شوهر اَوَلُم خدابیامرز گلابگیر بود…همو سال اول تَسگره هامانِه درست کرد مُوره برد کربلا…!وقتی برگشتِم بهش مُگفتَن کربلایی عباس گلابگیر…! حیف که عمرش به دنیا نِبود…! هنوز یکسال از عقدِما نِگذِشته بود که بنده خدا سِکته کرد اُفتاد تو دیگ گلاب خِفه رَفت…! شوهر دومُم بال خیابون عَطاری داشت…! بهش مُگفتَن شیخ علی عطار…! تو دِکونِش پُر بود از گل گاوزبون و گل خِتمی و چارتُخم و بارهنگ و تِرَنجبین…! او وَختا هر کی مریض مِرَفت راست میامَد در دِکون شیخ عطار… اویَم خدابیامرز یک موشت جوشونده مِرخت تو یَک کاغذ دورشه نخ مِبَست پولشه میگیریفت…!مُو زن سومش بودُم…! او بنده خدایَم به مُو وفا نِکرد…بعد شیش ماه ساراطان گیریفت مُرد…! شوهر سِوُمُم سیراب شیردونی داشت سر کوچه باغ سنگی … اوسالی که برف خیلی آمده بود یادتایه شما…؟ صُب پارو وَرداشت رَفت رو پوشته بومب برفاره بندازه……! مویَم رَفتُم تو طاس یَکَم شیره اَنگور رختُم تا بُرُم برف و شیره درست کُنُم بُخورُم…! تا رَفتُم تو حیاط دیدُم مَمَد آقا از رو بومب اُفتاده تو حیاط سرش خورده لَب حوض یَک بُرّی خون آمِده بَرفا قرمز رفته….! یَکَم برف رختُم توی طاس با شیره ها قاطی کِردُم نِشَستُم همونجه هی گیریه مِکِردُم هی برفُ شیره مُخوردُم ………کوفتُم رَفت…! تازه شب دوم عروسیما بود….! فرداش وَرخاستُم رَفتُم هَمی حَرَم اِمام رضا اِقَد گیریه کِردُم که چی….! گفتم یا اِمام غِریب مَگه مُو چی گناهی کِردُم به دَرگاه خدا…! تو که ضامِن آهو رَفتی خب مویَم عین آهو…!ضامِن مویَم برو آقا جان…! مو یَک شوهر خوب ماخوام که عُمرش به دنیا بشه…!مونِسُم بشه…! هموجور که داشتُم ناله مِکِردُم دیدُم یَک سید نورانی آمد جلو یک تیکه نبات داد بهم گفت حاجَتِت روا رَفت حاجیه خانوم…! دَستُمه گیریفت بُرد پهلوی یک شیخی همونجه تو حَرَم عَقدُم کِرد…! چی سِیّد خوبی بود نور به قبرش بباره ایشالان…! فرداش بنده خدا رَفت بالای گلدِسته حَرَم اَذون بگه پاش لیز خورد اُفتاد پویین مُرد…! بَعدِ شب هفتِش یَک خُدّام حَرَم آمد خواستگاریم…! مُگفتَن هَمی خُدّامه شوهَرُمِه هُل دادِه تا از اوبالا بیُفتِه بیمیره بَعدِش خودش بیه مُوره بیگیره…! خدا عالِمه…مو که نِدیدُم…! خلاصه به خُدّامِه جواب دادُم عَقدُم کِرد بُرد خانه اش…! یَک خانه خوردویی داشت نزدیک سه راه شاعَباس…! زنش مُرده بود بنده خدا…! روز اَوّل دیدُم رَختام خیلی ناشوره…یک تشتی آوردُم لب حوض گذاشتُم با صابون و لاجوَرد رَختامِه شستُم بَعدِشَم رَفتُم حَموم (آدمیان) قِشَنگ با روشو خودُمِه کیسه کیشیدُم تا چرکام درآمد….! بعدش یک چُرتی زَدُم تو حَموم که دیدُم لِنگه ظهره…هَمچی گوشنَم رَفته بود کِه چی…! یَکَم نون و گوشت کوبیده گذاشته بودُم تو بقچه حَموم با یَکَم ترشی لیته ماخاستُم بخوُرم دیدُم یک بوی واجیبیلی میه که حال آدم به هَم مُخُوره…! دماغُمِه گیریفتُم هر جور بود گوشت کوبیده هاره خوردُم سیر رَفتُم…! بعدِشَم خودُمه آب کیشیدُم از حموم آمَدُم بیرون….! غروب بود که رسیدم خانه…!