فصل چهارم:طعمه ی گرگ
ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﺪﻧﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﮑﻮﻥ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﻪ ﺍﻣﺎ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻓﮑﺎﺭﻡ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭﯼ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﭘﺎﺭﺷﻮﻥ ﮐﻨﻪ.
ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺩﺍﻏﻦ…ﺩﺍﻏﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ…ﺍﺷﮑﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﻠﮏ ﻫﺎﻡ ﺗﻠﻨﺒﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﻣﯿﮕﺮﺩﻥ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺑﻮﺩﻧﺸﻮﻥ ﺭﻭ ﺟﺎﺭ ﺑﺰﻧﻦ.
ﺑﻬﺎﺭ…ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﯾﯽ؟…ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺍﺷﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﺎﺕ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ؟؟؟…ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻋﻤﻮﺕ ﻧﺬﺍﺷﺖ ﺑﯿﺎﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺭﻭ ﺯﯾﺮ ﻣﺸﺖ ﻭ ﻟﮕﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮐﺮﺩﯼ؟؟؟…ﺍﯾﻦ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﻮﻥ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﺍﺯﺕ ﻗﻮﻝ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺑﺎﺷﯽ؟؟؟
ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ…ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﻬﺶ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﮐﺮﺩ…ﺗﻮ ﺍﻻﻥ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ.
ﺳﺮﻡ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺩﺭﺩ ﻣﯿﮑﺮﺩ،ﺯﯾﭗ ﮐﯿﻔﻢ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﭘﺎﮐﺖ ﺳﺮﺥ ﺳﯿﮕﺎﺭﻡ ، ﯾﻪ ﻧﺦ ﺭﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪﻡ.
-ﺩﺍﺭﯼ ﭼﯿﮑﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺩﺧﺘﺮﻡ؟؟؟ﺡﯿﻒ ﺟﻮﻭﻧﯿﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ؟؟؟
ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﯿﺮﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮﺩﻭﻧﻢ ﻭ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﭼﯿﻦ ﻭ ﭼﺮﻭﮎ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﺪﻩ ﻭﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪﺵ…ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﺵ ﺟﺎ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﯾﻪ ﺣﺲ ﺧﺎﺹ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ…ﯾﻪ ﺣﺲ ﺁﺭﺍﻣﺶ.
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﻭ ﺍﺯﺵ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭﻡ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.
ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﻻﻥ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﻤﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺸﻢ؟؟؟
ﯾﻪ ﺟﺮﻗﻪ، ﯾﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ، ﯾﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ.ﭘﺎﮐﺖ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺷﯿﺸﻪ ی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ .
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﺩﺍﺩﻡ.
ﺣﺎﻻ ﭼﯽ؟؟…ﺑﺎﯾﺪﭼﯿﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ؟؟؟…ﺑﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟؟؟
ﺑﮕﻢ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻢ ﺭﻭ ﺗﻤﻮﻡ ﮐﻨﻢ؟؟؟…ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﻋﻤﻮﻡ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ؟؟؟
ﺳﯿﻞ ﺍﻓﮑﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﯿﺎﻭﺭﺩﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭ ﺍﺯﻡ ﻣﯽ ﺭﺑﻮﺩﻥ…ﺭﻗﺺ ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﯿﺪﺍﺩﻥ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﻠﮑﻬﺎﻣﻮ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ…ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺳﺮﻡ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ.
-ﻣﻤﻨﻮﻥ ﺁﻗﺎ ﺍﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻭﺍﯾﺴﯿﺪ.
ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩ…ﺗﻮﯼ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ…ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﻢ ﺭﻭﯼ ﻋﺪﺩ ﻫﺸﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻃﺮﺡ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ.
-ﻣﻤﻨﻮﻥ ﺁﻗﺎ ﺍﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻭﺍﯾﺴﯿﺪ.
-ﭼﺸﻢ
-ﻓﻘﻂ ﺩﮐﻤﻪ ﯼ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻋﻘﺐ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﺪ.
ﺣﺎﻻ ﭼﯽ؟؟؟…ﻣﻦ…ﺍﯾﻨﺠﺎ…ﺑﺎ ﺩﻭﺗﺎ ﭼﻤﺪﻭﻥ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﺎﻡ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﻭ ﭼﺎﺷﻨﯿﻪ ﯾﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺧﯿﺎﻝ.
ﺗﺸﻨﮕﯿﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎﻝ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﺸﻢ…ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﺏ ﺭﻭﯼ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﻡ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ.
ﻣﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﺸﻌﻞ ﺑﻮﺩ…ﯾﻪ ﻣﺸﻌﻞ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻭ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺷﺐ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﺑﯽ ﻣﻬﺎﺑﺎ ﺑﺬﻝ ﻭ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﯿﮑﺮﺩ.
ﻧﮕﺎﻩ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﻢ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻢ…ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ…ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﻮﺩﻥ…ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﭼﺮﺍﻍ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺮﺩﻩ.
ﺗﻮ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﺪﻭﻣﯽ ﺑﻬﺎﺭ؟؟…ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﻣﺸﻌﻞ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﯾﺎ ﯾﻪ ﻣﺸﺐ ﭼﺮﺍﻍ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ؟؟
ﯾﻪ ﺟﺮﻗﻪ ﯾﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﯾﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ…
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﮎ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺪﺭﮐﻢ ﺭﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪﻡ…ﺁﺭﻩ…ﺧﻮﺩﺷﻪ.
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ…ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﯾﻪ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ…ﯾﻪ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻓﺘﻮﮐﭙﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
-ﺳﻼﻡ ﺁﻗﺎ
-ﺳﻼﻡ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ
-ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﮑﺜﯿﺮﺗﻮﻥ ﺳﺎﻟﻤﻪ؟
-ﺑﻠﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ…ﺍﻣﺮﺗﻮﻥ؟
-ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ،ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﯿﭽﯽ.
