همیشه گروهی هستن که با گرفتن ژست دلسوز بودن مردم رو از شرکت در اعتراضات می گرفتن. حتما از خویشاوندان و آشنایانتون کسانی رو دارید که بهتون میگن: اینقدر استوری سیاسی نذار! میندازنت تو گونیا! بیرون میری حجابتو رعایت کن وگرنه میندازنت تو گونیا! منم از این رژیم حالم بهم میخوره و اینا رو دارم بخاطر صلاح خودت بهت میگم!

اما همین الان این آدم ها پاشدن رفتن رای دادن! اکثرا هم به جلیلی و قالیباف رای دادن چون حرفشون به حرف آقا نزدیک تره!
این نشون دهنده چی میتونه باشه؟
این یعنی اینکه این افراد حرف دل و عملشون یکی نیست. تو عمل یه چیز میگن درحالی که تو قلبشون چیز دیگری رو پنهون کردن.
این افراد هر چقدر هم به زبان مخالف رژیم باشن اما در ته دلشون مدافع دو آتشه رژیمن! این آدما از نه تنها از جنایات رژیم رو میبینن، بلکه حمایتش هم میکنن، منتها با پوشش دلسوزانه.

این افراد وقتی وقتی به دخترای اطرافشون میگن روسریتو بپوش تا بهت گیر ندن، علتش این نیست که دلشون به حال اون دختر سوخته، علتش اینه که از ته دل به حجاب اجباری اعتقاد دارن، منتها دارن از در دلسوزی وارد میشن تا بقیه رو کلک بزنن. این افراد تظاهر به مصلحت خواهی می کنن اما در عمل و در قلبشون مبلغین پروپوگاندای وحشت رژیم هستن. در زبان دایه مهربان تر از مادرند اما در قلب روباه مکاری هستند که به حقارت مردم می خندند.
بذارید یک مثال بزنم تا خوب براتون روشن بشه: از همین ها بپرسید آیا در زمان جنگ ایران و عراق هم اینقدر اطرافیانشون رو از مردن میترسوندن؟ آیا همین ها نبودن که بچه هاشونو به جنگ میفرستادن؟
الان چه فرقی هست بین جمهوری اسلامی و صدام؟ هر دوشون قاصبین کشور و قاتلین جوان های ما هستن. پس چرا کشته شدن در جنگ خوبه ولی کشته شدن در اعتراضات بده؟