رَفتُم تو صندوقخانه نِشَستُم چیشمامِه سُورمه کیشیدُم سُرخاب زَدُم به بَر روم مَقبول رَفتُم….! شب دَمی ماش دُرُست کِردُم نِشَستُم به قِلیون کیشیدن تا آقاما بیه…! نِمدِنُم بره چی هی دِلُم شور مِزَد……! خلاصِه سَرتِه به درد نیارُم خودِش که نِیامد ولی خِبَرشه آوُردَن…! گفتن یَک زوّاری داشته کِنار دیفالِ سِقاخانه مِشاشیده اویَم با چوب جارو زده تو سَرش ….! او بنده خدایَم با چاقون زده تو شیکَم شوهَرُم…شیکَمِش پاره رفته دِل روده هاش رخته تو صَحن…! اوشَب دَمی ماشِه با ماست و پیاز خوردُم خوابیدُم…! بَس که جوش زده بودُم پوده کِردُم …! تا صبح یک پام تو مُستِراب بود یک پام تو رختخواب…! خلاصه یک چند وقتی تو همو خانه بودُم یک روز دیدُم آب حوض لوش رفته بو مِدِه…یَک آب حوضی صدا کِردُم گفتُم آب هَمی حوضه خالی کُنی چند میگیری برار جان…!؟ بنده خدا گفت هَم نهار ظهرُمه بدی بَسه…! گفتم اِسمِتا چیه…؟ گفت کَل اِبرام چاخُو…! مویَم رَفتُم تو مُطبَخ آبگوشت مَرزه بارگذاشتُم بعدشم رَفتُم دوتا نون بَربَری گیریفتُم آمدُم نشستُم به سبزی پاک کِردَن…! ظهر سفره اِنداختُم تو اُتاق کَل اِبرامه صدا زَدُم دوتایی نِشَستِم به نون ریزه کِردَن توی آبگوشت…! کَل اِبرام یَک پیاز گنده وَرداشت یک موشتی زَد روش که لِه رَفت…! گفتُم ماشالله خوب قُوَّت دِری ها…! گفت پَس چی…حالا کوجاشِه دیدی…! خلاصه گوشت و نخود لوبیاهاشَم رختُم تو طاس مِسی با گوشکوب دادُم به کَل اِبرام کوبید خوردِم…! بَعدِش یک استکان چویی براش رختُم اویَم یک سیگاری دَر داد هَموجور که سیگار میکیشید دیدُم با چشماش مِخه مُوره بُخوره…! یَکدِفه کون خِزه کرد آمد طِرَفُم…! فهمیده بود سایه سر نِدِرُم ماخاست بی ناموسی سَرُم دَربیاره…! مویَم با هَمو گوشکوب قوییم زَدُم تو سَرش….! بنده خدا هموجور عین ناردِشُر از سَرش خون میامد…! هَمچی دِلُم سوخت که نَگو…! رَفتُم یَک تیکّه پارچه تمیز آوردُم بَستُم به سَرش گفتُم خُب مُسِلمون هر چیزی راهی دِره…تو اگه خاطِره مُوره مِخی عَقدُم کن خُب…! کَل اِبرام گفت مُو هیچی نِدِرُم اِلاّ همی دُول…گفتم عیبی نِدِره…! مَرد که هَستی…؟ گفت: ها…خیلی…!خیلی مَردُم…!! گفتم به شرطی که اِلتِزوم بدی هفته ای دوشب پیشُم باخوابی…! قبول کِرد…! خلاصه عَقدُم کِرد…! هفته ای دو شب میامَد هَمونجه پیشُم ماخوابید…بوی لوش مِداد ولی خوب به جاش خیلی مَرد بود….اَزی روغن زردیا بود…! اَزش راضی بودُم…!یک دوهفته گذشت یک شب جمعِه ای بود که نِصبه شبی آمد بره تو حیاط مُستِراب چاهِه مُستِراب زیر پاش لُمبید کَل اِبرام اُفتاد تو شاشا…! هر چی جیغ کیشیدُم گیسامِه کَندُم هیشکی از خانه اش دَر نیامد…. مویَم خسته رفتُم گیریفتم خوابیدُم …! صبح رَفتُم سَر گذر یک بنایی آوردُم سر چاهه بَستِگ خودُمَم حلوا براش پُختُم خوردُم…! بنّاهِه که کارش تموم رَفت یک چایی براش بُردُم نشستُم پهلوش یَکَم دَرد دِل کِردُم تا دِلُم وابره…! بهش نِگفتُم که شوهَرُم تو چاهه خِلا بوده ترسیدُم واز بره راپُرت بده اَمنیه ها بیریزن توی خانه …!