ما در میان ناکجا آباد گم شده بودیم و باران دیوانه وار که به ماشین برخورد می کرد کمکی نمی کرد. اشک هایم سرازیر شدند، در باران شدید گم شدند.

انگار کائنات برای من گریه می کرند. الکس فریاد ناامیدانه‌ای کشید و مثل همیشه به دستگاه پخش نوار ماشین ضربه زد.

الکس همیشه بدخلقی داشت، اما من احمق بودم که از روز اول آن را ندیدم. به گفته او، همه چیز اشتباه من بود. هیچ زنی لیاقت این همه بدبختی را ندارد.

"خوشحالی؟ بهت گفتم به زودی بارون میاد حالا ممکنه بمیریم چون میخواستی دوستانت رو غافلگیر کنی. آیا فکر می کنی آنها به تو اهمیت می دهند؟ حتی ماه هاست که با تو تماس نمی گیرند. کاش یکم عاقل تر بودی, امیدوار باش که به سلامت برسیم.»

من چیزی نگفتم حتی اگر میخواستم، چه فایده ای داشت؟ همیشه اینجوری نبود الکس مردی دوست داشتنی، 6.7 فوت قد، خوش تیپ، با چشمان سبز تیره، خوش اخلاق و به عنوان مهندس در یکی از شرکت های بزرگ فناوری بود. ما هیچ مشکلی نداشتیم. وقتی برای اولین بار در یک بار با هم آشنا شدیم، او بسیار خجالتی بود اما لبخند کمی شیطنت آمیز داشت. او پرسید که آیا می تواند مرا بیرون ببرد. هر زنی عاشقش می شد بنابراین وقتی بعد از چند قرار ملاقات از من خواست با او ازدواج کنم، خود احمق من آنقدر عاشق شده بود که به او گفتم بله، بله، بله.

برای سه سال همه چیز خوب پیش میرفت تا اینکه جان وارد صحنه شد. رفتارهای جان در مهمانی های خانه ما ناخوشایند بود، اما به نظر می رسید الکس فکر می کرد که جان وقتی هوشیار بود عالی بود و هیچ رفتار مضری از خود نشان نمی داد.

یک شب، در حالی که داشتم خانه را تمیز می کردم، شام درست می کردم و منتظر بودم تا الکس برگردد، از بیمارستان با من تماس گرفتند و به من گفتند که شوهرم در اورژانس است و باید سریع بروم. گوشی را پرت کردم و سریع به سمت بیمارستان حرکت کردم. دکترها به من گفتند که شوهرم اوردوز کرده است… سر دکتر فریاد زدم دکتر چی میگی؟ دکتر به من گفت شوهرم خوب می‌شود, شش ساعت برای من مثل سالها گذشت , تا تونستم گریه کردم تا اینکه یک پرستار به من گفت اشکالی ندارد بیای اتاق. دست الکس را گرفتم و گفتم: عزیزم می شنوی؟ الکس به من گفت که بسیار متاسف است. من به او گفتم سعی نکن صحبت کنی و انرژی خود را ذخیره کن.

وقتی الکس بالاخره انرژی صحبت کردن را پیدا کرد، از او پرسیدم: “عزیزم، مواد مخدر؟ این چگونه ممکن است؟” الکس به من گفت که چگونه جان وقتی با دوستانش پوکر بازی می‌کردند، از او خواسته بود که یک خط کوک بکشد، اما ظاهراً با گذشت شب، یک خط کوک به مواد دیگر تبدیل شد… اشک‌هایم سرازیر شدند و ریختند. من الان نگران چیز دیگری بودم. از الکس پرسیدم “لطفا به من بگو که به من خیانت نکردی” و الکس گفت: “نه، عشق من، هرگز نخواهم کرد.”

