تازه کمی پلک هام سنیگن شده بود که صدای چرخیدن کلید تو در رو شنیدم،صدا قیژ در ،و بستن شدن محطاتانه ش.
همیشه این گوشای لعنتی خیلی تیز بودن،زیادی…
باید چیکار میکردم،همیشه مغزم تو این شرایط فقل میکنه.
نمی دونستم کار درست چیه بلند شم برم و باهاش حرف بزنم ،و بگم که چیز هایی رو که نباید شنیدم،یا نه.
اصلا انگار نه انگار.
اخه احساس میکنم خودش هم میدونه من یه چیزایی فهمیدم.
صدا برخورد چیزی ، رشته افکارم رو پاره کرد ،و تنها کاری که غریزی کردم، خودم رو زدم بخواب.
همه جا تاریک بود.
زیر پلک های من،
و بازم گوش هام بودن که میتونستن ببینن و درک کنن.
در اتاق به ارومی باز شد.
هیچ صدایی نمیاد .
و دوباره صدا در.
اه لعنتی نمیدونم الان توی اتاقه و یا رفته تو سالن.انتظاری کشنده، که انگار ثانیه ها ساعت وار میگذرن.
هیچ صدایی نیست،تاریکی محض برای گوش و چشم.
و من منتظرم تا بلکه تاس حوادث بهم کمک کنه تا یه قدم از این ،مِه مبهمِ حرکت بعد ،بیرون بیام.
که عادل فردوسی پور با همون صدا تو دماغی خاصش ،که ناگهان ولومش رو بالا میبره ،حرف زد …
تموم.
نغسی که تمام مدت تو سینه م حبس بود بلاخره فرار کرد.
کمی بلند شدم ، دوتا دستامو فشار دادم تو موهام،کاش کمی باهوش تر بود.
تا با قاعده ی ،هرچه پیش امد خوش اید ،پیش نمیرفتم.نامیدانه به در نگاه کرد.نمیدونم شاید انتظار داشتم بعد از دعوای چند ساعت پیش، حداقل دل و دماغ نود دیدن نداشته باشه.نمیدونم شاید باید وقتی وارد اتاق میشد حداقل اروم می پرسید، بیداری؟
نمیدونم حس مبهمی داره،از اون آزار دهنده تر ،بلاتکلیفی لعنتیه.
نمیدونم برم بیرون و مغز رو روی زبونم منفجر کنم، یا نه فردا ضامن نارنجکم رو بکشم،یا نه اصلا بهتر بزارم همه چیز برام روشن تر شه.
وای خدا،دارم دیونه میشم.
کاش باهوش تر بودم.
چندتا نفس عمیق کشیدم.
با خودم تکرار کردم.
میری بیرون، یه پوکر فیس عالی ازت میخوام ،میشینی روبه روش ،و صبر میکنی تا اون ،اول واکنش نشون بده.
وبعد مثل مهره های شطرنج پیش میرید.اگه حدسم درست باشه، به هرحال من بازندم.فقط حقیقت عریان نصیبم میشه،این همون چیزی که می خوام.
چندتا نفس عمیق دیگه کشیدم و اروم بلند شدم.
مثل صحنه های اسلو موشن فیلم ها،دست خودم نبود،بدنم یخ زده بود از پایان وحشت داشتم.
قدم برداشت انگار چیزی کشیده بودم بدنم در اختیارم نبود ،دستورات دیر تر اجرا میشدن.
دستگیر رو گرفتم که …
صدا زنگ گوشیش امد.
یه کم تعلل کردم…
فوری جواب داد.
و الویی که خیلی سریع تُنش پایین امد.
معلوم بود به سرعت رفته بیرون.
به خودم لعنت فرستادم اگه کمی سریعتر تصمیم میگرفتم و دل دل نمیکردم الان بیرون بودم و اونم راه فراری نداشت.
اه کاش کمی باهوش تر بودم.
اگه الان برم و !..اخه یهو ،سر خر کج کنم طرفش !،مثل جن جلوش ظاهر شم!،که چی .
میتونه جمعش کنه.
اون ادم باهوشیه و مدیرت بحرانش خوبه.
من بازنده میشم.
برگشتم توی تخت…خدایا مستأصل م،چیکار باید بکنم اخه.
نمیخوام این بار ببازم.
نمیخوام فکر کنه چقدر من کودن هستم، یا اینکه چقدر خودش باهوشه و زیرکه.
این بار نه.
بس کن بس کن،بس دیگه حوا.
پاشو غریزی عمل کن به هر حال تو بازنده ای،اگه حدست درست باشه که باختی،تمام دارایی تو .
اگه هم اشتباه باشه که ،بازم باختی این و اونش ،فرق نمیکنه اخه.
اگه کلا اشتباه کنم چی ؟،اگه حرفای بچه ها یه مشت شوخی مسخره باشه ،مثل همیشه که ادم نمیدونه، ایا آبستن حقیقته ،یافقط لودگی بی اساسه.
بس کن دختر…
غریزی عمل کن.
این یه بازی نیست،یه پرده از یه نمایشه، باید اجرا شه.
تو هم بازیگری ،هم تماشاچی.
سریع بیرون امدم و حیرون ،باچشمام دنبالش گشتم، که نگاهمون تلاقی کرد.
گوشی هنوز تو دستش بود ،اما از گوشش کمی فاصله داشت،انگار دیر رسیدم باز .
تماس تموم شده بود.
+بیداری ؟!
سریع انالیز کردم ،لحنش کمی مشوش بود.
_اره بیدار بودم.
+چرا نیمدی بیرون ،مونده بودی تو اتاق چرا؟
هنوز سرجاش میخ بود.
نمیخواستم موش و گربه بازی بشه از همون اول .باید یکم باحوصله پیش برم.
رفتم و روی مبل جلو تلویزیون ولو شدم.طوری که پشتم بهش بود.
_چه میدونم.
انگار تازه از شوک درامده باشه تکون خورد و امد تا پیشم بشینه
+خوبی؟
چه سوال مضحکی.بعد از اون قشقرق،بعداز اون همه توهین،رهام کرد و رفتن و حالا برگشته بعد از نیمه شب ،کجا بوده تا حالا،باکی بوده؟
شاید بهتره هرچی تو ذهن میاد رو بگم.
اما اون خیلی زیرکه و من نه به اندازه اون.

نوشته: ellie