ﭘﺴﺮ ﺟﻮﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻻﻥ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ با یه ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺁ ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﯾﻪ ﻗﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺍﻭﻣﺪ.
-ﻣﻤﻨﻮﻥ
ﻣﺪﺭﮐﻤﻮ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻗﯿﭽﯽ ﯾﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﻭ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺭﻭﯼ ﮐﻠﻤﻪ ﯼ ﮐﺎﺭﺩﺍﻧﯽ.
-ﻣﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﭙﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ؟…ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻡ ﮐﻠﻤﻪ ﯼ ﮐﺎﺭﺩﺍﻧﯿﺶ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺎﺷﻪ.
ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﺵ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﮐﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﮑﺜﯿﺮ ﺭﻓﺖ،ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﻭﯾﺘﺮﯾﻦ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭﻥ ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪﻡ.
-ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﮐﭙﯽ ﻭ ﻣﺪﺭﮐﻢ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮﺩﻡ.
-ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻭﻑ ﻫﺎﯼ ﭼﺎﭘﯽ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ؟
-ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﯾﺪ؟
-ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﮐﭙﯽ ﺑﮕﯿﺮﻡ.
ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻻﻥ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺩﺭﺳﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﮐﺎﺭﺵ ﺩﻩ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮﻝ ﻧﮑﺸﯿﺪ…ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺪﺭﮐﻢ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﻮﻝ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﺎﮐﺴﯿﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭﺑﺴﺖ…
-ﮐﯿﻪ؟؟؟
-ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺎﺭ…ﺩﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ ﯾﺦ ﺯﺩﻡ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﯿﻎ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺁﯾﻔﻮﻥ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺦ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ…ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺑﻬﺎﺭ؟؟…ﻭﺟﻮﺩﺕ ﻣﻬﻤﻪ…ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﺮﺕ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﮎ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﺣﯿﺎﻁ…ﻣﻨﺘﻄﺮ ﺑﻮﺩﻡ…ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﮔﺮﻡ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩ…ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﻧﻢ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﯿﮑﺮﺩ.
ﻧﺴﺘﺮﻥ: ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﺩﺧﺘﺮ؟؟؟ﭼﺮﺍ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ؟؟؟ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ؟؟؟
-ﻋﻠﯿﮏ ﺳﻼﻡ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻮﺏ…ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻮﻟﯽ…ﺑﺬﺍﺭ ﺍﻭﻝ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺳﯽ ﺑﻌﺪ ﺳﻮﺍﻻﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﭙﺮﺱ.
ﻫﻤﯿﻨﺠﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﭘﺮﺕ ﮐﺮﺩ ﺗﻮﯼ ﺑﻐﻠﻢ…ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﺑﻐﻞ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.
ﻧﺴﺘﺮﻥ: ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﺕ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﺑﺠﯽ…ﻣﯿﺪﻭنی ﺍﺯ ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪﻣﺖ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ؟
-ﻣﻨﻢ ﺩﻟﺘﻨﮕﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻡ…ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻣﯿﺸﻢ.
ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪﻡ…ﻧﻮﺭ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻭ ﻻﻣﭗ ﻫﺎﯼ ﮐﻢ ﺟﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯿﺰﺩﻥ ﺗﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩﯼ ﺣﯿﺎﻁ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻨﻦ…ﺣﻮﺽ ﺁﺏ ، ﮔﻠﺪﻭﻥ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﺎﻟﯽ ، ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎﯼ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﻭ ﻧﺎﺭﻧﮕﯽ ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﮑﺮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻡ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺭﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﯿﻦ ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﻡ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ.
-ﻣﺎﻣﺎﻥ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟؟ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ؟؟
ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺑﮕﯿﺮﻡ…ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ…ﻣﺎﺩﺭﻡ…ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ گرﺩ ﭘﯿﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﻨﻮ ﺗﻮﯼ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻡ ﻭ ﭘﺮ ﻣﻬﺮﺵ ﺑﮕﯿﺮﻩ…ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﻡ ﺑﺘﮑﻮﻧﻪ.
ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻣﯿﻮﻥ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯﺵ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﺸﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﻡ.
ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺶ ﻣﺴﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮﺩ…ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻣﻢ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯿﺰﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﻫﻦ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﮕﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺩﺳﺘﺎﺵ ﺑﻮﺩﻡ…ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺍﻣﺎ…ﺍﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻗﻔﻞ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﺭﻭ ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﺪﻡ.
ﺍﺯﺵ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ.
-ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩﻩ.
ﺑﺎ ﺑﺮ ﺧﻮﺭﺩ ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﻡ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﯾﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪﻡ…ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮﺩﻡ…ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﺁﺩﻣﺎﺵ.
ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺩﻭﺗﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻧﺎﺗﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺍﺯﻡ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻣﺎ ﺧﺴﺮﻭ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻭﻥ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ.
-ﺳﻼﻡ…
ﺧﺴﺮﻭ: ﺳﻼﻡ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ…ﺭﺳﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ.
ﻟﺤﻦ ﻧﯿﺶ ﺩﺍﺭﺵ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ…ﻣﺪﺭﮎ ﺟﻌﻠﯿﻢ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺟﻠﻮﺵ…ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﯾﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻡ…ﯾﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ دور تا دور مﯿﺪﻭﻥ رزم بﭽﺮﺧﻪ ﻭ ﺭﺟﺰ ﺧﻮﻧﯽ ﺑﮑﻨﻪ.
-ﺑﺒﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﻣﺸﮑﻠﺖ ﭼﯿﻪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﻮﯼ ﻏﺮﺑﺖ…ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻭﺍﯾﺴﺎﺩﻡ ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﯼ ﺗﻼﺷﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺭﮐﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ.
ﺧﺴﺮﻭ: ﻫﻪ…ﭼﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺗﺎ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯼ ﺗﻮﯼ ﻣﻄﺒﺦ ﻭ ﺁﺷﭙﺰﯼ ﮐﻨﯽ ﻭ ﮐﻬﻨﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﺸﻮﺭﯼ…همین.
ﺍﺯ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬﺎﺵ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﺮﺻﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺪﻭ ﻭﺭﻭﺩﻡ ﺟﻨﮓ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﺭﺍﻩ ﻧﻨﺪﺍﺯﻡ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺮﻡ ﺗﻮﯼ ﺍﺗﺎﻗﻢ…
-ﺑﺎﺯ ﮐﻪ ﺩﻣﻐﯽ…ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻫﺴﺖ ﭼﺘﻪ ﺑﻬﺎﺭ؟؟ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻣﺪﯼ ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺣﺒﺲ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟؟
ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﺻﺪﺍﻡ ﺭﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺍﺩﻡ.
-ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻧﺴﺘﺮﻥ ﺑﺬﺍﺭ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ.
ﺑﺎ ﻏﯿﻆ ﭘﺘﻮ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﮐﻨﺎﺭش زﺩ…
-ﻣﯿﮕﻢ ﭼﺘﻪ؟؟ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﺗﻢ …ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥ.
ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻭﺍ ﺑﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﺷﮑﺎﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻡ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﺩن ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻭﻣﺪﻥ.
-ﺑﻬﺎﺭ؟؟ ﭼﺮﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻡ؟
ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻮﮎ ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﺍﺷﮑﺎﻣﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ.
ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻨﻢ…ﺍﻭﻧﻘﺪﺭﯼ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺍﮔﻪ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﻢ ﻭ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﻨﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻣﺘﻼﺷﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﻟﺐ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩﻡ.
ﮔﻔﺘﻢ…ﺍﺯ ﻣﺤﺴﻦ…ﺍﺯ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺘﯿﺶ…ﺍﺯ ﻣﺮﯾﻢ…ﺍﺯ ﺣﺎﻣﺪ…ﺍﺯ ﻟﯿﻼ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﮎ ﺟﻌﻠﯿﻢ ﻭ ﺗﺮﻡ ﺁﺧﺮﯼ ﮐﻪ ﭘﺎﺱ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.
ﻃﺎﻗﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎی درشت ﻭ ﺣﻠﻘﻪ هاﯼ ﺍﺷﮑﺶ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ…ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﯿﺎﺩ ﻭ ﻋﮑﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻧﺸﻮﻥ ﺑﺪﻩ.
ﻧﺴﺘﺮﻥ:ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻡ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ؟
ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﻓﺸﺎﺭﻡ ﺩﺍﺩ.
-ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻬﺎﺭ…ﺑﺨﺪﺍ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ…ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺭﯼ ﻫﯿﭽﯽ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﯿﺸﻪ…ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯽ؟
-ﮐﺎﺭ؟؟ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ؟
-ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ﺍﻻﻥ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺎﺭﻭﺭﺯ ﺗﻮﯼ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﯼ ﺁﺏ ﻭ ﻓﺎﺿﻼﺏ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﮔﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺑﺸﯽ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻗﺶ ﮐﻤﻪ ﻭﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ.
-ﺍﻣﺎ ﻣﺪﺭﮐﻢ؟؟
با سلام…
یکم: از تمامی دوستان محترمی که مشتاق خوندن ادامه ی این ماجرا بودن بخاطر دیر آپ شدن داستان معذرت میخوام…
دوم: قربون دستتون امتیاز مارو هم بدید تا داستان این بنده ی حقیر به لطف دوستان کله پا نشه!
سوم: از مهندس گل پسر عزیز (پارسا) بخاطر همکاری برادرانه اش تشکر میکنم.
نوشته: کفتار پیر-پژمان
دمت گرم داداش حرف نداری. بردیم تو خاطرات گذشته
مرسى، اين قسمت هم مثل قسمتهاى قبل ثليث و روون نوشته شده بود، فقط براى اين قسمت خيلي تاخير كردى، با كلى فشار به حافظه تونستم يه بخشى از قبل رو به ياد بيارم!!
درود بر شما دوست خوبم پژمان عزیز
ممنون از داستان ناب و زیبای شما
بسیار زیبا بود و دلنشین
3قسمت قبلی هم مثل این قسمت عالی بود
در کل حرف نداری پژمان جان …مرسی که بانوشتن اینگونه داستانها خواننده رو مجذوب داستانهای اینچنینی میکنید شما نویسنده های ناب تا کمی غم از دلمون بیرون بره…چون اینقدر بیناموسی و ترویج گی و سکس با محارم رو اینجا میبینیم واقعا ناراحت میشیم
یک راه مقابله با اینگونه داستانها …فعالیت بیشتر شما نویسنده های ناب و عزیز هست که همه جذب اینگونه داستانها بشن
به هر حال ممنونم ازت پژمان عزیز و منتظر قسمتهای بعدی داستان زیبا و دلنشینت هستم داداش
ارادتمند و کوچیک شما ،علیرضا
درود بر کفتار پیر عزیز:
واقعا خوشحالم از اینکه داستانتو امروز دیدم.
فقط جان هر کس می پرستی یکدفعه نیما تجاوز نکنه به بهار :( بعد فیلم بگیره و بعد رشوه…
Sex & love خشم خونش بالاست .خوب می کشه .نیمارو بدیم دستش بکشه راحت شیم؟ ;)
یک پیشنهاد برات دارم.سعی کن قسمت بعدی یک سال طول بکشه.بعد اپ کن :D
مثل همیشه محشری .مرسی و موفق باشی.
