در سال ۱۳۲۸ در تهران نزد استادعلی اکبرخان شهنازی موسیقی رافراگرفت ؛پس از آن نزد استاد بی بدیل احمدعبادی وخان ملوک بهره گرفت.مدتی به فعالیت هنری درزمینه تئاتر پرداخت و در افتتاح رادیو گیلان درسال ۱۳۳۶ نقش مهمی ایفا کرد و همچنین از نخستین خوانندگان رادیو گیلان بود نقطه عطف فعالیت ایشان درسال ۱۳۳۹ بوده است.

مسعودی در طول این سال ها با اجرای چندین قطعه آواز در برنامه گلها با هنرمندان بزرگی چون مهدی خالدی ، حبیب الله بدیعی ، ورزنده ، فرهنگ شریف ، امیر ناصر افتتاح ، محمد موسوی ، جلیل شهناز ، حسن کسایی ، اصغر بهاری و بسیاری دیگر از اعزه هنر این مرز و بوم ، ‌همکاری نموده است.

از مشهورترین قطعات آوازی وی می توان به «دیوانه ام» ، «رفتی ، ولی کجا» اشاره کرد.
وی با توجه با عشقی که به موسیقی محلی زادگاهش داشت. عمده فعالیت خود را بر اجرای ترانه های محلی گیلک متمرکز نمود و علاوه بر باز خوانی ترانه های فلکور و کهن که سینه به سینه نقل شده ، با بهره جویی از ارکستراسیون و حال و هوای ویژه ای موسیقی محلی ، آثار نوینی هم پدید آورد.
و در این راه با موسیقی دانان بزرگی چون : مرتضی حنانه –مصطفی کسروی،فرهادفخرالدینی،فریدون ناصری،سیروس شهردار،حسین صمدی و … همکاری میکند.
اما طولانی ترین دوره هم کاری او با استاد علی اکبر پور بوده است و حاصل این همکاری چندین ترانه به یاد ماندنی است. اکثر این ترانه ها با کلام شیرین ترانه سرایانی چون : بهمن فرخی ، ماهدخت مخبر ، تیمور گورگین ، شهدی لنگرودی ، جعفر مهرداد و … همنوا بوده است. از مشهورترین ترانه های محلی مسعودی می توان : میر علی چوپان ، نم نم باران ، الله تی تی ، سیاه بهار ، آفتاب گوله و . . . را نام برد.
مسعودی پس از پیروزی انقلاب اسلامی با اجرای ترانه ی عنوان بندی سریال «کوچک جنگلی» فعالیت خود را از سر گرفت و پس از آن سه آلبوم محلی با نام های کوراشیم (بازخوانی ترانه های فولکور) ، پرچین (بر اساس ترانه هایی از جهانگیر سرتیپ پور) و هلاچین (به یاد و با ترانه های شیون فومنی) ، و یک آلبوم فارسی با نام : قلندر (با غزل هایی از زنده یاد نوذر پرنگ) را منتشر کرده است.
تازه ترین کار او اجرای ترانه تیتراژ و پاین بندی سریال «بوی گلهای وحشی» است.
بخشی از زندگینامه وی:
سرزمین گیلان که از استانهای سرسبز و افتخار آمیز ایران است، با آن گنجینه های پربار و غنی موسیقی محلی ( فولکلوریک ) همیشه الهام بخش و راه گشای آهنگسازان و هنرمندان و اساتید بزرگ در هنرهای گوناگون بوده است. از جمله، استاد بزرگ« ابوالحسن صبا » وقتی به گیلان سفر کرد و ریاست مدرسه صنایع ظریفه این استان را پذیرفت با استقبال و ذوق و استعداد مردم این سامان در موسیقی روبرو گردید و با عشق و علاقه به کشف گوشه هایی از نواهای موسیقی محلی این دیار همت گماشت که از جمله قطعه « رقص چوبی قاسم آباد » ، « زرد ملیجه » ، « گوسفند دوخوان » و قطعاتی دیگر که در آثار آن استاد بزرگوار باقی مانده که بیشتر آنها در مایه « دشتی » است. این خود گواه ذوق و هنر سرشار سرزمین گهربار و هنرپرور گیلان است. کودک گیلانی از بدو تولد تا هنگامی که مسئولیت زندگی به دوشش می افتد گوش و روانش با نغمات دلنشین ترانه های روستایی در شالیزارها ، جنگل ها و لب رودخانه ها پرورش می یابد.

ناصر مسعودی در چنین فضایی به سال ۱۳۱۴ در رشت، محله « صیقلان » متولد می گردد. هنوز بیش از سه بهار از عمرش نگذشته بود که پدرش را از دست داد ، در آن زمان خانواده مسعودی مجموعاً عبارت از مادر و سه خواهر و سه برادر می شدند که ناصر کوچکترین آنها بود. بار مخارج تامین زندگی به دوش خواهر بزرگتر که از هنر خیاطی برخوردار بود محول شده بود به همین دلیل بعد از فوت پدر به منزل جدیدی که در گذر « سوخته تکیه » کوچه « مستوفی » نقل مکان می کنند. صدای گیرا و نغمه خوانی در خانواده ناصر موج می زد به طوری که همگی آنها از صدای خوش و دلنشین بر خوردار بودند ولی مشکلات گذران زندگی مجالی برای شکوفایی به آنها نمی داد پس ناصر هم نمی توانست از محضر و مکتب استادی برخوردار شود و تنها الگوی او در هنر آواز، امکانات متفرقه ای بوده که در اطرافش وجود داشته است.

ناصر مسعودی خود در این باره می گوید : « اگر کار مختصری در شناسایی و معرفی موسیقی گیلان انجام داده ام همه اش با تلاش و کوشش خودم بوده و البته تشویق هنر دوستان و دوستان هنرمند را نباید نادیده گرفت. من ضمن این که از کودکی که با نغمات دلنشین افراد خانواده ام خو گرفته بودم با صداهای خوش و گرم هنرمندان آن روزگار شهر رشت مانند: مرحوم حسین صوتی ، مرشد زورخانه محل ، موذن مسجد ، نوحه خوانان تکایا و گروهی کسبه دوره گرد و جوانان خوش صدای رشت که بیشتر در باغ با صفای محتشم جمع می شدند و نوا سر می دادند آشنا و الهام می گرفتم و بعدها خوانندگانی چون : بیابانی ، یزدان پرست ، منجمی ، تحویلداری، مرتضوی ، قرقانی و عده ای دیگر و صفحات گرامافون هنرمندانی مثل خانم قمرالملوک وزیری (بانوی آواز ایران) ، ظلی ، اقبال ، بدیع زاده ، معلم و استاد من بودند ولی بیش از دوازده سال نداشتم که برای اولین بار، شخصی به نام حافظی که از فرهنگیان رشت بود قطعه ای با ساز وی خواندم که هیچ وقت آن لحظه را فراموش نمی کنم و من بارها با شوهر خواهرم و تار حافظی در منزل خواندم و پایه و مایه هنری من از همین جا شروع شد.»