می گویند بهلول روزی در حین سفرش به مردی برخورد و با او همسفر شد. هندوانه ای خریدند. آن مرد چاقوی زیبا از جیب در آورده، مشغول بریدن هندوانه شد. بهلول به او گفت: «این چاقو را به هر كس نشان نده.»

پس از مدّتی به آبادی نزدیكی رسیدند و دیدند مردم آبادی، همه در مجلسی نشسته اند. اهالی آبادی بهلول و همسفرش را هم به این مجلس دعوت كردند.

وقتی كه سفره پهن كردند، صاحبخانه هندوانه ای آورد و سراغ چاقو گرفت. آن مرد همسفر، پند بهلول را گوش نكرد و دست توی جیب كرده، چاقو را در آورد و به صاحبخانه داد. هندوانه را شكستند، ولی صاحبخانه كه دید چاقو قیمتی است، گفت: «این چاقو مال من است. تو آن را از كجا آورده ای؟»

مرد بیچاره چند بار قسم خورد، ولی فایده ای نداشت. خلاصه مطلب به جایی رسید كه می خواستند آن مرد را به زندان بیاندازند. بهلول را هم قسم داده بودند كه آن مرد را راهنمایی نكند. به مرد دو روز مهلت دادند، تا بیگناهی خود را ثابت كند.

آن مرد رو به بیابان كرد، تا به پای حصاری رسید. بهلول كه نمی خواست قسمش را بشكند، آن طرف حصار رفت و گفت: «در به تو میگویم، دیوار گوش كن. فردا وقتی تو راخواستند، بگو :بدانید كه خیلی پیش، وقتی از خواب بیدار شدم، این چاقو را روی شكم پدرم دیدم كه او را سر بریده بودند و چاقو از یادشان رفته بود.»

آن مرد نیز آنچنان گفت و مردم، آن صاحبخانه دروغگو را به زندان انداختند.