چند روز طول کشید تا الکس به طور کامل بهبود یابد، و من مطمئن شدم که او به من قول داد که دیگر مواد مخدر مصرف نکند. من هم به او گفتم که تمام رابطه خود را با جان قطع کند و هرگز در زندگی خود نمی خواستم او را ببینم. با این حال، الکس مرد ضعیفی بود. او شروع به مصرف دراگ های بیشتر پشت سر من کرد و به آرامی تغییر کرد. من یک احمق بودم و انقدر عاشق او بودم که نمی توانستم باور کنم الکس دیگر آن مردی نیست که یک بار عاشقش شده بودم.

توی ماشین چشمامو بستم…فقط میخواستم بمیرم…اما دیگه نتونستم خودمو نگه دارم…چند نفس عمیق کشیدم و به الکس فریاد زدم کارم تموم شد، حروم لقمه…الکس با ناباوری به من نگاه کرد… جیغ زد و ضربه ای محکم به صورتم زد…اولین باری بود که این کار را می کرد…وحشتناک درد می کرد…من در کمال ناباوری بودم…شروع کردم به گریستن…ناگهان یک چیز بزرگ آبی رنگی در وسط جاده بود…الکس ترمز زد که باعث شد ماشین روی خودش بچرخد…دیگه نتونست ماشین رو کنترل کنه…و به درخت تنومند کنار جاده برخورد کردیم…

من با رعد و برق از خواب بیدار شدم … سپس رعد و برق دیگری تمام آسمان را بنفش کرد … به دنبال آن صدای رعد و برق دیوانه کننده ای … باعث شد بیدار شوم … هنوز باران می بارید… به آرامی اما به شدت سعی می کردم چشمانم را باز کنم… با باز کردن کمربند ایمنی، به سمت چپم نگاه کردم… صورت الکس تماماً خون آلود بود… او را به عقب هل دادم. در ریه هایم فریاد زدم: “الکس! عزیزم! خواهش می کنم…” می دانستم تمام شده است، اما الان هم با تمام وجودم او را دوست داشتم…ضربان قلبش را چک کردم، اما دیگر نمی زد. برای آخرین بار بغلش کردم و از ماشین پیاده شدم… نیاز داشتم خودم را نجات دهم… حاضر نبودم بمیرم.

تمام انرژی ام را جمع کردم و سعی کردم یک سواری در نزدیکی جاده پیدا کنم … به امید اینکه کسی در اطراف این منطقه رانندگی کند تا به من کمک کند … باران بدتر شد ، بنابراین می دانستم که هیچ راهی برای کمک پیدا نمی کنم … فکر کردم شاید بهتر باشد پناهگاهی در آن نزدیکی پیدا کنم… به داخل جنگل دویدم… بعد از چند دقیقه، درخت بزرگی را پیدا کردم که می‌توانستم آن را در آن پنهان بشوم… داشتم یخ می‌زدم. به آرامی چشمانم را بستم … هنوز در ناباوری از اتفاقی که افتاده بود … به خودم گفتم … ماریا ، تو می توانی این کار را بکنی … ماریا ، تو می توانی این کار را بکنی …
دیگر نمی‌توانستم چشمانم را باز نگه دارم، پس تسلیم شدم و خوابیدم.