5 تا قلب دادم بهت.
چه عجب پژمان جان…!!
خوبی شما!!!
یک قرن بعد…
قسمت جدید داستان بهار اپ شد…
نمیدونم چرا نمیتونم داستان رو بخونم چرا!??
متاسفانه منم مشكل رضاقائم رو دارم. :-|
مهندس گندت بزنن با اين تايپك كردنت، قابل خوندن نيست. داستانو قبل از فرستادن منفجر كردى؟ :-D
پژمان تقصير خودته ديگه! آخه آدم گوشتو ميده دست گربه! :-D
به هرحال خسته نباشى. يه راهى واسه خوندنش پيدا ميكنم. در تلاشم.
داستان من کوش؟؟؟
نیستش که :-(
فکر کنم رفته توی افق محو شده…
کفتار داستانتو پرت کرد بیرون .دیدی؟
رسما سکس با محارم گذاشت جای داستان تو.عجبا غریبا از دست این مردم .
بیخیال پروازی جان…این کفتار سالهاست که با شهوانی آشناست.
الان موندم چرا بعضیا نمیتونن بخونن؟ (شکلک تعجب در سطح لالیگا)
بنده مثل دفعه های قبل تایپ کردم مهندس هم این وسط کارش آپلود کردن داستان توی شهوانی بود پس فکر نکنم توش دستی برده باشه…
برم یه مذاکره بکنم ببینم داستان از چه قراره.
پژمان عزیز، درود بر شما.
داستانت مثل جریان آب زلال داشت من رو با خودش می برد که ناغافل سنگ آقا نیما به مخم برخورد کرد. بسیار زیبا می نویسی.
اگر زمان و امکانات دسترسی به بهار خانوم اجازه داد، لطفاً کمی زودتر ادامه رو بنویس.
پایدار و شادمان باشی.
پی نوشت: دقیقاً که امروز بعد از قرنی پژمان جان سایت رو مزیّن کردند، ادمین تصمیم گرفته 11 تا داستان آپ کنه!!! ای خدااااااا
khoshgel khanom
ممنون از محبتتون.
44444444444444
:-D
داستانت خیلی قشنگه اما اونقدر دیر اپ می کنی ادم اصلا یادش میره که همچین داستانیم وجود داشته
خواهشن داستاناتو زود اپ کن که حداقل ادم موضوع داستانو فراموش نکنه
اين نوشتهاش چرا اينجوريه مديرسايت ي نگاهى بنداز اصن نميشه خوند همه كلمهاش به هم ريختس
ok
فقط دیر آپ شد قسمتهای قبلی رو یادم نیست لطف کنی بقیه شو زودتر بفرستی ممنون میشم
پژمان
خداروشكر کردم که داستانت آپ شد که تونستم اسمت رو ببينم و جوابی که به کامنتهات دادي رو بخونم
در مورد داستانت که حرفی ندارم مثه هميشه زيبا دیر آپ شد اما اومد بالاخره,البته شنیده بودم که داری روش کار ميكني
حرفم با خودته,دوست هم دوستای قدیم بامعرفت تر بودن نه؟ دلم برات تنگ شده بود کفتار پیر
من با برنامه اوپرامينى وارد شدم و مشكل رفع شد.
آقاى پژمان ضمن خسته نباشيد خدمت شما بايد عرض كنم كه داستان در سطح كيفى مناسبى قرار داشت اما بدون ايراد و اشكال هم نيست. شما زمانى كه براى اشاره به وقايع آنى از توصيف استفاده ميكنيد بايد سعى كنيد اين توصيفها بقدرى ساده باشند كه مخاطب مجبور به خواندن مجدد از خط قبل نشود كه در غير اينصورت داستان خسته كننده ميشود. و مورد ديگر نگارش نسبتا ضعيف داستان است كه علامتگذارى ها به شكل مرسوم و با قاعده استفاده نشده اند و همچين حدود ٦ الى ٧ غلط املايى كه بشدت كيفيت متن را پايين مياورند. و مشكل بزرگ اين داستان كه به كل نظر من را عوض كرد، سياسى شدن موضوع در سكانس آخر اين قسمت بود، و شما هنگامى كه دست بروى مباحثى ميگذاريد كه باعث دل كندن برخى از مخاطبان از شما شود بدون شك به نفع شما و داستانتان نخواهد بود و عقيده شما بطور واضح در داستان بچشم ميخورد و قصد اشتباه جلوه دادن اعتراضات مردم، بعد از انتخابات را داريد بطوريكه نقش منفى داستان (استاد معين) را يك چهره مخالف با نظام جمهورى اسلامى ايران قرار داديد و دقيقا مثل فيلمهاى مزخرف صدا و سيما عمل كردين كه هميشه در پنهان كردن حقيقت از روشهاى منحرف كردن اذهان عمومى استفاده ميكنند و همانند شما مخالفان را منفى نشان ميدهند مثل دزد ،قاچاقچى، جاسوس اسرائيل، قاتل، موادفروش و… و مثل استاد معين داستان شما رشوه ميدن و هرخلافى هم ازشون سر ميزه و معمولا چشمهاى سبز و يا آبى دارن درست مثل استاد معين شما.
و شما هم خيلى هوشمندانه سعى داريد اين مسائل را به خورد كاربراى اين سايت بدى و در هدف داشتن شما ازين داستان شكى ندارم و قسمت بعد برايم مثل روز روشن است.
لطفا جورى ننويسيد كه فكر كنم در دفتر بسيج نشسته ايد و براى اهدافى مشترك با آنها مينويسيد.
نگین خانوم ممنون از لطفت و فقط میتونم بگم شرمنده اگه دیر شد.
.
.
