر نوشتی به اشتراک بذار
به جای ببوسم خط آن پستان…
بزن ببوسم خط آن سینه
شیک تره