خیلی تلخ و گزنده!!!
بالاخص خودکشیییییییییییی

تبریک می‌گم بهتون دوست عزیز بابت شرکت در جشنواره.
حالا بریم سراغ نظرم در مورد داستان و یه سری نکات.

-یه نکته نگارشی که تو داستان رعایت نشده مربوط به علائم هست. ما بعد از علائم نگارشی از فاصله استفاده می‌کنیم و نه قبلش. مثلا اینجا داریم:
“هیچکدومشون نمیدونستن . خیلی وقتا به خودم میبالیدم‌ . هم با آرزو رابطه داشتم هم با فرهاد .”
فاصله‌ای که قبل از نقطه‌ها گذاشتین درست نیست و جمله باید به صورت زیر نوشته بشه:
“هیچکدومشون نمیدونستن. خیلی وقتا به خودم میبالیدم‌. هم با آرزو رابطه داشتم هم با فرهاد.”

-از نیم‌فاصله هم استفاده نکرده بودین. مثلا کلمه “نمیدونستن” باید به صورت “نمی‌دونستن” نوشته بشه. استفاده از نیم‌فاصله باعث زیبایی و خوانایی بیشتر متن می‌شه.

-می‌رسیم به این قسمت “وای فرهاد . پسر شیرین و دوست داشتنی و مهربونی که نمیدونم چی تو من دیده بود .”
هیچکس بخش “وای فرهاد” رو اون طور که شما می‌خواین نمی‌خونه. مشخصه که شما این قسمت رو نوشتین که کلی احساسات توش جا بدین اما چون قبلش خواننده رو آماده نکردین، خواننده خیلی سریع می‌خونه و رد می‌شه، انگار نه انگار که “وای فرهاد” رو اونجا نوشتین.

-“الکتریسیته داره نوک انگشتاش .”
وسط کلی کلمات احساسی غرق شدیم و یه دفعه یه کلمه قلمبه سلمبه میاد وسط و همه چیز رو می‌ریزه به هم.

-“همیشه فرهاد خونم بود”
وقتی می‌خوایم بگیم “خونِ من”، می‌نویسیم “خونم” اما وقتی می‌خوایم بگیم “خونه‌ی من”، باید بنویسیم “خونه‌ام” یا درست‌ترش “خونه‌م”.
این اشتباه نگارشی رو تو کلمه “رابطم” تو همون قسمت هم می‌تونیم ببینیم اما خب اینجا مشکلی تو معنی به وجود نیومده.

-“شایدم دلش نمیومد منو ناراحت کنه که میدونم لعنتی . میدونم رابطه داری میدونم با کس دیگه ای هستی ولی چه کنم؟ نمیتونم ازت دلگیر باشم.”
این جمله رو به نظر فرهاد از زبون خودش داره می‌گه اما هیچ نشونه‌ای نیست که بخواد این رو به ما بگه. می‌شد این طوری نوشت:
“شایدم دلش نمیومد منو ناراحت کنه اما با چشماش بهم می‌گفت: «میدونم لعنتی . میدونم رابطه داری میدونم با کس دیگه ای هستی ولی چه کنم؟ نمیتونم ازت دلگیر باشم.»”

-اون قسمت که تو چادر هستین نیاز به فضاسازی بیشتری داره. من آخرش نفهمیدم با چه پوزیشنی همدیگه رو بغل کردین چون یه جا کیر فرهاد داشت می‌رفت تو رون نقش اول داستان و یه جا دیگه کیر نقش اول داشت می‌رفت تو کون فرهاد اما هیچ صحبتی از تغییر پوزیشن نشد.
تک تک اتفاقات باید نوشته بشه، جوری که خواننده فکر کنه تو چادره!

-به طور کلی جمله‌بندی‌ها خوب نیست و من یه سری جاهارو چند بار خوندم تا متوجه بشم و یه سری جاها هم متوجه نشدم. برای مثال “پارادوکس عجیبی که من بدون توجه به حال خراب فرهاد، شاد و خرم که همه به اصطلاح عشقمو نگه داشته بودم برای آرزو.”

-احساسات نویسنده رو دوست دارم. می‌دونم قویه، اما چون خوب ارائه نشده، قدرت خودش رو به طور کامل نشون نداده.

-“خوابوندمش و بدون هیچ تعللی از لباس فارغ شدیم.” باز مشکل فضاسازی. اینجا یه خواننده به کمر می‌خوابونه و یه خواننده به شکم. هیچگونه دوراهی نباید تو ذهن خواننده پیش بیاد اینطور مواقع.

-“انگار که باید تا سرحد مرگ سکس میکردیم. دقایق بی محابا میگذشت ولی انگار نه انگار. نه توان من کم میشد نه حشر آرزو…”
وقتی داریم یه چیز احساسی تعریف می‌کنیم باید خیلی مراقب انتخاب کلمات باشیم. کلمه “حشر” تو این جمله واقعا وصله ناجوریه. حالا اگه “حشر” رو با “شهوت” جایگزین کنیم متوجه زیباتر شدن جمله می‌شیم.

-“آرزوم آرزو بود و آرزو به آرزوش رسیده بود.” شاید فکر کنید که خیلی قشنگ شده که اینطوری این "آرزو"ها رو کنار هم ریختین اما خیلی ضربه بدی بود برای من!