چشمانم را به آرامی باز کردم… در یک اتاق بزرگ با تخت های زیاد بودم، تعدادی تخت روی هم چیده شده بودند و نردبان هایی که آنها را به هم وصل می کرد… صدای جیغ دختری را از دور شنیدم… خدای من، خدای من، او بیدار است… دختری نگه داشته شده بود. دستم…آهسته چشمامو باز کردم…آیا مردم؟ این بهشت بود؟ دختری به من یک لیوان آب داد… او به من کمک کرد روی تختم بنشینم… به اطراف اتاق نگاه کردم … تقریباً 100 دختر در اطراف من بودند که هر کدام سعی می کردند ببینند این دختر جدید کیست … ناگهان متوجه شدم. همه برهنه بودند. سپس سریع به خودم نگاه کردم … پتو را برداشتم و کاملا برهنه بودم … جیغ زدم و از آنها پرسیدم لباس هایم کجاست در حالی که ناامیدانه سعی می کردم سینه هایم را از دخترها پنهان کنم … همه آنها مثل دیوانه ها می خندیدند … دختری بالای سر از تختم دستش را روی شانه ام گذاشت و در حالی که به شانه من اشاره می کرد گفت: “عزیزم، اشکالی ندارد، روز اول همه اینطور هستند… من شماره 42 هستم… خوشحالم که با تو آشنا شدم، شماره 111.” …به شانه ام نگاه کردم، فکم افتاد. یک چیزی شبیه خالکوبی روی شانه‌ام حک کرده شده بود… سه 1 …. شروع کردم به لرزیدن. به او گفتم: “اما اسم من ماریا است.”

خنده متوقف شد… شماره 42 بلافاصله دستش را روی دهانم گذاشت… حالت صورتش ناگهان تغییر کرد… میتوانی وحشت را در چشمان او و دختران دیگر ببینی… او گفت: "خواهش می کنم، من به تو التماس می کنم، هرگز نام واقعی خود را تکرار نکن. نام … تو … شماره 111 هست … فعلا و برای همیشه … اگر آدم فضایی ها بشنوند که از نام واقعی خودت استفاده می کنی ، بدن تو را از هم می پاشند … "

• چی گفتی؟ آدم فضایی ها؟

دختر دیگری که شماره 59 روی شانه‌اش بود، به سمت من آمد و گفت: عزیزم، می‌دانم که این برای تو خیلی زیاد است، اما ما به آرامی آن را برایت توضیح می‌دهیم… اگرچه ما نیز دقیقاً نمی‌دانیم چه اتفاقی افتاده است.

این نمی تواند واقعی باشد من از همه اتفاقات مات و مبهوت شدم… به آنها گفتم: “باشه، این یک شوخی است، پس دوربین ها کجا هستند؟” صدایم را بلند کردم و به شماره 59 فریاد زدم: “لباسم کجاست؟”

«ما فکر می‌کنیم که در جنگل توسط آدم فضایی ها ربوده شدیم، و آنها ما را به اینجا آوردند… به بیرون از پنجره نگاه کن… این یک سیاره نارنجی با چند موجود عجیب و غریب است… ما نمی‌دانیم کجا هستیم… یا می‌توانیم سفینه فضایی را ترک کنیم. … آدم فضایی ها به خوبی به ما غذا دادند. ما می‌توانیم به دوش، استخر، آب دسترسی داشته باشیم… فکر می‌کنیم آنها مدتی ما را مطالعه کرده‌اند و سعی می‌کنند وضعیت زندگی ما را در سیاره‌شان تطبیق دهند، اما در عوض، آنها از ما می‌خواهند…»

ناگهان پنج بوق بلند شنیده شد و چراغ های سبز شروع به چشمک زدن کردند… در اتاق از وسط باز شد… نمی توانستم آنچه را با چشمان خودم می دیدم باور کنم… دوستانم جولی و گریس درست روبروی من بودند… همان دوستانی که روی که قرار بود غافلگیر کنیم… من به سمت آنها دویدم و در آغوششان پریدم… همه گریه می کردیم… به آنها گفتم: "باورم نمی شود… اینجا چه خبر است… لطفاً به من بگویید این یک شوخی بزرگ است… جولی شانه ام را گرفت و به شماره ام نگاه کرد. او گریه می کرد در حالی که با صدای لرزانش به من می گفت: “111، دوست عزیزم، این واقعی است … ما می توانیم همه چیز را با جزئیات صحبت کنیم، اما اجازه بده این کار را جلوی در انجام ندهیم …” گریس، دوست دیگر من با شماره 99 روی شانه اش، دوباره مرا در آغوش گرفت و روی شانه ام گریه کرد…

۱۱۱، اول بریم استراحت کنیم. ما همین الان از … اوم … می دانی چیه؟ بعداً در مورد آن بیشتر به تو خواهیم گفت. اکنون لازم نیست نگران اون باشی.»