مهدی جان والا منم نمیدونم موضوع چیه.
به بزرگیه خودت ببخش.
.
.
و اما میرزا
در اینکه بلدی حرفای جدی بزنی شکی ندارم چون زدن حرفهای جدی با بیان طنز مشکل تر از زدن همون حرفای جدی با لحن جدیه. ;-)
نمیدونم چرا…
ولی با دیدن لحنت یاد یه آهنگ به اسم غریبه ی آشنا میفتم (محتوای آهنگ رو بیخیال…بچسب به اسمش)
ممنون از کامنتت…
.
.
پژمان جان اگه اشتباه نکنم زنبیل گذاشتی…
.
.
جربزه…ممنون و تشکر…امروز اندازه ی یه سال زندگیم از ملت عذر خواهی کردم…بازم شرمنده :)
.
.
سپیده خانوم گل اول اون چماقی که پشتت قایم کردی رو بذار زمین…خدا به آدم زبون داده.
مصالمت آمیز حلش میکنیم.
قبول دارم حرفت رو…رفیقای قدیم با معرفت تر بودن…دلشون پاکتر بود…بی غل و غش بودن.
خلاصه واسه ما ته مردی و معرفت بودن اما الان…
فکر کنم تقصیر آلودگی هواست.
یه خورده دلا چرکین شدن…امان از دست این زندگیه ماشینی و این جامعه ی نکبتی که باعث شده دل آدما اینقدر از هم فاصله بگیره.
(تو رو نمیدونم اما خودم اشکم در اومد…پس اون چماق رو بذار کنار)
:)
لپ کلام اینکه شرمنده ام…اینجا اونجا همه جا کم پیدا شدم و توی لاک خودمم…اتفاقا دیشب سعید اومد سراغم…یه چیزایی گفت که همچین عرق شرم از روی پیشونیم شر شر میومد پایین.
پ من هم برم اپرا مینی نصب کنم…
خداییش حرف های بعضی دوستان خنده داره…یعنی هرکی گفت اینجوریه یا اونجوریه شما فکر میکنی…(بماند!)
من که کلهم باید از قسمت یک(بهترین قسمت داستان سریالی بهار) شروع کنم…
ولی اقا رضا درسته داستان رونخوندم ولی کمی که فکر کنید میبینیدقرار نیست هرکس ضدجمهوری هست فرشته ی الهی باشه!!!
اما آقا رضای گل…
خوشحالم مشکلت بر طرف شد.
در مورد غلط هایی که اشاره کردی…من با موبایل این داستان رو نوشتم و با موبایل هم ادیتش کردم.
چرا دروغ…برای ادیتش یه بار بیشتر روش نخوندم ولی تا جایی که امکان داشت سعی کردم بدون اشتباه باشه…یه خورده هم دستم تنده و زود تایپ میکنم پس با این شرایط فکر نکنم چندتا اشتباه تایپی دور از انتظار باشه.
حالا واقعا غلط توش هست؟ (شکلک دور از انتظار)
همه ی این مسایل رو بیخیال…بریم سر اصل مطلب.
داداش گلم این یه داستان واقعیه و من چاره ای جز نوشتن حقیقت ندارم.
اون چیزی که اتفاق افتاده رو مینویسم.
پیشتهاد میکنم تند نرو و قسمت بعد رو هم بخون.
در ضمن اینقدر ناف منو به ناف بسیج گره نزنید.
خودم از دستشون شاکیم یه وقت دری وری میگم پسفردا میان کفتر بندم میکنن (همون شکلکی که از خنده رو زمین پخش شده.)
من اگه در مورد شخصیت نیما بیشتر توضیح بدم شاید حتی کسانی اینجا باشن که بشناسنش چرا؟؟
چون یه شخصیت مطرح توی سطح استان بوده.
در مورد ادامه ی داستان هم خواهشا حدس نزنید :)
قطعا دور از انتظار خواهد بود.
نقطه سر خط…
ولی خودمونیم ها…طرف قایفش به این جاسوس ماسوسای خارجی میخوره…نه؟
.
.
برگ پاییزی…
ممنون از لطفتون.
.
.
مرجان خانوم…
ممنون و تشکر
.
.
شادی جوجو
همینکه تونستی تا تهش رو بخونی بعد بیای اینجا بگی چرت و پرت بود معلومه تونستم به هدفم برسم :)
خوش باشی عزیز.
.
.
بی کس جان
در مورد اشکالات محتوایی نمیتونم نظری بدم چون داستان بر طبق واقعیته و رفتاری که از شخصیت داستان سر زده کاری بوده که توی اون لحظه انجام داده.
به هر حال این آقا استادش بوده و میشناختتش.
یه غریبه نبوده که بخواد بهش بگه نه…یه جورایی دور از ادبه.
در مورد مسایل سیاسی هم باید بگم که:
بهار بیا جواب ملت رو بده…هی میگم بیخیال اینجاش میگه نه باید باشه…بفرما. (شکلک خنده)
داداش گلم من یه نویسنده ام…اگه نتونم با ذهن شما بازی بکنم باید برم دستامو گچ بگیرم.
با هم میشینیم و نگاه میکنیم تا شود هر آنچه که باید…
پژمان جان ایمیلت رو بده خودم برات میفرستم…
نمیخوام بخاطر داستام بری ویلون و سرگردون کوچه پس کوچه های شهر بشی.
1 - به به ببین کی اینجاست. پژمان جان سرد شد از دهن افتاد!
شوخی کردم. حرف نداشت ولی دلمون واست تنگ شد.
2 - ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﮑﺜﯿﺮﺗﻮﻥ ﺳﺎﻟﻤﻪ؟
چه سوال چرتی!
3 - یه جرقه یه اراده یه تصمیم …
نگو اینو از جواد خیابانی تقلید نکردی که میگه:
یه موقعیت یه فرصت یه ضربه!
