در زمان قدیم پادشاهی بود به نام اكبر. این پادشاه افراد چاپلوس و متملق را همیشه دور خودش جمع می كرد، تا از او تعریف كنند. در اطراف قصر اكبر شاه همیشه گدایان زیادی به حمد و ثنای اكبر شاه مشغول بودند.

در میان این گداها، دو گدای نابینا به نام های قاسم و بشیر بودند. بشیر به خاطر اینكه چاپلوسی كرده باشد و پادشاه به او چیزی بدهد، مرتب می گفت: «اكبر بدهد.» ولی قاسم
می گفت: «اكبر ندهد، خدای اكبر بدهد.»

چون اكبر شاه، افرادی را كه از او تعریف می كردند و بخشنده می خواندند، دوست می داشت، یك روز دستور داد، یك مرغی بریان كنند و مقداری زر سرخ در شكم مرغ بگذارند و با مقداری برنج برای بشیر ببرند. ب

بشیر كه از همه جا بیخبر بود، طمع بر او غالب شد و آن مرغ و برنج از گلویش پایین نرفت و آن را به دو ریال به قاسم فروخت. قاسم هم مرغ و پلو را برای زن و بچه اش به خانه برد. شب وقتی مشغول خوردن مرغ و پلو شدند، زرهای سرخ را دیدند و شكر خدا را بجا آوردند.

بدین منوال اكبرشاه چند روز پشت سر هم، مرغی بریان همراه با زر سرخ برای بشیر می فرستاد و بشیر هم هر روز آن را به قیمت ناچیزی به قاسم می فروخت. تا اینكه روزی باز گذار اكبرشاه به پشت قصر افتاد و دید بشیر هنوز جمله معروف را تكرار می كند و
می گوید: «اكبر بدهد » و قاسم هم می گوید: «اكبر ندهد، خدای اكبر بدهد.»

اكبرشاه تعجب كرد و بشیر را به قصر طلبید و به او گفت: «ای مرد، چند روز است كه من برای تو مرغ بریان كه شكمش پر از زر سرخ بود، فرستادم. آنها را چه كردی؟ تو دیگر محتاج نیستی.» بشیر بیچاره كه تازه فهمید، چگونه آنهمه زر سرخ را از دست داده است، آه از نهادش برخاست و گفت: «ای قبله عالم، من آن مرغها را نخوردم و به قیمت ارزانی به قاسم فروختم.»

اكبرشاه گفت: «ای احمق، قاسم درست می گوید. اكبر كیست بدهد؟ خدای اكبر بدهد.» و او را از قصر بیرون كرد.