پنج بوق دیگر شنیدم و همان چشمک های سبز را دیدم… دوستانم به من گفتند، “بیا حرکت کنیم، در بسته می شود.”

دیگر نمی توانستم با این همه احساس کنار بیایم. خسته شده بودم، بنابراین به دوستانم اجازه دادم به رختخواب خود برگردند در حالی که تصمیم گرفتم مدتی روی تختم بخوابم.

همانطور که چشمانم را می بستم، مدام به خودم می گفتم: “اشکالی ندارد ماریا، احتمالاً خواب می بینی. برو بخواب، برو بخواب، برو بخواب…”

بیپ… بیپ… بیپ… گریس سمت راست تختم بود و به من گفت: “بیا برویم، 111، وقت غذا خوردن است.”

لعنت، لعنت، لعنت. بنابراین، این واقعی بود، و این برای من اتفاق می افتاد… به نظر می رسید زمان آن رسیده بود که سرنوشتم را بپذیرم.

وقتی داشتیم بیرون می رفتیم گریس دستم را گرفته بود. او گفت: “ببین، ما حدود 200 تخت در این اتاق و 20 حمام داریم… تو آن درهای کوچک سفید را می بینید… مطمئنم که برخی از دختران دیگر به تو گفته اند که ما اطلاعات محدودی در مورد این سیاره یا موجودات فضایی داریم… آنچه
تو باید بدونی, این است که آنها از نام مردم زمین متنفرند؛ به همین دلیل است که ما فکر می کنیم آنها یک شماره را روی شونه ما گذاشتند … دو مورد بود که در آن دو دختر در سالن بزرگ سر آدم فضایی ها فریاد زدند و از نام اصلی خودشون استفاده کردند و بدنشان توسط آدم فضایی ها از هم پاره شد… ببین، 111، باید یک چیز دیگر را به تو بگویم، اما قول بده که وحشت نکنی…”

“هراس؟ اوه بله، انگار هر چیز دیگری وحشتناک مرا به وحشت می اندازد.”

گریس گفت: “ما فکر می کنیم که برای لذت جنسی آدم فضایی ها اینجا هستیم.”

راه رفتن را متوقف کردم. “چه لعنتی,چی گفتی؟”

“ببین، من خیلی متاسفم. در ابتدا، من هم نمی‌توانستم باور کنم، اما آنقدرها هم بد نیست… هر روز، عده‌ای به‌طور تصادفی انتخاب می‌شوند… سپس باید در سالن بزرگ حاضر شوی… و از تو استفاده می‌کنند. حدود یک ساعت؛ بعد می‌توانی به اتاق برگردی و از بقیه روز خود لذت ببری… باشه؟ گوش کن، وحشت نکن یا هیچ چیز… آنها با ما بسیار مهربان هستند… این یک تجربه جنسی متفاوت از آنچه قبلا داشتی است توی زمین…”
صدایش شروع به لرزیدن کرد.
“با شوهرت… خیلی متاسفم که تو را آوردند اینجا عزیزم…”

من در ناباوری بودم، اما او چه می‌گفت… یادم آمد شوهرم چند ساعت پیش مرده است، و حالا من توسط چند آدم فضایی ربوده شده‌ام… گریس را در آغوش گرفتم و در حالی که گریه می‌کردم، به او گفتم: «او مرده، گر… 99."

من را در آغوش گرفت و گفت “خیلی متاسفم، 111… ما باید الان غذا بخوریم… مطمئنم که از گرسنگی میمیری…”

کمی راه رفتیم تا به سالن وسیعی با میزهای سفید رسیدیم. تقریبا همه چیز سفید بود، از جمله صندلی ها. همه دخترا مشغول خوردن و گپ زدن بودند. من و گریس دو صندلی خالی پیدا کردیم، و چون دیگران غذا در جلوی خود داشتند یا آماده سفارش بودند، گریس توضیح داد: “خوب، صفحه روبه روی خود می بینید؟ فقط یک دکمه را فشار بده تا غذای خود را سفارش بدی.”