4 - بیچاره بهار چه زندگی ایه داره! از چاله درمیاد میفته تو چاه. راستی قراره قضیه سیاسی بشه تو قسمت بعدی؟
5 - شادی یادی از گذشته ها کردی!
درود بر عزيزان!
پژمان جان در اين كه قلمت واقعا گيرا و جذابه هيچ شكي نيست.
خودمم از خوندن داستان به هيچوجه خسته نشدم
واقعا خسته نباشي، منتظر ادامه اش هستم
دوستات عزيز، همينجا اعلام ميكنم كه اگه تو داستان مشكل تايپي يا اديتي ميبينين همش تقصير منه!
تو امتحانامم و نتونستم اونطور كه بايد كارمو انجام بدم
راستش قصدم منفجر كردن داستان نبود، ولي اينبار خود به خود قسمت شد كه داستانو منفجر كنم :-D
پژمان جان پوزش اينجانب رو پذيرا باش :-)
درود پژمان جان!
چیزی که میخوام بگم تکرار مکرراته
اما گفتنش لازمه
بازم میگم
یه جاهایی که باید کش بدیو کش نمیدی
و اما یه جاهای دیگه که باید کمی کوتاه ترش کنی زیـــــــــــاد کش میدی!
داستان احساسات پاکی داره!
چون احساسات نویسنده ی داستان پاکه
اینو میشه حس کرد!
البته خستگیه نویسنده رو هم میشه حس کرد
پس یه خسته نباشید میگم بهت داداش
خسته نباشی دلاور
درسته داداش دلا چرکین شده
رفاقت بوی نارفیقی گرفته
هه
پیمان های برادری از هم گسسته شده!
صدای زوزه ی گرگ بخل به گوش میرسه
بخل صداقت!
نمیدونم شاید به قول تو تقصیر آلودگیه هوا باشه!
;)
هياهوى سكوت من اصلا همچين حرفى نزدم كه هركس ضد جمهوريه خوبه يا بده و بالعكس. بنده عرض كردم همانند فيلم هاى صدا و سيما، مخالفان رژيم را در دسته ى اوباش و خلافكار قرار داديد. و هرگز بحث من سياسى نبود و صرفا نقدى بود براى اين داستان. لطفا حرفم را بگونه اى ديگر بيان نكنيد و اگر خلاف نظر من فكر ميكنيد دقيقا از متن كامنتم استفاده كنيد و بعد دليل مخالفتتان را بگوييد تا حق مطلب بيان شود و بحثها به انحراف معانى نرود.
آقا پژمان هر نويسنده اى ميتواند مدعى بشه كه داستانش واقعيت داره و خيلى راحت مشكلات روايت داستان را از سر خود باز كنه و بگويد من فقط گوينده ام! اين جوابتان غير منطقيست و داستان واقعى به داستانى گويند كه حقيقت موضوع بر همگان به اثبات رسيده باشد و يا باتوجه به ارائه سندى رسمى كه دال بر واقعيت موضوع دارد، ميتوان نقش گوينده را پذيرفت و در غير اينصورت اكثر داستانهاى اين سايت ادعاى واقعى بودن دارند!
من از شما جواب نميخواهم و لازم نيست براى پاسخ به من به زحمت بيافتيد چون حتى اگر حرفم را قبول هم داشته باشيد در حال حاضر صلاح نيست كه موافقت كنيد و داستانتان را زير سوال ببريد. شرايط را درك ميكنم و تنها براى رساندن نقطه نظرم به شما پيام دادم.
اوه امتیاز یادم رفت بگم امتیاز داستان 100
چون امتیاز خودت هزاره
;)
اما با این حال من با نظر شادی موافقم
چیه بابا داستان انقدر قشنگ؟
از بس که خوش قلم نوشته شده و خوبه دیگه حال عادمو بهم میزنه :D :D :D :D :D
مازیار خان گل
1: آه از دست این روزگار…بذارش رو اجاق بلکه یه خورده گرم شد…منم دلم براتون تنگ شده بود.
2: چیه خب؟ بعضی جاها دستگاهشون خرابه…اینم عجله داشته میخواسته اگه سالم نیست زود بره یه جای دیگه (شکلک همون آدمه که عینک دودی داره)
3:نه والا…جواد خیابانی توی کار نبود…خواستم تبدیلش کنم به جمله ی کلیدی داستان ولی خودم پشیمون شدم ادامه اش ندادم.
4: فضولی نکن پسر خوب…
5: دستش درد نکنه.
ممنون از کامنتت دوست عزیز.
.
.
دروغ میگه این پارسا…بی تقصیره.
من یه خورده عجله داشتم آخه فردا شاید نتونم زیاد در خدمتتون باشم.
ممنون از لطفت…فقط فعلا دست به ممواد منفجره ببری خودم تیکه پاره ات میکنم.
فعلا زوده…بذار مردم نظرشون رو بدن.
.
.
داداش ونداد گل…
شاید بخاطر اینه که دقیقا متوجه ی حرفت نمیشم.
میشه دقیقا برام توضیح بدی چیکار باید میکردم؟
سعی کردم همه نکات توسط خودت شخصیت های داستان گفته بشه و احتیاجی نباشه به صورت خاطره وار بعضی چیزا رو تعریف کنم.
راوی فقط جاهایی که واقعا لازمه نقش داره و تمام صحنه های داستان صحنه های اصلی بودن که اگه هر کدوم حذف میشدن یا کمرنگ میشدن برای خواننده ابهام به وجود میومد و این ابهام به صورت زنجیره وار روی کل داستان تاثیر میذاشت.
ولی اگه واقعا جایی از داستان این حس بهت دست داده خدشحال میشم بیانش کنی تا بتونم مشکلش رو برطرف کنم.