چیکار به ای کارا دِره…! بهش گفتم ای اُتاقا قدیمیه پُره از کُخ کِلَخ و کِلپَسّه…! مویَم که تِنهایُم شبا مِتِرسُم باخوابُم توی اُتاق…! خلاصه بناهه هم سر درد دلش وارَفت فهمیدُم زنش مریضی لاعَلاج دِره دِلُم سوختِگ بَراش …بَعدِشَم گفت اگه زنش بُرُم یک دَستی به در و دیفال خانه میکیشه یک اُتاق دیگه هم گوشه حیاط دُرست مُکنه …مویَم دیدُم هم فالِه هم تِماشا…چارقَدُمِه قُرص بَستُم چادِرمِه سَرُم کِردُم با هم رَفتِم پهلو پیشنماز محل عَقدِمان کرد….! خیلی غیرتی بود…! هَمَش به مُو مُگفت روتِه بیگیر حاج خانوم….!بهش مُگفتَن اُستا رحیم بنّا…! دور گلکاری دَروازه قوچون یَک قِصابی بود که از اونجه گوشت میگیریفتُم….! قِصابه خاطِرُمِه ماخواست…!هر وَقت که مِرَفتُم دَر دِکونِش گوشت بیگیرُم گوشت مَقبول مِداد بهم شَلحِه مَلحِه هاشَم هَمه ره سِوا مِکِرد …فهمیده بود مُو خیلی دُنبُلقاضِه دوست دِرُم همیشه دوسه تا جُدا مِذاشت بَرام پولِشَم نِمیگیریفت…! خجالتی بود بنده خدا…! یَکبار که رَفتُم گوشت بیگیرُم یَک تِلِسگِه اَنگور داد بهم خوردُم تا ماخواستُم پولِ گوشتِه بُدُم دَستُمِه گیریفت …! مویَم هَمچی سُرخ رَفتُم که چی…! یَک ناخون جِلّه از دستِش گیریفتُم آمدم بیام بیرون دیدُم اوستا رحیم دَم دَر واستادِه…! خدا بیامرز دَستِشه بلند کِرد شَرقی زَد تو گوشم…! بعدِشَم رَفت قِصابه ره بزنه که قِصابه با ساطور زَد به مَغز سَرش همونجه تِموم کِرد…! دیگه به تَنگ آمده بودُم…! همه مُگفتَن مُو سَر خورُوم…! مویَم گفتم حالا که مِگِن مو سَرخورُوم مویَم دیگه عرُوس نِمُرُم…! هر کی میامد خواستِگاری جواب مِکِردُم…! ولی مَگه گذاشتن…!هی پیغوم پَسغوم که میرزا علی دِلاک حموم کوچه نور مِخه بیه خواستِگاری…! خُب ای میرزا علی خوش بَر و رو بود موهاشَم آلا گارسُنی دُرُست مِکِرد مُویَم هَمچی بگی نِگی دِلُم ماخاستِش…!! مُگفتَن هَمی میرزا علی از تو حموم مردانه یک سولاخی وا کرده به حموم زنانه…! از همو سولاخ مُوره تو حموم عمومی دیده خاطر خوام رفته…! نِکه مُو بچه نیاوُرده بودُم بره هَمی خوب مُونده بودُم…! موهامَم بلند بود مِرخت تا زیر کِمَرُم…! پستونامَم سفت بود…! باب دِندون بودُم خلاصه….سفید مَرمَری…! بنده خدا یک کِلّه قند با یک قواره ساتَن آوُرد صیغه خوندَن رَفتُم خانه بَخت…! با هم خیلی خوب بودِم تا ایکه یَک هفته بعدش با دوچرخِه رَفت زیر گاری اسبی….! اَسبه یَم رَم کِرد پاش خورد وَسَط لِنگای میرزا علی خایَش قُر رَفت …! دِوا دُکتُرش کِردُم تا خوب رَفت ولی ازو به بعد اَصلا و اَبدا با مُو کار نِداشت…با خودُم گفتُم کَم کَم لابُد خوب مِره…ولی نِرَفت…! بعد چند روزی دیدُم صداش نازک رَفت ریش سیبیلاشَم رخت موهاشَم یواش یواش بُلند رَفت…! یک روز لِنگِه ظهر از نماز که آمَدُم دیدُم میرزا علی رفته سر صندوق مُو دِره سُرخاب سفیداب مُکنِه…! گفتُم خدا مَرگُم بده…! میرزا علی دِری چیکار مُکُنی…؟ وَرگشت گفت: اَقدس جون موچینت کجاس …؟ مویَم با دِستِه جارو هَمچی زَدُم تو سرش گفتُم بیا …! ای یَم موچین…! مرتِکه اُب نِی ای…مِخی خودِته سُرخاب سفیداب کُنی بری بدی….!الهی بیمیری که راحت بُرُم از دستِت به حق پَنش تَن…! بعدش زود چادِرمِه سَرُم کِردُم رَفتُم پَیش آسِد جَعفر دعانویس همه چیره از سیر تا پیاز بهش گفتُم…! سّید اولاد پیغمبر گفت: یَک گردی بهت مُدُم خواهر جان بیریز تو آب بده بُخوره یا میمیره راحت مِری یا خوب مِره ایشالان…! خبرشَم بده به مُو خواهر…! مویَم با خودُم گفتُم خیلی هَم خوبه…!چی ماخام دیگه…! یا میمیره یا خوب مره…! مُو شوهر ماخام وسنی که نِماخوام…! شب گرده رختُم تو آب دادُم بهش خورد هَمچی جیّزو پَر زَدِگ طِفلی که نگو…هی خودِشه به دَرُدیوار موکوبید…! بعدِشَم عین چوب خُشک رَفت اُفتاد یَک گوشه…! راحَت رَفت بنده خدا…مرد خوبی بود…! صُب رَفتُم یَک پولی دادُم به دونفر آمَدَن سَرشه گیریفتَن بُردَنِش…! خودمَم گیسامِه شانه کِردُم عَطِر زَدُم به خودُم رَفتُم پیش آسِد جعفر بهش گفتُم که میرزا علی مُرد سّید جان…! آسِد جعفرَم دِستاشِه بُرد بالا گفت خدا رَحمتِش کُنه ایشالان…! بعدِشَم هَمونجه مُوره عَقد کِرد بُردِگ اُتاق عَقِبی…! هَمچی دِلُم وارَفت که چی بَعدِ چَن وَخ…! شب دوم بود که فهمیدُم آسِد جعفر چارتا زن عقدی دِره با شیش تا زن صیغِگی…! شب سوم حساب کِردُم دیدُم ای سِّید جَد به کِمَر زده دَه تا زن دِره…! اووَخ مُو باید چشم بیکیشُم دَه شب بُگذِره تا آسِد جعفر بیه پیش مُو باخوابه…! تازه اگه جونی مُوندِه بشه بَراش…اگه جرق بشه…! مُویَم تو دِلُم یَک نیّتی کِردُم رَفتُم گفتُم سّید جان یَک اِستِخاره بیگیر بَرام اِلهی قربون هَمو جَدِت بُرُم بیبینُم خوب میه یا بَد….! آسِد جعفرَم اِستِخاره گیریفت گفت: بسیار خوب آمد ضَعیفِه…مَعطَلی جایز نیست…! مُویَم زود رَفتُم از هَمو گرد سفیدی که بهم دادِه بود یَکَم رختم تو لیوان یَکَمَم عرق بید مِشک و شیره نِبات با تُخم شَربَتی رختُم توش بَراش آوُردُم که یَک نِفَس تا تَه خوردِگ بَعدِش گفت: ایشالان که از حوض زَمزَم آب بُخُوری اَقدَس جان بعدِشَم یک جیغی کیشید قُجمِه رَفت تِلپی اُفتاد مُرد…! راحَت رَفت بنده خدا…! مُویَم نِشَستُم بالا سرش شیون کِردُم ماخواستُم موهامِه بکِّندُم دیدُم حیف موهام نیست به ای خوبی…!! خودش اِستِخاره گیریفته بود گفت مَعطلی جایز نیست…… به ماچّه اَصَن…!! خُلاصه دیگه اَزو روز با خدای خودُم عَهد کِردُم که دیگه عروس نِرُم…! اَگه هَوَس بود هَمی یَک چَند بار مُوره بَس بود…! ها بابا….شوهر ماخام چیکار کُنُم……ها وُالله…!!///

نوشته: نادی نمکی