قهقهه ای زدم و گفتم: “فکر می کنم آنها در منوی غذایشان مرغ ندارند، فکر می کنم …”

گریس خندید و پاسخ داد: “نه، اما این حیوان سبز را امتحان کن. این یکی از غذاهای مورد علاقه من است.”

عکس حیوان سبز را فشار دادم و منو ناپدید شد. میز من به طرز جادویی باز شد و غذای من با ظروف ساخته شده از مواد عجیب و غریب و یک فنجان آب رسید. گریس عذرخواهی کرد، “ببخشید، کوکاکولا اینجا نیست، آنها فقط آب دارند…” هر دو با صدای بلند خندیدیم.
پرسیدم جول کجاست… یعنی شماره 86؟

گریس توضیح داد: "ببین، بعد از اینکه توسط آدم فضایی ها ربوده شدیم، من و شماره 86 دیگر آنقدر به هم نزدیک نیستیم… اگر می توانستیم از اینجا برویم… فکر نمی کنم دیگر به عنوان دوست بمانیم… داستان طولانی هست … اما لطفا، غذای خود را بخور. ما فقط 40 دقیقه فرصت داریم تا غذا بخوریم، و پس از آن ممکن است به ما نیاز باشد… می‌دانی…

ناگهان اشتها نداشتم اما می دانستم که باید غذا بخورم. بنابراین، من کمی از این حیوان عجیب و غریب را در دهانم امتحان کردم. خیلی بد نبود - نه به خوبی مرغ، اما برای انسانی مثل من کاملاً خوراکی بود.
از گریس پرسیدم: “پس این آدم فضایی ها در حال مطالعه ما بودند؟”

گریس پاسخ داد، “آره، خوب، حداقل این چیزی است که ما فکر می کنیم… ما هنوز در تلاشیم درباره آنها بیاموزیم، اما فقط زمانی آنها را می بینیم که از ما خواسته شود با آنها رابطه جنسی داشته باشیم… بنابراین ما فقط می توانیم آنها را در طول این مدت مطالعه و مشاهده کنیم. سپس از ما خواسته می شود که به اتاق خود برگردیم.”
گفتم: آیا کسی سعی کرده در مقابل این آدم فضایی ها بایستد؟

گریس مکث کرد و غذایش را قورت داد و پاسخ داد: “خب، آره، اما آنها رحم نمی کنند… یادت هست در مورد آن دختری که جلوی آنها نام واقعی خود را فریاد می زد گفتم؟ و چند نفر دیگر هم بودند که سعی کردند از رابطه جنسی امتناع کنند… من به تو قول می دهم، تو نمی خواهی با این موجودات فضایی دست و پنجه نرم کنید … آنها دیوانه هستند … آنها بدن اون فرد را پاره کردند … یکی از آن حوادث حتی در مقابل من اتفاق افتاد … بنابراین بله، من آن را پیشنهاد نمی کنم … ببینید، این است بد نیست… رابطه جنسی با آنها بسیار شگفت انگیز است…”

ابروهام بالا رفت گریس داشت در مورد چه حرف می زد؟
ناگهان صدای بوق آمد…

زمزمه کردم و سعی کردم سریعتر غذا بخورم: “فاک، حالا دو دقیقه دیگر فرصت داریم.”
بوق…
“باشه، الان 1 دقیقه.”
بوق…
و سپس نور بنفش ظاهر شد. گریس دستم را گرفت و زمزمه کرد: “حالا باید منتظر بمانیم و ببینیم به ما نیاز است یا نه.”