در ضمن فعلا وقت شیطونی و ترکوندن داستان نیست.
مخلصیم داداش.
.
.
رضا قایم گل…
حتی اگر نویسنده عنوان نکنه داستان واقعی هست یا نه بر طبق روایتی که توی داستان کرده میتونید بر این موضوع واقف بشید…هر چند بعضی ماجرا هایی که برای یه انسان ممکنه اتفاق بیوفته اونقدر عجیب و باور نکردنیه که برای کسی جز شخص خودش قابل لمس نیست.
من اصراری بر توجیه واقعی بودن داستان ندارم هر چند حداقل شش نفر از اعضای خوب و شناخته شده ی این سایت میتونن وجود دختری به اسم بهار رو تایید بکنن.
اما در مورد اون مسایلی که در کامنت اولت ذکر کردی.
بذار یه مثال بزنم شاید بتونی لمسش کنی.
یه دختر رو در نظر بگیر که دوست داره با دامن کوتاه و تاپ بره توی شهر چرخ بزنه و این دختر توی ایران زندگی میکنه…جمهوری اسلامی همچین حقی رو بهس نمیده پس طبیعتا تبدیل ممیشه به یه شخصیتی که بیزار از این نظامه.
بر عکس…یه دختری رو در نظر بگیر که دوست داره سبیل داشته باشه و فقط قاب صورتش معلوم باشه و با این وضعیت میخواد بره بیرون…این دختر هم توی ایران زندگی میکنه پس خیلی ریلکس و بدون هیچ نفرتی میره بیرون چون علایق با علایق نظام جوره و برای هیچکدوم از طرفین مشکلی پیش نمیاد.
میبینی؟
به همین راحتی تیپ و فنوتیپ طرفداران و مخالفان نظام مشخص میشن.
(این صرفا یه مثال بود تا شیوه ی تفکیک رو متوجه بشی.)
این مثال رو میتونی برای کشور های همسایه یا غیر همسایه که تمایل به ارتباط با ایران دارن هم بزنی و همینطور برای کشور های مخالف ایران و نظام حال حاضرش.
دوست عزیز من با سیاست کاری ندارم ولی میدونم هر کسی دنبال منافع خودشه…گربه واسه رضای خدا موش نمیگیره آقا رضا.
ادامه ی این داستان تاریکه…مطمین باش ;-)
منظورم کش دادن بعضی از موضوعات مثل احساسات و عواطفه
مثل اون موقعی که داره مامانشو بعد از مدت ها میبینه
در اون زمان باید بیشتر احساس به خرج میدادی
جوری که خواننده با خوندن ون قسمت چشماش داغ بشه
چون احساس شخصیت داستان همونه
داغ شده توی اون لحظه
میتونستی زمانی که داری در مورد طی کردن پله های ترقی صحبت میکنی!
اون موقع اگه یکم بیشتر توضیح میدادی شیرین تر میشد!
تلخیه داستانتو کم میکرد
اگه در این موارد کمو بیش کش و قوس بدی مطلبو به هسته و بن مایه داستانت لطمه ای وارد نمیشه ولی داستان شیرین تر میشه
در مورد شیطنت هم بگم که …
این شیطنت نبود حرف دلم بود
اینی که …
ولش کن
بالاخره خوندم
:-)
مثل همیشه عالی
فقط قسمت بعدی رو زودتر بنویس
امتیاز کاملو دادم
دادا پژمان بازم گلی به گوشه جمالت و دستت درد نکنه…هنوز وسط روزه و تعداد زیاد باز دید کننده ها نشون میده که چقدر برا دوستان عزیز هستی و قلمت که زیباست مزید بر علت نیست…
دادا:کاش همه تلخی ها تو قصه ها بود…کاش تمام کابوسها مال خوابها بود…کاش تو واقعیت صفا بود ودوستی بود و یکرنگی…
بقول دوستمون کاش آدم بدا همه کرواتی بودن و همه ریش پشمی ها بچه پیغمبر…کاش دروغ و ریا جامعه رو پر نکرده بود…
کاش این یه داستان بود و زائیده فکر و خیال…
مثل قسمت های قبل عالی بود. امیدوارم قسمت بعدی تاخیر زیادی نداشته باشه . وقتی یه داستان زیبا باشه اشتیاق خواننده واسه دنبال کردنش صد چندان میشه . چشم براهمون نذارید .
عالی بود کفتار جان از قسمت اول تا این قسمتو خوندم تو داستان غرق شدم! امتیازکامل هم حقته،خیرشو ببینی.
كفتار عزيز خيلى وقته منتظر داستانت هستم.مثل قسمت هاى قبل زيبا و خواندنى بود و تنها مشكلى كه مى شد از داستان گرفت,بازى كردن بيش حد با كلمات و توصيفات هستش,مخصوصا در ابتداى داستان.شايد از نظر شما خيلى خوب و زيبا باشه ولى براى خواننده بسيار كسل كننده است.
از نوشتن داستان زيبات متشكرم.امتياز محفوظ بمونه بهتره :D(امتياز كامل دادم)
پيروز و سر بلند باشى
كفتار پير اتفاقا تا آخر خوندمش و همچنان نظرم همون بوده :D
مازيار بعله گذشته ها هم بد نبود كه :D
بسیار عالی بود من خیلی منتظر بودم امیدوارم قسمت بعدی زودتر اپ شه
بعله داش امير لطف دارى،البته كه يادم هست مخصوصا كامنت پرى كرمانى =))
البته من كه دشمن بودم ولى هميشه رو بازى كردم :D
اگه انتخابات بشه من به شما رأى ميدم داش امير، به حق پش تن سنگ بشه هر كى مخالف باشه :D
چشم داداش…فکر کردم جایی از داستان قلمم هرز رفته اما انگار هرز که نرفته هیچ…روی بعصی صحنه ها کم کاری کردم.
