روزی یك مرد روستایی با پسرش از ده راه افتادند كه به شهر بروند. مقداری كه رفتند، یك نعل پیدا كردند. مرد روستایی به پسرش گفت: «نعل را بردار كه به كار می خورد.» پسر جواب داد: «این نعل آهنی به زحمت برداشتنش هم نمی ارزد.»

مرد خودش نعل را برداشت و در جیبش گذاشت. وقتی به آبادی وسط راه رسیدند، نعل را به یك نعل فروش فروخت و با پولش مقداری گیلاس خرید. بعد به راه خودشان ادامه دادند، تا به صحرا رسیدند.

در صحرا آب نبود و پسر داشت از تشنگی هلاك میشد. مرد كه جلوتر میرفت، یواشكی یكی از گیلاس ها را به زمین انداخت. پسر فوراً دولا شد و گیلاس را برداشت و خورد. پس از ده بیست قدم، مرد روستایی دوباره گیلاسی به زمین انداخت و باز پسرش دانه گیلاس را برداشت و خورد.

خلاصه تا به شهر برسند، مرد روستایی هر چند قدمی گیلاسی می انداخت و پسرش دولا میشد و برمی داشت و می خورد.

آخر سر، مرد رو كرد به پسرش و گفت: «یادت هست كه گفتم آن نعل را بردار كه به كار می خورد؟ اگر همانجا به خودت زحمت داده بودی، مجبور نمی شدی كه هر چند وقت دولا شوی تا گیلاسی برداشته و بخوری. پس بدان: هر چیز كه خوار آید، روزی به كار آید.»

این مثل را در مورد كسانی می گویند كه چیزهای ساده را بی ارزش و كم بها می دانند.