ناگهان همه ساکت شدند. من متوجه صفحه بزرگی در مقابل ما شدم که اعداد را نشان می دهد: 03…54…28…97…102… اعداد مدام ظاهر می شدند. صدایی از کسی نمی آمد حدود 30 شماره دیگر ظاهر شد، اما هیچ کدام مال من یا گریس نبودند. من تعجب کردم که جولی در بین دختران دیگر کجاست.
در بزرگی باز شد و همه دخترانی که انتخاب شده بودند داخل شدند. گریس نیشخندی زد و گفت: “خدایا شکرت! می خواستم استخر اینجا را به تو نشان دهم… خدا را شکر که الان انتخاب نشدی…”

همه دخترانی که انتخاب نشده بودند ما را به سمت استخر دنبال کردند. 2 دقیقه دیگر راه رفتیم تا به یک سالن بزرگ و بزرگ رسیدیم - همه چیز تقریباً سفید بود. همه دخترها پریدند توی آب.
با خودم فکر کردم: “اوه خدای من، تازه فهمیدم که من کاملاً برهنه هستم … بین این همه زن برهنه …”

گریس دستم را گرفت و فریاد زد: “بیا بپریم!” باهاش دویدم و پریدم تو آب. باور نکردنی بود - به نظر می رسید گریس با این سبک زندگی سازگار شده بود. همه خوشحال بودند و از اوقات خود لذت می بردند، گویی هیچ مشکلی وجود نداشت.

گفتم: ببین من یک سوال دارم…
گریس در حالی که در آب می پرید، پاسخ داد: بگو.
پرسیدم، پس پریود چطور؟ اگر پریود باشید چه؟ گریس خندید و گفت: “هیچ کس در اینجا پریود نشده است، حتی یک بار. ما نمی دانیم که آیا این به خاطر غذایی است که به ما می خورند، محیط سیاره، یا شاید این اثر آب آدم فضایی ها است.”

با تعجب گفتم: “صبر کن، چی؟ آنها درون ما …؟”
“خب، آره… ببین، تو چیزی برای نگرانی نداری. صبر کن تا ببینی… من نمی خواهم آن را برایت خراب کنم، اما به تو قول می دهم، جای نگرانی نیست. آنها همه کارها را خودشان انجام می دهند. و همانطور که به تو گفتم، آنها ملایم هستند. این با رابطه جنسی با مردان زمینی متفاوت است…”
نمیدونستم دیگه چی بپرسم این زندگی واقعی بود…

یک چیز دیگر: اگر می‌خواهی اصلاح کنی اختیاری است. ما فکر می‌کنیم آدم فضایی ها به این موضوع اهمیتی نمی‌دهند، اما آنها چیزی به ما ارائه کردند که به ما کمک می‌کند… آن استخری را که چند نفر داخل آن نشسته‌اند را ببین؟ داخل آن، این موجودات ریزه‌ وجود دارد. حیوانات بیگانه ای که فقط مو می خورند. پس بشین، استراحت کن، و اجازه بده ترتیب موهای اون پایین را بدند… از آنچه من دیدم، تو تازه اصلاح کردی، پس شاید برای دفعه بعداز اون استخر استفاده کن…"

راست می‌گفت. من فقط برای داشتن رابطه جنسی با الکس، شوهرم، موهای زایدم را میزدم… دوباره اشک از چشمانم سرازیر شد. نمی‌دانستم دارم برای الکس گریه می‌کنم یا به خاطر این واقعیت که دارم گریه می‌کنم. من ربوده شدم، و حالا این زندگی من است.

با احساس نیاز به ادرار کردن، پرسیدم: “امم، شماره 99، دستشویی کجاست؟” به در سفیدی در انتهای استخر اشاره کرد. از استخر خارج شدم، به صف چند دختر پیوستم و بالاخره نوبت من شد. در را باز کردم و وارد شدم - درست مثل استفاده از دستشویی روی زمین بود. انگار این موجودات فضایی مدتی روی انسان ها مطالعه کردند و توالت زمین را در اینجا آورده بودن.