سعی میکنم درستش کنم.
ممنون از نقدت…حرف دل ما هم همونه داداش…دوستت دارم.
همین ;-)
.
.
یس رامش و رامونای عزیز…
ممنون از کامنتی که گذاشتید.
شاد و پیروز باشید.
.
.
پیر فرزانه ی گل.
ممنون از کامنت زیبات…واقعا این روزا نمیشه از روی قیافه ی مردم به درونشون پی برد.
ظاهر و باطن آدما دیگه یکی نیست.
.
.
من با امیر موافقم…نه حاجی.
کمپرسیتو بذار توی نوبت فرداشب خودم میام کمکت با هم آدم خالی میکنیم تو داستان.
.
.
adrina
چشم سعی میکنم بیست روز بیشتر طول نکشه…
.
.
romina
امیدوارم چشماتون خسته نشده باشن…ممنون که وقت گذاشتی و خودندی.
پاینده باشید.
.
.
بنیامین جان من برای افراد زیادی مینویسم که قطعا سطح درک هیچکدوم با دیگری برابر نیست.
بعضی افراد اونقدری تیز هستن که با یه اشاره ی کوچیک تا تهش رو میخونن (تو بگی ف من رفتم فرانسه و برگشتم)
اما بعضی ها اینجوری نیستن بخاطر همین مجبورم داستان رو بدون ابهام بنویسم.
ممنون که خوندی و شرمنده ام از بابت اینکه زیاد منتظر موندی.
.
.
شادی نگرفتی…
من گفتم همین که داستانم تورو مجبور کرده تا آخر بخونیش برای من کافیه…اگه داستان بد بود مطمین باش چشاتو خسته نمیکردی تا به آخرش برسی ;-)
.
.
چشم حسن جان…نمیذارم اینقدر طول بکشه.
خوش باشی داداش.
شادی آقای گل
اگه لطف کنی و اینجا بساط پهن نکنی ممنونت میشم.
بفرما توی خصوصی خاطرات گذشته رو احیا کن.
سلام و درود خدمت دوست عزیزم پژمان
آره عزیز درست گفتی زنبیل گذاشتم ولی متاسفانه امروز درگیر کاری بودم که شرمنده روی ماهت شدم و دیر رسیدم به داستان فوق العاده ات.
من در حد نقد قلم شما نیستم ولی میتونم بگم دست مریزاد دوست خوبم مثل همیشه گل کاشتی.
شاد, پیروز و تندرست باشی عزیزم.
(ضمنا" نمره کامل هم تقدیم کردم)
ارادتمند شما
Pentagon U.S.Army
(پژمان)
به زور برعكس خوندم، ديگه نظرم كه دادن همه. تند و خشك مينويسي، مردونه اس!
چن وقت پيش فكرت بودم. حال و احوالت چطوره؟ اوضاع درسا(به فتح دال)؟
اهریمن…ممنون دوست عزیز
.
.
سپس
(همون شکلک خودت)
فکر کنم اینوریه :-|
.
.
مریم خانوم…
ممنون از اینکه خوندیش اونم با دنده عقب.
خسته نباشی.
در مورد اون سوالت هم باید بگم که درگیرم ;-)
یگی از دلایل اینکه توی سایت حضور فعالی ندارم همونه.
درود بر پژمان عزیزم
خودت میدونی هرجای دنیا باشم خودمو پای داستانت میرسونم؛خسته نباشی
داستانت هم سوژه جالب و تأثیرگذار داره هم روزبه روز قلمت گیراترمیشه و برجذابیتش افزوده میشه؛با وجود مشغله فکریت دست مریزاد داری ؛بازم بنویس؛
خوب بود
ولی یه بدی داره واون اینکه هرسه چارماهی میای داستانتومیذاری اینجاومیری
خب نمیگی دلمون تنگ میشه:-(
پژمان جان عالی بود باید ببخشی به موقع نمیرسم بیام
با سپاس
ساغر…
ممنون و یه دنیا تشکر بخاطر اینکه خودت رو رسوندی و داستان رو خوندی.
خوشحالم مورد پسند واقع شده.
شاد و پیروز باشی.
.
.
لولوی جوان…
از اینکه لطف کردی و خوندی بی نهایت ممنونم.
وقتی آدم پیر میشه مغزش دیگه اون کشش سابق رو نداره و اگه این وسط مشغله ی فکری هم داشته باشی دیگه واویلا…
:-D
.
.
دودول دراز گل از اینکه اسمت رو همیشه پای داستانام میبینم خوشحالم.
موفق باشی دوست خوبم.
.
.
اهریمن جان فقط میتونم بگم شرمنده ام.
وقت چندانی ندارم وگرنه در کنار شما دوستان عزیز بودن برای من افتخاره.
مثله همیشه عالی؛واقعا خسته نباشی پژمان جان؛بی صبرانه منتظر قسمت بعدی هستم. دوباره نری تو افق محو شی بعد از چند ماه بیایا.
دلم برا تکاور تنگ شده…!
i hate u
ممنونم دوست عزیز…
این آخرین داستان من توی شهوانی بود.
اگر بنا به نوشتن قسمت های بعدی باشه مطمین باشید که توی فیسبوک منتشر میشه.
ممنون که خوندی رفیق.
بسیار زیبا بود.تجسم و صحنه پردازیت هنوز هم تکه…
از این که برای هر قسمت از داستانت یه اسم انتخاب میکنی خوشم میاد…
در انتها همه ی شما را به خدای بزرگ میسپارم!
الهی آمین…
من اصلا نميتونم متن داستانو بخونم با چه فونتى تايپ شده؟
با گوشى ميام سايت اگه چاره اى داره بهم بگين