-پایان ضعیف. کوچک‌ترین تاثیری رو من نذاشت. این پایان باید طوری باشه که قلب خواننده رو به درد بیاره اما همچین اتفاقی برای من نیفتاد چون هیچگونه آماده‌سازی‌ای واسه‌ش انجام نشده بود و خواننده هنوز داره اتفاق تو کافی‌شاپ رو هضم می‌کنه. تو کافی‌شاپ بودین و دو جمله بعدش فرهاد مرد! رابطه خواهر و برادری‌ای که آخر سر فهمیدیم، در صورتی که می‌تونست خیلی قشنگ تو متن بهش پرداخته بشه و داستان رو جذاب‌تر کنه.

سوژه جالبی بود که خوب بهش پرداخته نشد. امیدوارم نکاتی که گفتم تو نوشته‌های بعدی‌تون به دردتون بخوره. موفق باشین.

از دوستان عزیزم ممنون که خوندن و نظر دادن ببخشید خیلی بد از آب درامد خودم الان میخونمش حس میکنم چقد تیکه پارس چیزی که نوشتم و چقد غلط املایی و نگارشی دارم.
با عرض پوزش بخاطر نوشته بدم

تبریک می‌گم بهت دوست عزیز بابت داستانی که نوشتی🌹

قبل از این‌که نظرم رو درمورد نوشته‌ت بخونی، دوست دارم به این نکته توجه کنی که تلاش من از نوشتن نظرم درباره‌ی داستانت صرفن در جهت بهبودی نوشتارته و در کنارش در مقام داور این دوره، نمره‌ای هم از طرف من بهت تعلق می‌گیره که امیدوارم از اون هم درجهت پیشرفت خودت استفاده کنی🌹

در مورد نگارش، املای کلمات و جملات و لحن داستان، باید بگم اشتباهات نگارشی و املایی تعدادشون کم نبود، و فکر می‌کنم از سر بی‌دقتی بودن نه ندونستن. مثال‌هایی ازشون بزنم؛ استفاده‌ی نابه‌جا از “فاصله” قبل و بعد نقطه یا هر علامت نگارشی، نبود فاصله بین بعضی کلمات و فعل‌ها.
استفاده از نیم‌فاصله رو هم صرفن پیشنهاد می‌کنم و چون متاسفانه رایج نیست نمی‌شه غلط گرفتش.
و این‌که بهتره در جهت یک‌دستی نوشته، بعضی کلمات که ممکنه از نظر لحن داستان، به مابقی نخورن رو شجاعانه حذفشون کنی. برای مثال وقتی تمام متن گفتاریه و از کلمات رسمی و نوشتاری استفاده نشده، به کار بردن کلمه‌هایی از اون دست، می‌تونه یک‌دستی متنت رو بهم بزنه.
یک موردِ کمی مهم‌تر این‌که زمان فعل‌ها رو نذار از دستت در بره. چون بعضی جاها زمان فعل آخر که جمله رو می‌بست، با مفهوم جمله یا حتا فعل قبلی همون جمله نمی‌خوند(که تعدادشون کم بود البته).
درکل بیشتر اشتباهات این بخش دراثر بی‌دقتی بود و مطمئنم تو داستان‌های بعدیت به راحتی برطرف می‌شن.

فضاسازی تا حدی خوب شکل گرفت، اما می‌شد با ذکر جزییات بیشتر و بیشتر، نوشته رو زیباترش کنی و ذهن خواننده رو به داستان نزدیک‌تر.
توصیف‌های خوبی از شخصیت‌ها تو داستان بود و به شخصه یک دیدگاه کلی نسبت به همه‌ی شخصیت‌ها توم ایجاد شده بود و باعث شده بود بهتر باهاشون ارتباط بگیرم(مخصوصن فرهاد). ولی با فضاسازی قوی‌تر می‌تونستی به اون بخش از داستانت هم قوت ببخشی.

از دیالوگ‌های شخص اول با خواننده خیلی خوشم اومد و صداقت و پشیمونیش روم تاثیر گذاشت.
ولی دیالوگ‌های کمی تو داستان به کار برده شد و اگه چند مکالمه بین شخصیت‌ها داشتیم، بهتر می‌شد این تاثیرگذاری.

نقطه قوت داستانت رو توی احساسات راوی و ابراز پشیمونی پی‌درپی‌ش و در کل، پیام داستانت می‌دونم.
یک نکته‌ی دیگه هم باعث شد خیلی لذت ببرم از داستان این بود که کلیات داستان رو به نحوی بیان کردی، که خواننده ضمن این‌که مفهوم داستان و منظور نویسنده رو دریافت می‌کرد، اما همچنان برای خودش جای رویاپردازی داشت. یعنی حفره‌هایی توی داستان بود که مخاطب می‌تونست خودش، به انتخاب خودش اون‌ها رو پر کنه. و برای من این‌کار اگه به ظرافت انجام بشه(که اینجا انجام شد)، می‌تونه نقطه قوت بزرگی باشه.
شوک آخر داستان رو هم دوست داشتم.

از مادرشون هم بگو بکن خانوادگیشون بودی که