به سمت گریس برگشتم و به داخل استخر پریدم. من هرگز اهل عشق بازی با دختر نبودم، اما با دیدن چند نفر از آنها که در حال لب بازی بودند، کمی من را حشری کرد. من از شماره 99 یک سوال دیگر پرسیدم، “آیا اشکالی ندارد که دخترها با یکدیگر عشق بازی میکنند؟”

او خندید، “اوه بله، به نظر می رسد که آدم فضایی ها با آن خوب هستند، تا زمانی که ما نیازهای آنها را برآورده کنیم.” برای آنها مهم نیست که ما چه کار دیگری انجام دهیم.

ادامه دادم: “یک سوال دیگر، مدت زمان استراحت شنا چقدر است؟”

او پاسخ داد: حدود 2-3 ساعت. نگران نباش، صدای بوق آن را خواهی شنید.’

بعد از یک ساعت شنا، اولین بوق و سپس صدای دوم و سوم و سپس نور آبی رنگ. گریس گفت: “خوب، ما می توانیم بیرون بیاییم و برویم، اما باید دوباره منتظر روند انتخاب باشیم.”

پرسیدم، باز هم؟

گریس تایید کرد، “بله، آنها دو بار در روز با ما رابطه جنسی دارند، یک بار بعد از ناهار و یک بار بعد از شنا، اما به شرطی که تو انتخاب شوی.” بیا ببینیم آیا به اندازه کافی خوش شانس هستی که این بار انتخاب نشی. شاید تا فردا نگران آن نخواهی بود.

…باز هم همه خیلی ساکت شدند. در صفحه بزرگ بالای استخر، اعداد جدیدی شروع به چشمک زدن کردند: 02…44….38….27….105…. امیدوار بودم، دعا می‌کردم و دعا می‌کردم که انتخاب نشوم… 29….20….

ولی آنچه نباید اتفاق میافتاد اتفاق افتاد… دیدم شماره‌ام 111 آمد.

گریس در حالی که دستم را گرفته بود، بیشتر فشار داد و گفت: "باشه، ببین، متاسفم، اما بازم، فقط کار احمقانه ای انجام نده. فقط آرام باش. در دایره قرمز بایست و آنها خودشان تو را انتخاب می کنند. کار احمقانه ای نکن تو مجبور نیستی حرکت کنی. آنها همه کار را انجام می دهند. پس از اتمام آنها، دوباره صدای بوق را می شنوی، یعنی تقریباً تمام شده است. بعد از سومین بوق و فلاش های سفید، کار با تو تمام شد و می توانی به اتاق بازگردی.’

به شدت می لرزیدم. گریس بغلم کرد و گونه ام را بوسید. شماره 111، به من نگاه کن. من به تو می گم، تو چیزی برای نگرانی نداری. حالا برو و با بقیه نزدیک درب بزرگ منتظر بمان…

ناگهان در کنار استخر دیدم در بزرگی باز می شود. داخل در ایستادم و آماده بودم با سرنوشتم رو در رو بشم.

احساس کردم کسی دستم را گرفته است - جولی بود. او به من نگاه کرد و گفت: “نگران نباش عزیزم”

از اینکه جولی در طول این روند با من خواهد بود، خیالم راحت شد. من شخص دیگری را نمی شناختم. حضور او آرامش بخش بود.

در به آرامی بسته شد. من خودم را در داخل آسانسوری عظیم دیدم که چند دختر دست همدیگر را گرفته بودند.

به نظر می رسید آسانسور برای چند دقیقه بالا رفت … و سپس متوقف شد.

وقت آن رسیده بود که برای اولین بار با این موجودات فضایی روبرو شوم.

ادامه دارد…

نوشته: Prometheus

برای نظر دادن وارد شوید یا ثبت نام کنید