من منم ؛ آدمی که با بقیه فرق داره ، یا بقیه باهاش فرق دارن ، شایدم آدمی‌ام که بهش قبولوندن که هرچی هست با بقیه متفاوته …
من منم ؛ آدمی که از بچگی تو جنگ بزرگ شده ، تو سخت ترین نوعِ جنگ دنیا ، تو جنگ با خودش ؛ از وقتی یادم میاد با خودم جنگیدم که این نباشم ، نه بخاطر خودم ، بخاطر بقیه ؛ بخاطر عقایدی که از بچگی تو گوشم نجوا کردن ، که غیرمستقیم و پچ‌پچ‌وار اینجا و اونجا شنیدم که آدمایی که اینطوری هستن آدمای خوبی نیستن ؛ منحرفن ، فاسدن ، هرزه‌ان ؛ نباید باهاشون دوست شد ، نباید باهاشون حرف زد ، نباید نزدیکشون شد ، فقط باید طردشون کرد ؛ اما فقط تا زمانی سعی کردم خودم رو تغییر بدم که منم مثل اونا فکر میکردم ، با خودم میگفتم گناهه ، خلاف اخلاقه ، خلاف انسانیته ، خلاف دینه ؛ ولی بالاخره یه روزی از خودم پرسیدم کجاش خلاف اخلاقه ؟ اصلا چی خلاف اخلاقه ؟ اینکه من وجود حقیقی خودمو انکار کنم ، اخلاقیه ؟ یا اینکه سعی کنم طبیعتم رو عوض کنم ؟ نه ، نه ؛ فهمیدم درست اینه که من خودمو همونطوری که هستم بپذیرم ، بدون اینکه تغییرش بدم …
من منم ؛ آدمی که از اولین روزای کشف هویتم درد کشیدم ؛ درد اینکه چرا من مثل بقیه نیستم ؟ درد اینکه چرا خواسته هام با بقیه فرق داره ؟ درد اینکه هرگز نمیتونم به کسی که عاشقشم ، عشقم رو ابراز کنم ؛ درد اینکه باید تغییر کنم تا بتونم تو این جامعه قدیمی با افکار پوسیده زندگی کنم ؛ درد تهمت ها و تحقیر های تو جامعه ، درد حرف هایی که درموردمون میزنن …
هیچکس نمیتونه مارو درک کنه و درد هایی که ما کشیدیم رو بکشه ؛ بقیه نمیدونن چه دردی داره که عاشق کسی بشی و اونوقت بفهمی اون مثل تو نیست ، تمایلاتش و خواسته هاش با تو فرق داره و شاید حتی از آدمایی مثل تو متنفره ؛ بقیه نمیدونن چه دردی داره که عاشق کسی بشی که اونم عاشقته ولی به تقاضای جامعه و کشوری که داری توش زندگی میکنی نمیتونی بهش برسی یا باید بین اون و خانوادت یکی رو انتخاب کنی …
ما از لحظه اول فهمیدن درد میکشیم ، درد میکشیم ، درد میکشیم تا لحظه آخر … اما من ، این منِ پر درد رو خیلی دوست دارم ، خیلی بیشتر از آدمای به ظاهر عادی که کیلومتر ها با انسانیت و عشق فاصله دارن ♡ …

نوشته: ساحره تاریکی